Pijl en boog

02.

02.

'Kate, gaan we zo eten? Ik heb honger.' Cooper kwam de trap afgelopen. 'Eten? O nee he. Ik heb daar helemaal niet aangedacht.' Kreunde Kate. 'We kunnen pizza bestellen.' Zei Nathaniel. Kate keek bedenkelijk. 'Ah toe! We moeten wel vieren dat onze ouders een week van huis zijn.' Probeerde Cooper haar over te halen. 'Oké, best. We bestellen pizza.'

'Yes! Zal ik bellen?' Vragend keek Cooper haar aan. 'Ja, prima.' Antwoordde Kate. 'Ik ben klaar met tekenen.' Zei Nathaniel. Hij stopte zijn kleurpotloden in het doosje. 'Goed zo. Als je even je kleurpotloden opruimt dan kan ik de tafel dekken.' Zei Kate. 'Tafel dekken? We kunnen toch gewoon op de bank eten.' Lila kwam de trap afgelopen.

'O hey Lila. Nou ja ik dacht misschien kunnen we gezellig aan tafel eten.' Zei Kate. 'Serieus? Je neemt je taak als babysitter wel heel letterlijk.' Vond Lila. 'Ik ben het met Lila eens. We kunnen best op de bank eten.' Zei Cooper. Hij had de huistelefoon al in zijn hand.

'Wat voor pizza wilt iedereen?' Iedereen gaf zijn bestelling aan Cooper door en Cooper bestelde de pizza's. Nadat hij ze had besteld hing hij op. 'Ze zijn er binnen nu en een half uur.' Deelde hij mee. 'Dat is mooi want dan ga ik nog even naar mijn kamer.' Zei Lila.

'Ik ga eventjes Lucky uitlaten. Ik ben zo terug.' Zei Kate. 'Lucky, kom hier jongen.' Ze klopte op haar bovenbenen. Lucky keek op en toen hij zag dat Kate hem wenkte kwam hij naar haar toe gerend. 'Brave jongen.' Kate deed de voordeur open en Lucky liep naar buiten. Kate volgde hem en ze liep een rondje over het erf van de familie Barton heen.

Deze klus viel haar zwaarder dan gedacht. Met twee pubers, een kleintje en een hond had ze haar handen vol. Ze snapte ook niet waarom Lila ineens zo gek tegen haar deed. Ze had toch niks verkeerd gedaan? Misschien praatte ze wel te veel of vond Lila het vervelend dat haar ouders op vakantie waren? Of misschien moest ze juist wat meer met Lila praten om te begrijpen wat er was?

Kate haar hoofd zat vol met gedachtes. 'Hoi, ik kom de pizza's bezorgen.' Kate draaide zich geschrokken om. Achter haar stond een jongen met vier pizzadozen in zijn hand. 'Oh dankjewel.' Onhandig pakte Kate de pizza's aan. De jongen hield zijn hand omhoog. Kate begreep niet wat hij bedoelde en ze keek hem verbaast aan. 'Je moet nog betalen.' Zei de jongen.

'Oh ja natuurlijk. Momentje.' Kate liep met de pizza's weg en Lucky volgde haar. 'Cooper, de pizzabezorger is er!' Schreeuwde ze. Cooper kwam naar buiten gelopen met een portemonnee. Hij betaalde de pizzabezorger en vervolgens namen hij en Kate de pizza's mee naar binnen. Lucky had de pizza's allang geroken en rende vrolijk achter het tweetal aan.

'Nate! Lila! De pizza's zijn er!' Kate zette de pizza's op tafel en Cooper sloot de voordeur. 'Pizza!' Nathaniel rende als een speer naar de keukentafel. 'Welke is van mij?' Vroeg hij. 'Deze.' Kate gaf de jongen een pizzadoos. 'Dankjewel Kate.' Nathaniel rende naar de bank. 'Geen probleem. Het is toch je vaders geld.' Kate pakte haar pizzadoos en ze plofte ook maar neer op de bank.

'Lila, je pizza word koud!' Riep Cooper. Hij was onderaan de trap gaan staan en hij hield twee pizzadozen vast. Lila kwam de trap afgestormd. 'Dankjewel.' Ze pakte de pizzadoos uit Cooper zijn handen en ze rende terug de trap op naar boven.

'Hier Lucky.' Kate gooide een stukje pizza naar Lucky. Lucky at de pizza zo snel mogelijk op en gniffelend keek Kate naar de hond. Soms deed hij echt alsof hij nooit eten kreeg. Kate at haar pizza op en ondertussen keek ze naar de film die Nathaniel had aangezet.

Na het eten besloot Kate om even bij Lila te gaan kijken. Ze vond het jammer dat de tiener zich zo afzonderde. Kate liep over de gang. Ze hoorde Lila zachtjes praten. Kate ging tegen de deur aan staan. Het leek erop dat Lila met iemand aan het bellen was. Moest ze even wachten of naar binnen gaan? Kate twijfelde.

'Mijn vader en moeder zijn niet thuis.' Hoorde Kate Lila zeggen. Het was even stil. Waarschijnlijk was degene waarmee ze belde aan het woord. 'Nee, Kate is hier. De babysitter van mijn broertje.' Zei Lila. Het was weer stil. 'Ik denk dat dat wel moet lukken. Ik neem morgenochtend vroeg al de bus dus maak je geen zorgen. Ik zorg dat ik er uiterlijk voor negen uur ben.' Kate begreep er niks van. Waar had Lila het over? Ze moest toch gewoon naar school?

Ondertussen lag Lila op haar bed. Ze had haar telefoon tegen haar oor aan en de serie die ze aan het kijken was had ze op pauze gezet. Ze belde met Jason. Jason was de liefste, leukste, knapste jongen van de hele school. Hij zat pas twee weken bij haar op school maar Lila was niet bij hem weg te slaan. Wat ze voor Jason voelde had ze nog nooit voor iemand gevoeld.

'Lila?' Klonk Jason zijn stem. 'He wat?' Lila was zo in haar gedachtes dat ze niet had verstaan wat Jason zei. 'Ik zei dat je naar mijn huis moet komen morgenochtend. Weet je nog waar dat is?' Vroeg hij. 'Ja, dat lukt wel.'

Lila hoorde ineens iemand niezen en geschrokken sprong ze rechtop. Het zou toch niet zo zijn dat iemand haar zit af te luisteren? 'Momentje Jason.' Ze legde haar telefoon op het bed en ze rende naar de deur. Met een ruk deed ze de deur open en ze zag Kate voor de deur staan.

'Oh hey Lila.' Kate zwaaide ongemakkelijk en ze keek het meisje met een staal gezicht aan. 'Zat je mij af te luisteren?' Vroeg Lila beledigd. 'Nee. Ja. Nee. Ja.' Stamelde Kate. 'Ik kan niet geloven dat je mij zit af te luisteren.' Zei Lila. 'Ik was je niet aan het afluisteren. Of nou ja het was niet de bedoeling. Ik kwam vragen of je ook nog even naar beneden kwam.' Zei Kate.

'Nee bedankt. Laat me nou maar gewoon met rust.' Lila sloeg de deur dicht en Kate bleef verbaast achter. Er was iets aan de hand met Lila en Kate ging uitzoeken wat er was..