Online

10.

'S ochtends besloot ik Nils er over te vragen. Emiel sliep nog en misschien wilde hij het niet aan hem vertellen. Ik plofte tegen over Nils neer, op een stoel aan de eettafel beneden, ik keek hem doordringend aan. Nils keek op zijn beurt onschuldig terug. Hij knipperde een aantal keren met zijn ogen, waardoor zijn lange, donkere wimpers duidelijk zichtbaar waren. Zijn neusgaten gingen heen en weer bij elke keer dat hij in ademde en zijn wenkbrauw bewoog af en toe een klein stukje omhoog als hij praatte. "Wat is er?" Zijn stem klonk net zo onschuldig als dat hij keek. Hij klonk vermoeid, alsof hij zelf ook de hele nacht wakkeer heeft gelegen om dat berichtje van Daan. "Je weet heus wel dat ik niet dom ben... Er was niets met je klas hé? Het was Daan?" Nils sloeg zijn ogen neer, liet rustig zijn adem uit zijn mond lopen, schoof zijn stoel naar achteren en stond op. Ik hoorde zijn stappen vervagen. "Wil je wat eten?" Zijn hoofd kwam de keuken uit. Ik knikte en liep naar hem toe. "Nils je kan me alles vertellen. Ik wil je alleen maar helpen. Ik wil je niet zo zien. Je zit er mee, dat is overduidelijk." Nils draaide zich naar me om. Zijn ogen waren gevuld met tranen, zijn gezicht stond alsof hij op het punt was te gaan schreeuwen en huilen tegelijk. Maar dat was niet zo. Heel rustig en zelfbeheersd zei hij; "sorry Lynn, ik kan het niet vertellen. Ik ben ergens achter gekomen, maar het gaat niet over mij. Ik mag me er niet mee bemoeien. We hebben het er wel over als alles opgelost is." Hij pakte een bord uit de kast en zweeg verder. "Daan heeft echt iets gedaan wat je raakt hé? Heeft hij iemand iets aangedaan die dichtbij je staat? Of is hij in een of ander crimineel circuit geraakt?" Nils draaide zich om. "We hebben het er nog wel over Lynn, maar voorlopig niet. Je kan het beter vergeten en achter je laten. Ook is het beter als je Daan er niets over vraagt. Hij mag niet weten dat je iets gelezen hebt." Ik wist het niet meer. Ik wist het echt niet meer. Ik kon Nils niet helpen en ik mocht er met niemand over praten. Nils vond het moeilijk, dat was te merken. Hij haalde zijn neus op, waaraan te merken was dat hij een paar tranen had gelaten. "Hé, ik weet niet wat het is, maar het komt goed." Terwijl ik dat zei legde ik mijn hand op zijn schouder, waarna hij me een knuffel gaf. "Het komt goed ja."

Halverwege de middag gingen Emiel en ik weer weg. Nils zei niet zo veel. Eerlijk gezegd deze dag erg saai geweest. Het duurde erg lang totdat Emiel zei dat het tijd was om weg te gaan. Ik vond het namelijk raar om zelf aan te geven dat ik naar huis wilde. Ik wilde niet laten merken dat ik het even gehad had en dat ik toe was aan rust. Of ja, de rust die je op SFY2 kan krijgen...