Amoretto

02

≪•◦ ❈ ◦•≫

Agosto 1, 1979

"Magandang tanghali, Ginoong Valdez," maligayang bati ko sa gurong inimbitahan ni Ina para turuan ako sa loob ng isang buwan. Deep inside, I am very irritated that she thinks of me so lowly. Gusto ko lang naman maglaro sa may puno kaya hindi ko nagawa ang assignment namin sa school. Thinking about all these, I couldn't help but pout. I just want to play.

"Magandang tanghali rin sa 'yo, Victoria," his joyous voice echoed.

"Ilang taon ka na? At bakit malungkot ka?" The man crouched to reach my level of sight. His eyebrows are meeting upwards as if he's really concerned about me.

Natawa si Ina roon. "Pasensya ka na, Alejandro. Napagsabihan ko kasi noong isang araw. Hindi ko rin pala nabanggit na seven years old lang itong anak ko," paliwanag niya habang nakatayo sa tabi ko.

Nang tinangka niyang hawakan ako ay niyakap ko si Flor, ang aking bulaklak na unan, pagkatapos ay umatras. Kasing laki lamang ito ng mga teddy bear ko sa kwarto pero ito pa rin ang paborito ko sa lahat.

"Ayos lang, Valerie. Ang cute cute naman ng anak mo." He then decided to stand up and just smile at me.

They continued their chat inside our mansion. Nagkakape sila sa silid kung saan tumatanggap ng mga bisita. One of our housemaids brought them a tray of cookies. Tumakbo agad ako patungo roon sa lamesa nila at kumuha ng isa.

"Victoria!" suway ni Ina.

Sir Valdez chuckled lightly. "Ayos lang, Valerie."

Ilang araw pa na nanatili sa Mansiyon ang lalaki. Tinuturuan niya ako sa umaga at sila naman ni Ina ang magkasama sa hapon. I always look at them with wide eyes, confused as to why my father isn't here with us. Madalas kasi nakikita ko na tatay ng mga kaklase ko ang naghahatid sa kanila sa school, samantalang ako na kung hindi si Ina ay mag-isa namang naglalakad.

"Na, kailan po uwi ni Ama?" tanong ko habang sinusuklayan niya ako ng buhok. My head got pulled back by her sudden and painful stroke.

She didn't speak for a moment. It's like she couldn't. "S-Sa katapusan ng buwan, Victoria."

"Po? E 'di aalis na po si Sir Valdez no'n?" My shoulders fell in disappointment. Gusto ko pa naman na makita ni Ama ang pagtuturo sa akin at ang mainam ko na pakikinig.

"Oo, Vi, anak." Lumuwag naman ang pakiramdam ko nang tawagin niya ulit ako sa pangalang iyon.

Lumipas ang ilang araw at talagang nasisiyahan ako sa pagtuturo ng guro sa akin. He shows me a lot of things and plays with me everyday as a reward for being a 'good girl' according to him. But he also told me to keep my mouth shut ve—ry tight because my mother might get mad at him if she finds out about it. I couldn't agree more.

"Look, an airplane!" he beamed and pointed at the bright sky.

Dahil doon ay napatingin din ako sa itaas. Unang sumagi sa mata ko ay ang pambihirang liwanag. I can feel my eyes sweating and stinging for some reason.

He chuckled in his deep baritone voice. "Sweetie, don't stare." Tinakpan niya ang mga mata ko gamit ang kaniyang mga palad.

"Bawal po?"

"Hindi naman sa gano'n pero masama siya sa mata, nakakasilaw," paliwanag niya.

Sumilay ang ngiti sa labi ko nang sa pagtanggal niya ng takip sa aking mata ay nakita ko ang bulaklak na siyang kamukhang kamukha ni Flor. Humahalimuyak ito sa aking ilong.

"Nakita ko na isang dahlia pala ang kaibigan mo, Victoria." He gave me a pat.

"Salamat po, Sir Valdez! Ang ganda ganda at pulang pula!" Sa sobrang kasiyahan ay niyakap ko ang guro.

He caressed my shoulder. "Kamukhang kamukha mo talaga si Valerie noon." He flashed a smile that I couldn't seem to recognize. Kahit nakangisi ay mukhang malungkot pa rin siya.

"Ayos ka lang po ba?"

Tumango siya. "Oo naman."

"Bago ako umalis ay may ipapakita ako sa 'yo."

"Talaga po!? Nasaan na po?" My eyes circulated the entire garden.

He chortled. "Bago nga ako umalis, 'di ba?"

I made a face. "H'wag ka na lang po umalis. Hindi ko na lang po titignan ang ipapakita niyo."

Bumuntong hininga siya ngunit bumalik din ang ngiti bago magsalita. "Ilang linggo pa naman ako rito, Victoria. Araw-araw tayong maglalaro kung gusto mo?"

I nodded multiple times ngunit hindi ko pa rin maiwasan ang malalim na pagbuntong hininga roon.