Natapos ang meeting na walang problema. Si Hiro ay todo ngiti habang nakikipag-usap kay Mrs. Bustamante kanina. Sa pagkakarinig ko ay isa itong business negotation, pero wala akong maintindihan. Mahirap talaga kapag pumapasok ka sa isang bagay na walang kamuwang-muwang.
Katulad ko na pumasok sa pagiging P.A pero walang ka ide-ideya. Google is free, pero iba pa rin talaga kapag naranasan mo na.
"We closed a deal!" hiyaw ni Hiro
Nasa first floor kami ngayon ng building. Halos nandito na rin ang mga kasamahan ko sa trabaho sapagkay may iaanunsiyo raw si Hiro.
Tumayo ako at pumalakpak nalang. Kita kong tuwang-tuwa si Hiro pati na rin ang mga taohan sa kompanya.
"There will be a celebration tomorrow! I'm expecting y'all to come!" sigaw ni Hiro
Todo hiyaw ang mga ka-trabaho ko. Hindi ko maiwasang hindi mapangiti, parang nakakataba ng puso kapag nakikita ko silang masaya. Palagi nalang silang mukhang stressed at parang mga zombie sa walking dead.
Lumapit sa akin si Hiro pati na rin ang ahas- este si Ava.
"Via, you can go," nakangiting saad ni Hiro habang hawak-hawak si Ava sa bewang
Napangiti ako. Mabuti at good mood si boss, pero masakit pa rin sa mata ang mga landian nila. Hindi naman ako apektado, nakakadiri lang.
Binitbit ko ang bag at nakangiting lumabas sa building. Pinagbuksan ako ng pintuan ni Mang Isko. Mabuti nga't maaga akong pinaalis, para maaga kong masusundo si Leo sa daycare. Ganito na ang daily routine ko, pagkatapos ng trabaho ay susunduin ko si Leo sa daycare. Kung hindi ko siya masusundo, si Kiel o si Maddy ang pinakikiusapan ko.
"Kumain ka na?"
Napatalon ako sa gulat dahil sa lalaking nagsalita sa likuran ko. Jusko, para akong aatakihin sa puso. Lumingon ako ritong nakahawak sa dibdib ko.
"Nakakagulat ka naman, Raven."
Tinawanan niya lang ako, pero may kakaiba akong naramdaman.
What is this feeling?
Bumibilis ang tibok ng puso ko, hindi ko alam kung bakit. Si Hiro lang ang nagpapabilis ng tibok ng puso ko, pero hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko na 'yon nararamdaman kapag malapit ako sa kan'ya.
"Sorry. Kumain ka na ba?" pag-uulit nito sa tanong at sinabayan ako sa paglalakad
"Wala pa, bakit? Manlilibre ka?" nakangiti kong saad
Tumigil ako sa paglalakad at tinitigan siya na kumikislap ang mga mata. Ngumiti lang ito sa harapan ko, pero may napansin ako.
That eyes.....
Nawala ang mga mata nito sa pagngiti dahil sa singkit nitong mga mata
It reminds me of someone I've met before.
Napatitig ako ng matagal sa mga mata ni Raven. Nakakahipnotismo ang mga mata niya.
"Via, staring is rude," nagbibirong saad nito
Napakurap ako ng ilang beses at nabalik sa ulirat.
Nag-umpisa ulit kami sa paglalakad, pero bago kumain ay susunduin ko muna si Leo.
"May susunduin lang ako tapos kain tayo."
Konting lakad lang ay tanaw ko na ang daycare.
"Sino susunduin mo? Kapatid mo?" nakangiti nitong saad
Hindi ko pa pala nasasabi sa kan'ya na may anak na ako. Parang bumilis lang lalo ang tibok ng puso ko, kinakabahan ako. May part sa akin na natatakot na baka mag-iba ang pananaw niya sa akin.
Nakarating na kami sa daycare. Nakita ko ang teacher ni Leo na nasa labas at parang may malalim na iniisip. Tinawag ko ito. Nang makita niya ako'y nagsasalampukan ang mga kilay nito at ang gulo ng buhok niya.
Lumapit siya sa akin.
"Ma'am, si Leo," kinakabahan nitong saad
Nakaramdam ako ng kaba. Pumasok ako ka agad sa loob at kita kong namumula ang pisngi ni Leo.
Nang makita niya ako'y nag-uumpisang manubig ang mga mata nito.
"Mama!" sigaw nito sa akin
Tumakbo siya sa direksyon ko at niyakap ako sa paa. Humihikbi ito sa skirt ko at mahigpit ang kapit niya roon.
"Ano pong nangyari?" mahinahon kong tanong sa guro ni Leo
Hinimas ko ang ulo niya para patahanin siya sa pag-iyak.
"May tinusok po siyang bata sa kamay, gamit ang isang lapis. Galit na galit po ang mga magulang ng bata."
Lumuhod ako para makita ang pagmumukha ni Leo na punong puno ng luha.
"Anong problema, anak? Totoo ba 'yon?"
Hinaplos ko ang pagmumukha ni Leo at pinunasan ang mga luhang umaagos sa pisngi niya. Tumango sa akin si Leo at niyakap ako ng mahigpit.
"S-sorry mama. T-they away me mama. They said that I d-don't have a papa. Mama, w-where's papa?"
Napakagat ako ng labi. Ito na nga ba ang kinakatakutan ko. Hays, paano ko sa kan'ya masasabi ang lahat?
Binuhat ko si Leo at pinatahan ito.
"Nasaan po ang mga magulang ng batang sinaktan ni Leo?"
Tinuro ng guro ang mag-asawang nasa labas ng pintuan. Kita ko ang mga galit na galit nilang mga mukha at rinig na rinig ko ang sigaw nila sa labas.
"Nasaan ang magulang ng batang 'yon? 'Yon ba ang turo ng mga magulang niya?!" rinig kong sigaw ng magulang ng bata
Tahimik lang si Raven sa tabi ko. Lumabas ako para kausapin ang mga magulang ng batang sinaksak ni Leo at sumunod lang din si Raven sa akin.
Nang makalabas ay yumuko ako sa kanila. Bilang pagpapasensya sa nangyari.
"Ako po ang mama ni Leo. Paumanhin po sa nangyari."
Kita kong namumula ang mga mukha nila sa galit. Kahit ako, magagalit din kapag gano'n ang nangyari sa anak ko. 'Di ko sila masisisi sa naging reaksyon nila ngayon.
Bumaling ang tingin ko sa mga kasuotan nila. Police ang tatay at doctor ang nanay ng bata.
Inangat ko ang ulo ko para salubungin ang nanggagalaiti nilang tingin.
"Paumanhin?! Anong magagawa ng sorry mo?! Tignan mo 'tong anak ko! Walang tigil sa pag-iyak," sigaw ng tatay ng bata sabay turo sa anak nila
Napayuko ako sa hiya. Naramdaman kong tinapik ni Raven ang likod ko, parang sinasabi niyang nasa likod lang siya at magpakatatag ako.
"Pabaya ka kasing ina!" sigaw ng ina ng bata
Tinaas ko ang ulo ko. Napakunot ako ng noo dahil sa pahayag na binitawan niya. Tinignan ko siya diretso sa mata na matalim ang titig at napaiwas ito ng tingin. Napa atras siya dahil sa masakit na tingin na tinatapon ko sa kan'ya.
Wala siyang karapatan na kwestiyonin ako bilang ina.
"Sabi ng anak ko na sinasabihan lang yang anak mo na walang tatay, nanakit na! Baka totoo nga kaya di mo maalagaan ng maayos yang anak mo!" dagdag ng ama ng bata
Tumahimik ang asawa nito at umiiwas ng tingin.
"Disgrasyada ka pala!" dagdag pa nito
Naikuyom ko ang kamao ko. Tinignan ko siya diretso sa mata.
"Kaya siguro sinaksak ng anak ko ang anak niyo. Dahil pinalaki niyong walang modo. Wala kayong karapatan na mangialam sa buhay ng iba. Kaya pala walang modo ang anak niyo, dahil kayo ganyan din."
Mas lalong namula ang mukha ng tatay at lumapit ito sa akin na nanggagalaiti. Tinaas niya ang kamay niya't akma akong sasampalin. Napapikit ako ng mga mata at niyakap si Leo ng mahigpit para hindi siya masaktan. Gagawin kong panangga ang katawan ko para sa anak ko dahil ayaw kong masaktan siya sa kamay pa ng ibang tao.
"Tama na."
Binuka ko ang mga mata ko at bago pa ako masampal ay nahawakan na ni Raven ang kamay nito.
Parang bumigat ang pakiramdam ko, parang bumigat ang presensya. Alam kong naramdaman din 'yon ng mag-asawa.
Kung kanina ay ang lakas ng loob nila, pero ngayon parang nawala ang galit. Napalitan ito ng takot, nakikita ko sa mga mata nila ang takot at kaba.
"B-bitawan mo k-ko," pagpupumiglas nito
Hindi siya pinakinggan ni Raven. Nang dahil doon sa sa sinabi niya'y mas lalong hinigpitan ni Raven ang hawak sa kamay niya.
Napadaing ang lalaki sa sakit.
"A-aray. Bitawan mo ko," pagmamakaawa nito
Sa pagmamakaawa nito'y hinihigpitan ni Raven.
Galit na galit ang mga mata nito. Alam kong nahihirapan na ang tatay ng bata. Kahit ganoon ang mga sinabi niya'y 'di rin tama para saktan siya.
Kahit ganoon ang mga sinabi niya, naaawa pa rin ako sa kan'ya. Hinawakan ko ang kamay ni Raven para pakalmahin siya.
Nilapit ko ang ulo ko sa tenga nito.
"Tama na. Bitawan mo na siya, Raven."
Binitawan niya ito ka agad at nang mapatingin ako sa mata nito'y parang unti-unti itong kumakalma. Kanina ay nagsasampukan ang mga kilay niya't umiigting ang panga sa galit, ngayon ay kalmado ang mukha niya.
Lumingon siya sa akin at tinitigan ako sa mata. Ngumiti ito sa akin ng malawak para mawala ang mga singkit nitong mga mata.
