Bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde. Gökkuşağı Gezegen'inde Hayal ülkesinin, Şekerleme Şehri'nde.
Rengârenk ağaçlardan oluşan uçsuz bucaksız toprakları çikolatadan oluşan bir orman varmış. Analı babalı yavrulu bebekli küçük büyük hayvan arkadaşlarımız yaşarmış bu ormanda. Bu küçük ailelerden biride bizim maymuşların olduğu Şeftali Ailesi.
Baba maymun sabah erken saatlerde kalkar kıyafetini giyer kahvaltısını yapıp işe gidermiş. Ardından bizim ufak yaramaz maymuşlarımız da babalarıyla beraber kahvaltılarını yapar dışarıya koşarmış.
Bu maymuşların isimleri: Edi, Büdü ve Nilü imiş. Annelerine yardım etmeden dışarı fırlar, türlü türlü afacanlık yapar, ağaçtan ağaca zıplarlarmış.
Akşam babalarından biraz önce eve gelip, ellerini yüzlerini yıkayıp, kıyafetlerin değiştirip hemen yemeğe otururlarmış.
Yemekten hemen sonrada televizyonun karşına geçip yorgunluklarını atarlarmış. Ama anne maymuş Medi Hanım, yemeği de topladıktan sonra odasına geçer yatarmış. Bu durum Nilü' nün dikkatini çekmiş.
"Neden akşamları annem bizimle oturmuyor, neden annemle daha fazla zaman geçiremiyoruz?'' Diye içinden hayıflanmış. Bu soruyu kardeşleriyle de paylaşmış. Evet demiş Edi ile Büdü'' bizde çok üzülüyoruz. Bazen annemizi özlüyoruz.''
Ve babalarına sormak istemişler.
"Babacım demişler neden akşamları annemizi göremiyoruz neden aramızda olmuyor. Acaba annemiz hastamı."
Babaları, çocukların bu düşüncesi onun hoşuna gitmiş. Ve onlara şöyle bir plan yapmalarını istemiş.
Sabahı heyecanla bekleyen çocuklar sabah olunca her zamanki gibi kahvaltı yapıp babalarıyla beraber dışarıya çıkmışlar ve annelerini izlemişler. Medi hanım kahvaltı bulaşıklarını toplamış, mutfağı toplamış, evi süpürüp silmiş, çamaşırları yıkayıp asmış.
Çocukların odasını toplamış, dağılan oyuncakları toparlamış. Ütüyü yapmış. Akşamüstü olunca yemeğin hazırlığını yapmaya başlamış.
Annelerini izleyen Edi Büdü ve Nilü annelerini izlerken bile çok yorulmuşlar. Annemiz hiç dinlenmedi. Çayını bile içemedi. Hep bizim dağıttığımız eşyaları topladı, bizim kirlettiğimiz evi temizledi.
Bizim katlamadığımız ortalığa saçtığımız oyuncaklarla uğraştı ve birde biz akşam aç kalmayalım diye yemek hazırlığına başladı. O an anladılar ki annelerinin ne kadar fedakâr bir maymuş olduğunu sadece evlatlarını düşündüğünü.
Ve gözleri yaş içinde eve girdiler ve tek tek annelerinin o yorgun kollarına atlayıp onlarca kez özür dilediler. "Annecim biz sana yardımcı olamadık, sadece kendimiz düşündük, özür dileriz annem" dediler.
Bundan sonra akşam yemeğini babalarıyla beraber kurup sofrayı beraber kaldırdılar. "Annecim sen otur, biz babamla mutfağı toparlarız."
Sabah uyandıklarında ise; odalarındaki oyuncakları yerine koyup çıkardıkları kıyafetleri katlayıp temiz bir şekilde düzen kurmaya başladı bizim 3 yaramaz maymuş.
"Annecim kahvaltıya da yardım ettikten sonra Goril Amcanın parkına da gider miyiz."
"Tabiî ki yavrum işim yok ki, evde sizin sayenizde beraber yapınca iş de kalmaz ve beraber çok daha eğlenceli zaman geçirebiliriz" demiş anne maymuş.
