Acıyor.
Yıllardır kimsenin o dolduramadığı boşluk acıyor sevgilim. Demiştin ya "Sonsuza kadar arkadaş olacağız." diye...
Özür dilerim ben bunu bile beceremeyecek kadar beceriksizim.
Senden nefret edecek kadar kalpsiz, ve seni öldürmek isteyecek kadar vicdansızım.
-
Duştan çıktığım zaman hafif duyulan telefon seslerine doğru ilerledim.
Chan hyung ve Minho hyung aramıştı.
Buluşmaya geç kaldığımın farkındayım, evet.
"Efendim?"
"Nerelerdesin?" Sesi olduğundan fazla tedirgin çıkıyordu.
"Bir şey mi oldu, neden böyle konuşuyorsun?" Ufak bir sessizlikten sonra gelmemi söyleyip suratıma kapattı.
-
"Bizi öldürecek." dedi Felix.
Haklıydı Chan büyük bir sorumluluk almıştı.
-
Bir şey olduğunun farkındayım, üzülmemek için bana da yansıtmamaya çalışıyor olabilirler.
Sadece bir sweat ve pantalonla motora geçtim. Çocukların yanına bir an önce varmak istiyordum, yarım sigaramı attım ve kendimi rüzgara saldım...
Kaskım olmadığı için rüzgarda salınan saçlarımı hissedebiliyordum, sonunda özgürüm. Ne yaşıyorum ne ölüyüm ama özgürüm. Ruhum ve bedenimin arasında özgürüm ben.
"Ben geldim." Hafif aralık kapının içinr girdiğimde bütün gbanar bana doğruldu.
"Gel." Hepsi kulübenin ortasında çember olmuş bakışıyorlardı.
Oturmam için yer açtıklarından sonra Felix beni önce uyardı.
"Lütfen yaptığımız şey için bize zarar verme Hyunjin."
Yine acıttı, etrafımda bana karşı olan korku.
İstemesem bile hareket eden ellerim artık rahatsız etmese bile arkadaşlarımın bana karşı hissettiği korku hem iğrenç hissrttiriyor hrmde beni tatmin ediyor.
Cebimde ki sigarayı ağzıma götürdüm. Sigarayı yakmadan Chan bağırdı.
"İçme şu zıkkımı bi, dinlesene bizi!"
"Tamam, bir şey yapmadım." Yüzünün kıpkırmızı olmasıyla derin nefes almadı bir oldu.
"O bugün buraya gelecek."
"Changbin hyung döndü mü?" Dönseydi Felix bu kadar tedirgin olmazdı bence başına bir şey gelmişti belki?
"Yaralandı m-" daha kelimemi ağzımdan çıkartamadan yutmak zorunda kaldım.
"Hayır, Jeongin döndü." Kahkahalara boğuldum, cidden komik bir şakaydı.
"Hyung, bu iyiydi. Şimdi dökülebilirsiniz."
"Sence biz dalga geçiyor gibi miyiz?" dedi Minho.
Lütfen geçin sadece benimle taşak geçin.
Ayağa kalktığımda herkes daha tedirgin görünmeye başladı. Bunu yapmamaları gerektiğini biliyordu ve o yüzden böylelerdi.
Elime bıcağı alıp geri döndüğümde odanın köşesinde toplanmış arkadaşlarımı hatırlıyorum sadece hepsini ölüm korkusu sarmıştı. Bir insan ölümden neden korkardı ki?
Felixe doğru nerde o diye bağırırken kapı sesiyle arkamı döndüm gözlerimi açmadan bıçağı sol aşağıdan sağ üste doğru savurdum.
"Hyung..."
Sesi.
Kalınlaşmış sesi, ve boğuk bakışları yanağında ki yarayı bile aldırmadan sadece tek kelimeyle beni kaskatı etti.
"Hala aynısın hyung. Kalkın çocuklar korkmayın, yapabileceği tek şey bu, kimseyi öldürecek göt yok bunda."
Burada işte, aylardır öldürmek istediğim adam. Neden sadece az önce arkadaşlarımı öldürecek kadar çıldırmama rağmen, o önüme geldiği zaman yanağında ki iz için endişelendim neden böyleyim?
Yaşanan kargaşa sebebiyle sanırım polis çağırmış olmaları gerek ki mavi kırmızı ışıklar evin içine yansıdı.
"İkinizi alabilir miyiz?" dedi, polisler.
İfade verdik şikayetçi olmadı.
Neden olmadı hah?? O değil miydi onu korumama rağmen haberlerde psikopat olduğumu söyleyen.
"Şikayetçi olup aklımı sıyırdığımı söylesene hadi."
"Yine yatmak mı istiyorsun?"
"Hayır, geri dönüp hiç bir bok yapmayıp sikilmeni izlemek istiyorum sadece."
Gözleri konuşamasa bile konuşuyordu aslında. Ben yokum diyordu, "Bu senin tanıdığın Jeongin değil."
Eski parıltısını göremedin gözlerinin içinde.
-
Sevgilim, sevgilim...
Sadece ağzından bu kelimeyi duymak istiyorum jeonginim.
Yine düştüğümde beni kaldırıp kendine aşık olduğun gibi her zerremi sana adamak istiyorum.
Biliyorum hiçbir zaman Deungmin olamayacağım ama bir kere sever misin beni?
Delirmek üzere gördüğüm rüyalarda değil, gözlerinde ki o bakışla tamamen gerçek bedeninle fısıldadan bile söyler misin?
10 Nisan, Lise Festivalletinden Üç Gün Önce.
Rüyalarımda ki sevgilim, Hwang Jeongin'e.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hurts, hyunin
Fanfiction'' Ne başkalarının öptüğü dudaklarına değmek, ne de benim çocukluğumu öldürdüğün o zamanları senle anmak istemiyorum. '' Hwang Hyunjin'nin elleri kanlıydı hep. Sevdiği insanı korumak için yaptığı hatayla arası açılınca ne olduğu şaşırmıştı, o en büy...
