Bana İyi Gelen

Yeni Hayatın İlk Günü

"Amcaya bak ya. Neymişde az ilerideymiş biz gidermişiz. Nah az ilerde. Yarım saattir yürüyoz be amca. Ama yok ben o amcayı bir daha görürsem elimden kimse alamaz. "

Otobüsden indikten sonra askeriyeye giden bir araba bulmaya çalışmıştık ve bir saatin sonunda bi amca. bulabilmiştik. Ama o hain amca bizi "az ileride askeriye" diyerek kandırıp yarım saattir yollarda süründürüyordu. Revamıydı ya bu bizim ayaklarımıza he.

"Şşt miko, sakinleştir beni yoksa o amcanın eşini, çoluğunu çocuğunu bulup bakın bu adam sizi aldatıyo hem de çocukları var diyip yuvasını yıkıcam."
Hacer'in dedikleri mantıklı gelmeye başlayınca delirdiğimizi anlamam geç olmadı tabiki.

"Birincisi sen psikolog sayılırsın kendin sakinleş. İkincisi eğer o dediğini yaparsan asker kocan olmaz. Ee nede olsa yuva yıkanın yuvası olmaz."
Bir anda kolumun tutulmasıyla durdum. Hacer sanki birazdan ölüceğine dagir bir haber almış gibi suratıma bakıyordu. "N-ne?... Hayır hayır, ben şaka yaptım. Ben kim yuva yıkmak kim alakamız bile yok. Hem terzi kendi söküğünü dikemez miko hanım. Beni sakinleştirmek senin işin."

Cevap vermemi beklemeden yürümeye başladı. Arkadaşlar galiba benim kuzenim gerçekten benim kuzenim. İki deli mükemmel değil miyiz?

------------------------------------------------------------

Bir saatin sonunda askeriyenin önündeydik. Bizi gören nöbetçi asker yanımıza doğru geldiğinde hemen Hacer'e dönüp sakın konuşma adlı bakışlarımı attım. O ise bana tam tersini yapacağına dair bakışlar attıp bize doğru gelen askere döndü. "Selamünaleyküm bacım. Hayırdır kimsiniz?"
Hacer'in konuşmasına izin vermeden hemen ben konuşmaya başladım. "Aleyküm Selam , ben yeni hemşire buda kuzenim." Konuşmam bittiğinde elimdeki çantadan bi kaç dosyayı çıkarıp askere uzattım.
Kağıtlara biraz göz gezdirdikten sonra
"Hoşgeldiniz, buyrun geçin şöyle." Askerin açtığı kapıdan içeri girince tüm gözler üzerimize döndü. Bu beni her ne kadar rahatsız etsede Hacer utanmasına rağmen askerlerin ona bakmasından baya eğleniyo gibiydi.
Asker manyağı buda işte.

Nöbetçi asker birini çağırıp kim olduğumuzu ve bizi Albayın yanına götürmesi gerektiğini söyledikten sonra baş selamı verip geri yerine gitti. Yanımıza yeni gelen askerin bakışlarının Hacer'den ayrılmadığını görünce Hacer'i biraz geri iterek aralarına girdim ve "Bizi Albayın odasına götürücekseniz hadi ama yok ben böyle iyiyim diyosanız yolu tarif edin lütfen. Yol yorgunuyuzda dinlenmemiz gerekiyor. "
Asker daha yeni ne yaptığını farketmiş gibi gözlerini Hacer'den çekti ve bana baktı. "Ben götürürüm hanımefendi buyrun." Asker önde Hacer ve ben arkasında askeriyeye girdik. İki kat yukarı çıkıp sağa döndüğümüzde Albay yazan kapının önündeydik.

Asker bize baş selami vererek yanımızdan uzaklaştığında Hacer'e döndüm. Oda aynı anda bana döndüğünde söylemek istediği bir şey olduğunu anlamıştım. Ona söyle dermiş gibi kafamı salladığımda koluma girerek "Gördün mü? Çardağın ordaki askeri gördün mü? Görmüş ol. Bak görmediysen geri dönelim yani kaçmaz bu fırsat hadi geri gidelim." Diyip beni çekiştirdiğinde ben bu defa onun kolunu çekiştirip durdurdum.

"Bak manyak kuzenim benim tamam anlıyorum asker hastasısın ama önce bi Albayla konuşup, lojmana gitsek, yerleşsek, yemek yesek sonra duşumuzu alıp uyusak şu günün yorgunluğunu üstümüzden atsak olmaz mı he?"
Bana 'gidip son defa bakıyım' adlı bakışlarını attığında 'hele bi git amcama söylerim' adlı bakışlarımı attım. Bunun üzerine ağzına bir fermuar çekerek uslu kız moduna geçti. Umarım eve kadar böyle kalırdı, kalmalıydı, kalsındı lütfen, Amin.

Önüme dönüp odanın kapısını tıklattım. İçeriden "Gel." Sesi gelince içeriye girdik. Albay olduğunu düşündüğüm adam masanın başında oturuyordu. Kafasını kaldırıp bize baktığında nazik bir gülümsemeyle "Hoşgeldiniz. Buyrun şöyle oturun." Diyerek masanın yanındaki karşılıklı koltukları gösterdi. Hacer ile aynı anda "Hoşbulduk." Dememize hafif bir tebessüm edip tekrar koltukları gösterdi. Bizde daha fazla ayakta dikilmemek için hemen oturduk.