Colliding Zones

17

Lost

GWEN

"Gwen..." her voice, tired, prevailed on the line.

All of the courage I earned after seeing Cyrus suffer, just melt away... again. Para bang nawalan ng saysay ang katapangan na naipon kong muli. Nawalan ng saysay ang paglaban kong muli... nang makita si Lian na hirap na hirap kahit na nakasandal na lamang ito sa isang poste.

I felt the same pain that I felt when I watched Cyrus from afar. Yet this time, it's much painful because it's Lian...

Wala nang ibang lumabas na salita sa aking bibig. Para bang nabura ko ang lahat ng nangyayari sa paligid at tanging natira na lamang ay akong nananatiling nakatayo habang nakatanaw sa 'di kalayuan, kung saan nakaupo at nakasandal ang aking kaibigan. Ang mga infected na nagsisitakbuhan papalapit sa akin ay para bang wala nang naibibigay na takot sa akin dahil sa mga nangyayari.

I can't help myself but to let my knees fall. I automatically kneel down while covering my face with my bruised hands. I felt hot liquid travelling down my cheeks as I felt it touch my palms.

"You, st*pid," I heard Lian's voice, giggling. "anong iniiyak iyak mo d'yan?"

Wala sa oras na napahagulgol nga ako sa kinauupuan ko. I looked like a kid who was lost and trying to find her mother.

Because of Lian's words, alam kong pati ang iba kong mga kaibigan ay napatingin na sa amin. Ngunit wala akong ibang nagawa kun'di ang magpatuloy sa paghagulgol.

In the middle of these infected people, scattered, I am... kneeling down, sitting, and crying as I'm trying to determine if this is still a dream or the reality I am facing right now.

"Dummy, stand up," natatawang saad ni Lian. "hindi ka dapat umiiyak na lang d'yan. Para kang t*nga para iyakan ako."

Bumagsak ang kamay kong nakatabon sa aking mukha at pinagmasdan ang babaeng nakasandal sa poste. Pagod na pagod at halata sa mga mata ang hirap na dinaranas sa kasalukuyan nitong kondisyon.

A small and sweet smile crossed my friend's lips as giggled at me. Mapang-inis pa rin ang tawa at ang mga tingin nito sa akin, marahil ay inaasar ako sa kung anong hitsura ko habang umiiyak dito. Sinubukan nitong itaas ang kan'yang kaliwang kamay ngunit kaagad din namang bumagsak.

Sa simpleng galaw n'yang iyon ay para bang may tumatarak sa aking lalamunan na mas lalong nakapagpapaiyak sa akin. Lian can't barely move... She can't even raise her hand to point at me.

"You looked like a mess, sis," I bit my lower lip, hearing those words from Lian. "ayusin mo nga 'yan—"

"Blade!" mapang-gising kaluluwang sigaw ni Ezek sa kabilang linya.

Kasabay ng malakas na sigaw ng lalaking iyon ay ang dinig kong pagbagsak ng isang baril mula sa aking likuran. I knew, it was Blade.

Lian's giggle went on the line once again. "you, two, are such a fool... Stop crying and leave."

No matter how I want to leave, I just can't. I feel like the other half of my body were buried and I just can't move. I was trying to save people, but my friends are the ones who kept on losing one by one.

"Is it that hard... to call m-me for a help, Lian?" Blade, sobbing behind me.

Napalingon ako rito at agad na nakita itong nakatayo sa gilid ko. Namumula ang mukha, ang mata, lalo na ang ilong. Halatang pigil na pigil ang mga luhang gusto nang kumawala. I saw Blade's fists, trembling.