Jan Reinelle POV
Nataranta ako ng mag walk out si Kisha, fuck! Sa dami ng taong makakalimot ako pa! Ako pang taong laging inaasahan niya.
Kinalma ko ang sarili ko at hinarap si Carina.
"She needs me" nag susumamo kong tingin sakanya. Confused na ang itsura niya, hindi ako makapag salita dahil natataranta ako.
"What happened? Bat ganon na lang ang reaksyon ni Akisha? Nababaliw na ba siya? Baka totoo ang sinasabi ng iba sakanya, na pavictim talaga siya" ang sakit sakit marinig ito sa taong gusto ko.
I thought she accepted it? I thought iba siya sa mga babaeng hinuhusgahan ang best friend ko.
"What did you say?" Natatawang tanong ni Gabby kay Carina. Na alarma ako dahil baka patulan ni Gab. Inawat ko siya, nilagay ko sa likod ko si Carina.
"Eh bakit ba kase siya ganon kung maka react? Ginusto rin naman niyang mag pa picture kanina. Hindi naman natin alam na mamanyakin siya nung lalaking yon, at kayong dalawa pumatol pa kase kayo" pinag salikop niya ang dalawang braso at nag mamataray na tinignan kami ni Sj.
"Walang wala kang pinag kaiba sa mga babae sa school, kaya mas pinipili naming kaibiganin si Akisha eh, hindi kasing judgemental ninyong lahat!" Si Paolo naman ngayon.
"I-explain niyo kase kung bakit nag ka ganon siya! Eh di sana hindi ko siya na mimis understood ngayon!" Nagagalit ng sagot ni Cari sakanilang dalawa.
"Hindi mo deserve marinig ang explanation namin, kase sasabihin mo, "pavictim" lang siya" Paolo, quoting the pa victim word.
"Tama na" nang hihina kong sabi.
"Ano?! Kakampihan mo ang dalawang yan? Kaya hirap akong kaibiganin yung best friend mo eh! Kase ganon siya" sabi pa niya, nagpapantig na sa tenga ko ang sinasabi niya.
"I said stop it!" Napalakas kong sigaw. Nagulat siya. Tama si Pao, hindi niya deserve malaman, si Sj ay tahimik lang sa gilid at halatang gulat pa rin.
"All of you dont have the right to judge her in the first place. She was an adopted child! Her true parents died when she was young! She was abused by her step mom kaya pina adopt siya! Bata pa lang ay minamaltrato na siya! At alam niyo ba kung gaano ka sakit para sakanya yung pinag daanan niya na yun?! Nakita niyo ba siya noon na puro galos, sugat at pasa kung pumasok sa school?! Hindi! Pero kami, nasilayan namin yon!She was barely surviving back then" Sigaw ni Paolo, this is too emotional for him, for us. Kase kami yung mga naging kaibigan ni Akisha nung mga panahong ayaw siya ng mga ibang ka klase namin, specifically, mga babaeng ka klase namin.
"Tapos kayong mapang matang mga tao! Kung maka pag salita nag kung anu ano sa kanya, masasakit na salita pa! Nakipag away ba siya? Sinaktan niya ba kayo?! Gumanti ba siya? still, all of you are causing her pain!Kaya wag niyo kaming sisihin kung bakit ganon namin kamahal yung babaeng yon! Kung bakit mas kinaibigan namin siya kesa sainyo. She doesn't deserve any of the hurtful things this life can offer!" Napapaos ng sigaw ni Paolo at ramdam ko na parang maiiyak na siya.
I cannot speak, baka tumulo na rin ang luha ko. Back then, elementary kami noon. Pagkakatanda ko, grade three na kami, Akisha is a cheerful child. Pero nung dumating ang step mom niya, nag bago ang lahat. Noon pa man, mabait na siyang bata, super friendly, bungisngis kumbaga, kaibigan na niya kami noon pa. Maganda siyang bata, kaya gustong gusto namin siya noon, kaya nga kinaibigan namin.
Lahat ng meron siya ay shine share niya sa iba, lagi siyang curious sa mga bagay lalo na, hilig niya ang mga nilalaro naming mga lalake noon. Kaya kasama niya kami palagi noon.
One day, pumasok siya malapit ng matapos ang klase ng umaga. Matamlay siya, may sugat sa braso na parang kurot na madiin. Namamagang pisngi at mga kamay.
Nung unang araw pa lang na yun, nag taka na ako, hanggat sa tumagal nang tumagal, hindi na siya nakikipag laro sa amin, tuwing sinusubukan niya ay inaayawan siya ng mga babaeng ka klase, dahil nga ang pangit na ng itsura niya dahil sa mga sugat niya, madalas sa may bibig, sa malapit sa mata yung maliliit niyang sugat. Madalas ay iika ika pa siya.
Simula noon, dumistansiya siya sa mga babaeng kaibigan at nakahanap ng katahimikan kasama kaming mga lalakeng ka klase, naibabalik namin kahit papano yung sigla niya, pero tuwing uwian at ang step mom niya ang susundo sakanya, ramdam mo ang takot sa mga mata niya.
My mom is her true mom's bestfriend. Nursery palang, kasama ko na siya, kaya ako rin ang naging bestfriend niya, hindi ko na natiis ang nakikita ko noon, kaya nag sumbong ako sa mommy ko.
Isang araw hinatid ako ni mom at dad, hindi sila umalis hanggat hindi nakikita si Akisha, as usual late siya noon, pag karating pa nga lang niya ay humagulgol na ang mommy ko sa harap niya.
Hindi makayanang makita ni mommy na ganoon ang lagay ng inaanak niya.
Ang tapang tapang pa niya noon, kahit umiiyak na ang mommy ko, walang luhang tumulo sakanya, pero alam mong nahihirapan na siyang pigilan ang luha niya.
Mom brought her to her mom's sister at galit na galit ang pamilya ng mommy niya sa sinapit niya. That was the start of their family's rival. She was a confused child, kase walang umaako sakanya, his dad didnt want to let go of her and yet hindi nagampanan ni tito and pagiging tatay niya kay Kish.
Luckily, tita Rose and tito Romy didnt give up on her. Pinag laban nila ito, hanggat sa nakuha nga nila tita ang custody sakanya at namatay ang daddy niya, kaya nai adopt siya legally.
Her parents are really thankful for what Ive done. Thankful rin ako na naisalba ko siya sa impyernong kinalalagyan niya.
After our fourth grade, Akisha came back to her life but this time, with limited friends, also ang dalang niya na ring kumaibigan sa mga babae, piling pili lang talaga ang mga pinapayagan kong maging tropa niya. Pag alam kong nakaka buti sakanya na kaibigan, hinahayaan ko siya.
Ibinilin rin kase siya sa akin ni tita Rose, kaya hindi ko mapabayaan. She was a little sister to me and to all of us. Pao and Gab also saw her darkest days. Kaya never na namin siyang pinabayaan. Alvin, Alfred and SJ are her new friends, ang alam lang nila ay ang pagiging ampon ni Akisha. But they learned to love her as she is.
Gulantang ang mukha ni Carina sa mga narinig niya. Tumingin siya sa akin na parang na aawa. Gusto kong marinig ang explanations niya, pero ang sakit marinig sakanya nung mga binitawan niyang salita.
"Oh my gosh, Im sorry" napatakip siya sa bibig niya at akmang lalapit sakin. Pinigil ko na siya.
"No, not now" sabi kong dismayadong umiling sakanya. I gave her a sad smile.
"I-Im sorry Jan!" Pilit niyang lapit at naluluha ulit.
"Lets talk soon, pero wag muna ngayon, she needs me now" sabi ko at tumango siya. Inaya ko si Sj para ipag drive ako. Nag paiwan na sila Gabby at Paolo para alalayan si Cari.
Alam kong galit sila, pero never nilang ginusto na mapasama ang isang babae, kahit na namulat na sila sa mga bully ni Kisha.
Tahimik na nag da drive si si Sj.
"I-Im sorry man, ako yung rason bakit nadamay ka pa sa pambubugbog kanina" pag hingi niya ng tawad. Napa iling akong tumawa.
"Ano ka ba, kahit ibalik yung oras, gagawin at gagawin ko ulit yon, she doesn't deserve that, no one deserves that" sabi ko pa.
