'Nee,' smeekte ik hem. 'Alsjeblieft, niet doen.'
Hij luisterde niet en verschoof slechts mijn arm iets zodat hij beter bij mijn nek kon komen. Ik probeerde tegen te werken, maar hij had mijn volledige bovenlichaam dusdanig vastgezet dat ik geen kant op kon. Zijn bekken leunde op mijn rechterheup en ik begreep ineens wat die harde lengte daar voor moest stellen.
Mijn paniek nam de overhand toen ik begon te worstelen en het lukte me zelfs even om mijn kin uit zijn grip te krijgen, maar dat duurde niet heel lang.
Hij kwam meedogenloos dichterbij en ik voelde zijn ene hoektand al over mijn tere vel schrapen. Ik sloot mijn ogen en probeerde mezelf uit alle macht te ontspannen om het op die manier minder pijnlijk te laten maken. Een traan gleed langs mijn wang en spatte op zijn tand uiteen.
De Alfa aarzelde en trok zich een beetje terug.
Hij keek mij aan en ik keek terug.
'Je bent van mij,' herhaalde hij zacht en probeerde me duidelijk te maken van wat hij als een feit zag.
'Ik ben van mezelf,' zei ik en toen zag ik voor het eerst een hint van een glimlach bij hem verschijnen. Het zorgde er voor dat mijn hart minder luid tegen mijn borstkas aanbonsde, maar ook dat mijn vingers trilden.
'Zayn had het recht niet,' legde hij uit en ik schokschouderde voor zover ik bij machte was dat te doen.
Zayn en ik hadden een nacht vol passie meegemaakt, waardoor van het één het ander kwam. We hadden die nacht alleen maar aan elkaar gedacht en slechts rekening gehouden met onszelf.
Iets in mij waarschuwde me om dat niet tegen deze Alfa te zeggen.
'Alsjeblieft, markeer me niet op deze manier,' smeekte ik hem, omdat zijn ogen weer naar mijn nek gleden.
Hij hees zich wat overeind en keek me recht aan. Door de kracht die uit zijn ogen straalde kostte het me moeite om me te focussen. Ik knipperde verwoed toen hij praatte: 'Het gaat toch gebeuren,' verklaarde hij, maar leek iets van rust te hebben gevonden en ik ontspande me een beetje.
Ik dacht snel na. Kon ik hem ervan afhouden zonder dat hij begon te steigeren? Hij dacht overduidelijk één of andere claim op me te hebben, hoewel we elkaar nog nooit eerder hadden gezien.
Was hij een Lycan, een Alfa, die eerst iedere nieuw gearriveerde vrouw markeerde voordat ze bij haar rechtmatige zielepartner terechtkwam? Op de één of andere manier leek me dat toch niet logisch.
Over logica gesproken: viel Zayn niet eigenlijk op mannen? Dat was nog een gedachtekronkeltje waar ik het antwoord al op had moeten weten, het was immers dat de reden dat ik in de eerste plaats met hem mee was gegaan. Maar hij had inmiddels behoorlijk overtuigend aan mij bewezen dat hij op vrouwen viel.
Hij had de wicca's en zijn stamgenoten, maar ook mij goed voor de gek weten te houden. Betekende dat dat Zayn mijn zielepartner niet was, ondanks mijn gevoelens voor hem?
Betekende dat dat deze Alfa met recht boos was?
Al deze gedachten gingen in een flits door me heen en ik zei zwakjes: 'Ik heb je nog nooit eerder gezien. Jij, dít, is helemaal nieuw voor mij.'
De tijd, die me gegeven was om rustig te bedenken wat ik wilde, was ten einde gekomen en had me in een grotere puinzooi achtergelaten dan ik ooit had durven dromen.
Slechts heel eventjes dacht ik terug aan de Stormroedel en hoe alles daar zijn gangetje ging. De mij opgelegde taken waren misschien niet altijd even leuk of licht, maar ze boden wel duidelijkheid en dat miste ik ineens verschrikkelijk. Maar dat deel van mijn leven bevond zich in het verleden en het was tijd om in het hier en nu te belanden.
Zonder me enige speelruimte te geven trok hij me abrupt van het bed en zei: 'Kom mee.' Hij trok me verder, naar de stalen deur. Al worstelend protesteerde ik, maar dat had geen enkele zin.
Voordat het gevaarte met een zware klik achter ons dicht viel, duwde hij me een vormeloos bundeltje in de handen die daar lag - en die ik later als een tas identificeerde en omdeed - en begeleidde me daarna het stikdonker in.
We liepen talloze trappen af en ik struikelde herhaaldelijk omdat ik geen hand voor ogen zag. Alfa Connor had minder moeite met de route en hield me stevig vast. Ik voelde me machteloos genoeg om niet te protesteren en was daardoor volledig door zijn mannelijke geur en stoere lichaam omgeven, hoewel ik dergelijke dingen helemaal niet over hem wilde denken.
Uiteindelijk hielden we halt en opende hij een nieuwe stalen deur. Hij leek me identiek aan de deur bij Zayn. Ik merkte dat hij de sleutel aan een koord om zijn nek droeg en onthield dat.
Hij duwde me naar binnen en draaide zich om, om het gevaarte weer op slot te draaien.
Ik nam nauwelijks de tijd om mijn omgeving in me op te nemen, want ik besefte heel goed dat ik gebruik moest maken van zijn korte gebrek aan aandacht voor mij.
Toen ik me voorbij het grote, zware gordijn had geworsteld die de deur verborgen hield, zag ik dat ik me in een ruimte bevond die tweemaal zo groot was als Zayns volledige huis. Overal waar ik keek waren kostbare ornamenten, wandkleden en andere versieringen - veelal in donkerrode tinten. Het behang zag er dik en luxe uit: crème met een gouden randje. Een openstaande kast gaf mij een klein inkijkje van de vele duur uitziende kledingstukken die deze Alfa bezat en ernaast zag ik een gesloten deur met een zwarte kamerjas aan een haak ernaast. Het bed stond tegen een groot gordijn aan en was groot genoeg om vijf volwassenen te herbergen. Het was opgemaakt met het fijnste linnen en vele satijnen kussens.
Wat mij vooral opviel in deze ene blik was dat het, ondanks de vergadertafel in het midden, ook om een slaapkamer ging. Net zoals aan de andere kant, bij Zayn.
Mijn blik schoot koortsachtig langs al deze prullaria en meubels, en bleef aarzelend op de deur naast de kledingkast steken, want ik begreep allang dat er een andere uitgang moest zijn. Maar er was een derde deur wiens ligging eruit zag alsof daarachter het pad naar de vrijheid moest liggen, en daar was ik naar op weg. Ik had een hele kleine kans en die moest ik grijpen.
De deur aan de overkant was, net zoals het andere exemplaar - en van welke ik gokte dat die naar een badkamer leidde - heel anders dan het stalen gevaarte. Deze twee waren van hardhout gemaakt en pasten met hun chique sierranden en gouden deurknop veel beter bij het resterende interieur. Met een snik reikte ik naar de knop, maar werd in plaats daarvan met mijn buik tegen de muur ernaast gedrukt. Ik kon een deel van de kamer zien aangezien mijn hoofd een beetje bewegingsvrijheid had.
Mijn hand, degene die naar de ontsnapping had gereikt, had hij echter vastgepakt en hoog tegen de muur gepind. Zijn lichaam drukte zwaar tegen de mijne aan en ik kon geen kant meer op.
'Waar dacht jij heen te gaan?' Zijn vingers deden pijn in mijn schouders en ik bewoog ongemakkelijk.
'Weg van hier,' antwoordde ik benauwd. Met een grom omvatte hij mijn achterhoofd, drukte die zijdelings tegen de muur en kwam dichterbij. Zijn volgende aanraking was zowel zacht als verrassend. Eerst omvatten zijn lippen mijn oorlel en ik kon een huivering niet onderdrukken. De markering van Zayn, die het dichtst tegen de muur aan zat, klopte hevig en er begon zich een gevoel in mij op te bouwen waar ik geen naam voor had.
Hij liet mijn pols los en streelde mijn jukbeender net onder mijn bril en verder, over mijn lippen. Tot mijn afschuw merkte ik dat ik een afwachtende houding aan had genomen. Mijn lichaam hunkerde naar een volgende aanraking van hem en stond bewegingloos om hem overal makkelijk toegang te kunnen geven.
Direct begon ik te worstelen en ik pleitte: 'Alsjeblieft, laat me gaan. Ik hoor bij Zayn.'
Zijn grip om mijn hoofd verstrakte zich en met zijn andere vuist sloeg hij vlak voor me in de muur. Het behang wás duur want het scheurde niet onder het geweld, maar wel was de misvorming in de muur duidelijk zichtbaar.
Weer stond ik doodstil, maar nu van schrik.
'Je hoort bij mij,' grauwde hij. 'Hoe eerder je dat accepteert, hoe beter het voor je is,' vervolgde hij en trok me bij de muur vandaan. Hij had overduidelijk geen enkele moeite met mijn gewicht en sleurde me mee, naar het grote bed. Overal waar hij me aanraakte voelde ik hoe er kleine schokjes ontstonden, maar ik negeerde ze vastbesloten. Ik was weer bij mijn positieven gekomen en probeerde hem tegen te werken met alles wat ik in me had.
Helaas was dat niet erg veel.
Ik krabbelde zo snel ik kon weer overeind toen hij me op het fijne beddengoed neer had gekwakt, maar de haast bleek uiteindelijk niet nodig. Hij begon op het dikpolige vloerbedekking te ijsberen, en liep aan het voeteneinde van het bed heen en weer. Hij zag eruit als een groot dier, maar dan in een menselijke gedaante. Zijn wolf zat heel dicht bij de oppervlakte, dat was me wel duidelijk.
Ik merkte hoe hij zijn hoofd af en toe schudde, als om iets kwijt te raken waar hij last van had.
Al zittend op mijn knieën observeerde ik hem zorgvuldig. Hij keek mij ook aan en ik zag hoe zijn ogen langzaam maar zeker van aanvallend rood naar menselijk donkerblauw veranderden. De gouden band direct naast zijn pupil bleef echter zitten en ik bedacht me dat ik nog nooit eerder iets dergelijks had gezien, al zei dat natuurlijk niks. Misschien was dat wel een teken dat hij de Alfa van de Lycans was?
'Je kan me hier niet houden,' zei ik uiteindelijk, toen de stilte erg lang begon te duren.
Hij grijnslachte en antwoordde droog: 'Dat kan ik wel, ik ben de Alfa. Iedereen gehoorzaamt aan mij.'
Ik staarde hem slechts aan en wist dat hij gelijk had. Deze man was inderdaad een Alfa en hij wist hoe hij er mee om moest gaan, in tegenstelling tot zijn jongere broer, Tristan. Het koste me geen enkele moeite om Connors overwicht op zijn ondergeschikten voor te stellen.
Als ik uit deze kamer wist te ontsnappen was ik alsnog omgeven door de bergen en de honderden Lycans die hier woonden, en die allemaal aan hun leider gehoorzaamden.
Er was echter één man die mij zou kunnen helpen en ik moest heel snel een plausibel plan bedenken om hem uit de kerker te krijgen, waar deze duistere Alfa hem op had gesloten.
