Wake me up | Sope

Kayıp parmaklar

Hoseok'a öylece bakakaldığımda endişeyle ellerini yüzüme koydu.Yavaşça yaklaşıp tam önümde durdu.

"Yoongi."

"İyiyim."

Ellerini yüzümden indirip ayağa kalktım.

"Tuvalete gitmem gerek."

Telefonumu alıp odadan çıkarak hızlı adımlarla banyoya yürüdüm.Kapıyı kapatıp yere oturdum ve telefonu yanıma koydum.

"Ben yaptım."

Gözyaşlarım akmaya başlarken bacaklarımı karnıma kadar çekip kollarımı etrafına sardım.

"Ben katilim."

Birkaç dakika orada oturup sessizce ağladım.Aklımı kaybetmek üzereydim.Hatırlamadığım şeyler yapıyordum,katildim.

"Sikeyim..."

Titreyen bacaklarımla zorlukla ayağa kalktım.Musluğu açıp elimi yüzümü yıkadım.

"Ben yaptıysam neden hatırlamıyorum?"

Aynada kendimi gülerken gördüğümde duraksadım.Gözlerimi kapatıp birkaç saniye sonra tekrar açtım.Şimdi olduğum gibi görünüyordum.Kafamı iki yana sallayarak yüzümü yavaşça tokatladım.

Biraz daha kalıp sakinleştikten sonra banyodan çıkıp salona girdim.Hoseok'un karşısına oturduğumda ayağa kalkıp yavaş adımlarla yanıma geldi.

"Az önce ne oldu?"

"Başıma bir ağrı girdi."

Bakışlarımı yüzünden çektim.Zaten bunlardan sonra yüzüne nasıl bakabilirdim?

Baş parmağımı ağzıma götürüp tırnağımı kemirmeye başladım.Bir yandan Hoseok'un anlattıklarını düşünüyordum.Sanırım kişilik bölünmesi yaşıyordum,en mantıklı sebep buydu.

Atlatamadığım ya da unutamadığım bir travmamı düşündüm.Çocukluk yıllarım sorunsuz ve güzel geçti.Şimdiye kadar da öyle bir olay yaşamadım.

Bilmediğim tek bir kişiliğim mi vardı yoksa birden fazla mıydı?

"Yoongi."

Dalgınlıktan çıkıp ona döndüm.Elimi ağzımdan çekip parmağıma baktı.

"Kanatmışsın.İyi misin sen?"

"Sırtında ve belinde ciddi bir şey yok değil mi?"

"Yok,merak etme.Sadece çarpmanın etkisiyle olan bir şeydi.Araba çok hızlı değildi."

"Ağrın oluyor mu?"

"Bazen."

"Doktor bir şey vermedi mi?"

"Ağrı kesiciyle krem verdi.Sen okula gittiğinde almıştım."

"Gerçekten iyi misin?"

Gözlerim dolduğunda kaşları şaşkınlıkla havalandı.

"Gerçekten iyiyim.Merak etmene gerek yok."

Bir anda kollarımı boynuna sardım.Kısa bir süre sonra kollarını sırtımda birleştirdi.Kesik nefeslerimi hissetmiş olacak ki geri çekilmeye çalıştı.

"Yoongi-"

"Lütfen biraz böyle kalalım."

"Tamam,kalalım."

Bir süre öyle kaldık.Kollarımla onu sıkı sıkı tutuyordum.O da bana karşılık verirken huzurlu hissediyordum.Bir yandan da canının yanmasına sebep olduğum için vicdan azabı çekiyordum.