Hetzelfde, maar toch anders? // bankzitters

20.

Als ik om drie uur het schoolgebouw uit loop voel ik mij vrolijk, opgelucht, maar toch ook zenuwachtig. Ik weet dat ik Matthy vandaag weer ga zien, de eerste keer nadat ik tegen hem uit de kast ben gekomen.

Iets in mij vraagt zich af of dingen niet verandert zijn... of Matthy mij nog wel als gewoon Milo zal zien en niet als een raar persoon of nog erger als een meisje. Iets in mij vraagt zich af of alles wel hetzelfde zal blijven, of alles hetzelfde blijft als ik het vertel. Hetzelfde, maar toch anders. Anders, omdat ik eindelijk vrij kan zijn. Eindelijk mee kan doen aan alles, niet altijd een smoes hoef te verzinnen als ze weer eens gaan zwemmen met z'n allen. Dat ze het snappen als ik weer niet mee doe met de zomervideo's. Anders, omdat ze snappen hoe ik in elkaar zit, wie ik echt ben en wie ik was. 

Getoeter van een rode auto haalt mij uit mijn gedachten. Voor even negeer ik het, denkend dat het één of andere ouder die diens kind ophaalt. Eén van die verwende nesten die bij het geringste druppeltje water al opgehaald wordt door paps of mams. 

Maar deze keer ben ik dat verwende nest. 'MILO!' Vanuit de auto hoor ik Raoul roepen. Ik draai mij om en kijk richting de auto. Opnieuw hoor ik hem roepen van uit de auto.

Met mijn fietssleutel nog in mijn hand loop ik richting de auto. 'Stap in, ik was toevallig in de buurt en dacht ik neem je mee. Dan hoef je niet met de trein.' Ondertussen opent Raoul de deur aan de bestuurderskant. 'Oh.. thanks...' Ik glimlach naar hem en loop rustig naar de andere kant van de auto toe. Even weet ik niet hoe ik moet reageren. Natuurlijk, het is fijn om niet met de trein te hoeven, maar aan de andere kant had ik mij voorgenomen om in de trein aan school te werken. 

Terwijl we de straat uit rijden wordt Raoul gebeld. 'Oh shit, ik moet deze echt nemen Milo, vind je niet erg toch?' Raoul kijkt mij kort aan, voordat hij zijn ogen weer richt op de weg en zijn telefoon. 'Nee joh, neem maar op.' Ik slik lichtjes. Iets in mij voelt zich tot last. Raoul knikt en neemt vervolgens op.

Terwijl hij zijn telefoontje pleegt, heb ik opnieuw tijd om na te denken. Soms voelt het alsof ik er niet helemaal tussen hoor. Niet alleen omdat ik jaren jonger ben, maar ook omdat zij... zij doen dit alle vier full-time. Ik? Ik doe dit als een soort extraatje, als een bijbaantje. Terwijl zij dagelijks op kantoor zitten te werken aan ons kanaal zit ik maar wat tijd te verdoen op school. Wachtend totdat de bel gaat en ik weer kan vertrekken richting Utrecht. Om een paar uren met de andere vier op kantoor door te brengen. Wat ik nog het allerergste vind? De helft van de tijd zit ik alleen in één van de hokjes, omdat ik met school bezig moet, terwijl Anton of Julie voor ons, mijn kanaal, bezig zijn. Het voelt oneerlijk, tegenover de bankzitters en tegenover mijzelf.

'Dus.. hoe was school?' Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer Raoul ineens tegen mij begint te praten. 'Meh, wel oké, langdradig...' Hij knikt en legt één van zijn handen op de pook. Even fantaseer ik dat die hand op mijn been zou liggen, dat Raoul er een kneepje in zou geven. Als teken van het is oké Milo maar dat doet hij natuurlijk niet. 'Snap ik man, maar binnenkort heb je vakantie. Even een paar weken vrij van school en dan je laatste jaar. Nog even Milo.' Ik knik opnieuw. 

'Trouwens over Benidorm. Kan je echt niet regelen dat je mee mag? We zouden het echt leuk vinden, vorig jaar was je ook al niet mee en toen heb je zo veel leuks gemist. Ik kan je vanavond wel thuisbrengen en even met je moeder praten? Is dat een idee?' 'Ik weet het niet Raoul... ik denk echt niet dat het gaat lukken. Mama vind het nou gewoon eenmaal niet zo'n fijn idee dat jij en Matthy beide zo'n tien jaar ouder zijn. Laat staan het feit dat Robbie en Koen beide ook rustig vijf jaar ouder zijn. Ze vind het verschil gewoon te groot, dus ze gaat mij echt niet zo maar laten gaan...' 

Opnieuw, opnieuw beslis ik dat ik niet meega, omdat het niet kan, omdat het gevaar van vrienden verliezen te groot is. Groter dan een vakantie te missen...