Years of Wait

CHAPTER 32

HOPEDEEPLY

“Busy?” Trisha asked when she opened the door to my office.

“Pakisabi na lang kay Mommy, mag-o-over time ako mamaya dahil marami akong trabaho kailangan tapusin,” I directly said while continued typing on my laptop. I never dare a glance at her.

I already know what she came here for. Alam kong inutusan siya ni Mommy na kumbinsihin ako pumunta sa dinner mamaya, kahit tinaggihan ko na ito kanina. Gustuhin ko man pumunta para makasama sila Mommy, ayaw ko. Alam ko kasi hindi lang kaming pamilya ang nasa dinner mamaya. May mga bisita kami at 'yon ang iniiwasan ko.

“Why? Are you avoiding Jordan?” she asked again.

She had now completely entered my office and was walking briskly towards my table. I continued what I was doing, never minding her presence. At dahil pinsan ko siya, kahit hindi ko siya sinabihan na umupo, ay uupo talaga siya sa upuan na nasa harapan habang patuloy pa rin sa pagsasalita.

“Ano bang meron kay Jordan at ayaw mo sa kanya?”

I stopped and looked at her. She pressed her lips together as she tried to look at my laptop. I closed my laptop as I rolled my eyes, in annoyance. I couldn't concentrate when someone was talking, or someone around my office.

“Busy ako,” I said as I took the folder on my table and read the documents.

I was looking for furniture and mattresses with unique designs for the hotel renovation. Hindi naman kailangan 'to ngayon, pero dahil ayaw kong pumunta sa dinner mamaya ay ako na mismo ang gumawa nito. Kahit pwede ko naman 'to iutos sa aking sekretarya.

“Mabait naman si Jordan, a! Matalino, magalang, may trabaho na rin, at higit sa lahat gwapo. No wonder why Tita Georgia likes him for you,” she bluntly said.

I sighed deeply. “E, ano ang magagawa ko? Hindi ko talaga siya gusto,” I said in annoyance.

“E, bakit nga?” she asked curiously.

My forehead furrowed at her as I closed the documents I read. Kailangan pa ba sagutin 'yan? Hindi pa ba sapat ang 'wala akong gusto sa lalaki na 'yon? Ngayon, hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Sana pala hindi ako sa office tumambay, e, sana sumama na lang ako kay Lily kanina nung niyaya ako nito.

And speaking of the bruha. Ang tagal naman bumalik ng babaing iyon. Ang sabi sa akin, saglit lang daw siya, a!

“Saka ang tanda mo na kaya. Hanggang ngayon wala ka pang asawa,” she added.

I deepened a sigh. Simula nung tumuntong ako ng 25 years old, lagi nila akong tinatanong kung kailan ko ba balak mag-asawa. Kasi 'yung mga ka-batchmates ko ay may boyfriend o may asawa na, ako na lang daw ang wala pa. Kaya nga 'yung may mga anak na ay sa akin lumalapit para gawin akong ninang ng mga anak nila.

Ano naman ang problema kung ako na lang ang walang asawa ngayon? Guguho ba ang mundo? Saka kuntento naman na ako sa kung anong meron ako ngayon.

Nung gumraduate ako sa college, at may trabaho na, ay naging kuntento na ako. Wala na akong ibang mahihiling pa. Masaya na ako dahil kasama ko na sila Mommy at Daddy, lagi na kami nagba-bonding tatlo pag pareho kaming walang trabaho. Kaya nagiging kuntento na ako sa lahat.

“Hindi ko nga gusto si Jordan, Lutrisha, okay?” I said as I stood up.

She rolled her eyes to me and followed me. “Don't say my old and ugly name!” she hissed and pouted her lips. “And what are you doing? You said you're busy, right?” she asked and stood up.