EPIC War Online [COMPLETED]

Episode #87: DarkPinion vs. RedNeon Part 6

Chapter 87: DarkPinion vs. RedNeon Part 6

Klenton's Point Of View

In the middle of a quite ruined town, explosions continues to rumble around. Lightning energies claps numerous times lighting the whole town up.

Houses ruins became dust as it was strike down by forces habang nagpapalitan kami ng atake sa isa't-isa. Smokes are everywhere. Hindi ko na matantiya kung nasaan ang dito at doon. Everything is a total ruin.

"Shit!" I cursed in silence as my left eye bleeds after being pierced by a sharp pointy metal debri awhile ago.

It's already ten minutes passed pero hindi ko na nakita si Jason. I lost track of him the moment that last lightning explosion happened and destroyed three houses around the blast reached.

Kinakapos ako sa hininga. My HP was already drained to 41%. My left arm is still broken dahil sa sipang ginawa nya kanina. Mas lalo talaga syang lalakas kapag tumagal pa ito ng tumagal.

Right now. I need to distance myself in order to stall few seconds bago bumalik sa dati ang mga nabali't napinsalang bahagi ng aking katawan.

Tumakbo ako papalayo habang hawak-hawak ng kanang kamay ang scythe weapon. I ran few meters in just a span of two seconds at makalipas ang sampung segundo halos umabot na ng 80 meters ang nagawa kong mai-distansya mula sa dating pwesto ko.

I am already at the gate pole of this town. Nasa mismong harapan ko na ang madilim na gubat na mas lalo pang nagiging makulimlim dahil sa sumasabay na dahan-dahan na ring paglubog ng araw.

The fires within the broken logs of the houses we ruined sheds its light around us nang tuluyan na ngang lamunin ng dilim ang buong paligid.

Tumalikod ako sa bandang gubat at hinarap ang sirang bayan bago pasalampak na upong isinandal ang aking likod sa matigas na gate pole na ito.

It almost went to crumble the moment my body rested upon it pero mabuti nalang din at hindi yun nangyari.

My eye is already healed at ganun din ang aking nabaling braso, kaya't pansamantala'y napaluwag na rin ang hininga kong tumingala saglit sa madilim pero ma-bituing kalangitan.

Ang night time ng arena ay siguradong maikli lamang na tumatagal bago bumalik sa pagiging umaga. Mga halos 10 to 11 minutes siguro ang tantiya ko.

"You should thank me for letting you be 'til you're healed." tsaka lang nabalik sa harapan ang aking tingin nang marinig ang boses ni Jason at least six meters mula ngayon sa akin. Marahan lamang ang mga hakbang nya habang hawak-hawak ang isang dark lightning sword sa kanang kamay nya.

I heaved a sigh standing up still my back pressed to the pole behind me. "'Wag ka ngang magsinungaling sa 'kin. You're left arm was severed before we lost track with each other awhile ago so alam kong nagpapagaling ka lang din kanina kagaya ko." I stated back.

He laughed in return. "'Kala ko lusot na."

Then within a speed of light I pressed my left foot behind the pole I am currently leaning on then used it as a momentum to sprint faster than lightning towards him.

Tuluyang nawasak at nadurog ang pole nayun sa pwersang iniwan ng sprint blasting force ko and within just a blink of an eye nasa mismong harapan na ako ni Jason.

Then with the use of my scythe pahalang ko itong buong bilis na iwinasiwas tungo sa kaliwang leeg nya. Pero naiyuko rin naman nya agad ang ulo't naiwasan ang mabilis na wasiwas nayun.

Pero kasunod naman bago tuluyang makagawa ito ng panibagong kilos mula sa pagkakayuko, mabilisan ko ring muling iwinasiwas paitaas ang scythe diretso sa mukha nya, but horizontally, nagawa pa rin nyang pahabol na naipansalag ang espada nya't ito ang tumanggap sa pangalawang atakeng yun.