Zihin Kızı Umut serisi 2

Çiçek

"Çiçekler var ruhumda, bir sürü çiçek. Hepsi sen kokuyor."

Bu bölümün ismi neden böyle merak ediyorsundur. İlk kez Çiçek almıştım. O gün. Hatırlıyorum. Deniz Korel, demiştim değil mi? Benim Deniz gözlü adamım. Zihnimiz her zaman iyi anıları içinde tutardı. En kötü olduğumuz an onlar ortaya çıkardı. Biz o anılara tutunurduk. Ben öyle yapıyordum. Mahsenimden çıkmıştım. Ama hala senin zihnindeyim. Çünkü dünya sıkıcı ve orada yerim pek güzel değil. Sen beni her şekilde hayal edebilirsin ve ben bundan hoşlandım.

Güneşli bir günde, güneş iyice yüzümü kaplamış, beni parlatıyordu. Tenimi. Deniz gözlü çocuk geldi. Aynı parkta aynı bankta oturuyordu. Ama bu sefer tanıdıktı. Elinde bir sürü çiçek. Onları bana uzatıyordu.

"Sana Çiçek aldım. Ama koparılmış. Üzgünüm dünya artık böyle. Sende koparılmış bir çiçeksin unutma." Demişti bana bende ellerinden çiçekleri almıştım.

İşte böyleydi, bu hayatımın en iyi zamanlarıydı. Annemin sesi kulaklarımdaydı şu anda.

"Uyan benim minik kuşum." Üzülüyordum. Denizin sesini de duyuyor ama tepki veremiyordum. Belki bir gün o güneş doğar ve uyanırdım. Sonra tüm bunlara rüya derdim. Zihnimde olmak biliyorum güzel değil ama zaten bunları yazma amacım sadece rahatlamaktır. İnsan karalamak ister, geçmişi silmek, çünkü sadece yazarsak sararız yaralarımızı. Yazarsak unuturuz tüm dertlerimizi. Asıl önemli olanda budur zaten. Konuşmadığım için yazıyorum ben. Kalemim sesim, yazdıklarım duygularımdır. Ben Serra, hırçın ama bir o kadar senden birisi. Hisset, bu ses bu koku ben senim, şu anda sende bensin. Unutma okurken benimle kal. Üzülme okuyucu eminim iyileşeceğim. Çünkü her güneşin arkasında bir umut vardır. Çünkü güneş ancak öyle doğar. Kalbimin sesi, denizim başımda bekliyor, ellerimi tutuyor. Bende onunkileri tutmak istiyorum. Ama sanki bu beden bana ait değil. Yalnızca zihnim var. Kırılmışlıklarım. Sevinçlerim. Önemli olan zaten buydu. Saklamak sevinçlerimi, denizimi. Annemi. O arabaya binmemem gerekirdi ama hayat insanı değişik hallere getirirdi. Ona hem hüzün hem de mutluluk verirdi. Yine çok konuştum ama dedim ya ruhumdan kopuyor bunlar. Elimde olmadan yazıyorum. Klavyenin tuşlarıyla bir melodi yapıyorum kendime. İyi huzurlu hissetmek için çalışıyorum. Unutma okuyucu her Ufuk görünür ve her kelime senin gücündür.