Habang hinihintay kong maluto ang pagkain namin ay tumunog bigla ang ponograpo. Pumasok ang lalaki sa kusina at walang pasabing hinawakan ang kamay ko saka ako inikot.
Humagikgik ako at sunod na inilapat ang kamay ko sa kaniyang didbib—malapit sa kaniyang puso, at saka ko hinawakan ang isang kamay niya. Ang isang kamay naman niya ay bahagyang yumakap sa akin. Dahan-dahan ang pag-indayog ng aming katawan kasabay ng malamyos na tugtugin. Isang kantang napaka-espesyal sa akin sapagkat iyon ang paborito namin ng aking ina. Million Miles Away by Joey Albert.
Tumunog na ang timer ng oven subalit ayaw pa rin akong bitiwan ng lalaki. Napahiwalay lang kami sa isa't isa nang marinig ang boses ni Manang Magda.
"Jusmiyo! Ikaw, bata ka! Nagdadala ka ng lalaki rito, hindi ka nagpapaalam," panenermon ng matanda. "Alam ba ng mga magulang mo na nakikipagnobyo ka na?!"
"Manang!" I shouted before holding her arm and calm her first. "Hindi ko po siya nobyo," mahinang ikako sa kaniya.
"Ano 'ka mo?" kunot-noong tanong niya kaya inulit ko ang sinabi ko. "Kung hindi, ano mo siya? Manliligaw?"
Kinagat ko ang labi ko at saka ako umiling. "Ano?! Hindi rin?!" bulalas pa ni Manang. "Hindi kayo magkaanu-ano pero kung makayapos kayo sa isa't isa—"
"Manang, siya ho si Pierre, kaibigan ko," pagsabat ko na.
Bumuntong hininga siya at lumapit kay Pierre saka niya siya pinagmasdan mula ulo hanggang paa, animo'y kinikilatis niya itong maigi sapagkat inamoy pa niya ang braso, kamay, at buhok nito. Pagkatapos ay tinitigan niya pa ang mukha nito saka siya bumaling sa akin. Nahihiya na lang akong ngumiti sa lalaki.
"Ang bango at gandang lalaki. Saan mo napulot 'tong ombre mo?" kunwaring pabulong niyang tanong sa akin.
"Sa seaside po," simpleng tugon ko.
"Ano 'yang iniinit ninyo?" tanong na lang ni Manang. Lumapit siya sa countertop at tiningnan ang nasa loob ng oven.
"Pierre, si Manang Magda. Siya ang may-ari nitong apartment na nirerentahan ko," aniko sa lalaki na nginitian lang ako.
"Hay naku! Iyan lang ang ipapakain mo sa bisita mo? Hali kayo rito. Marami akong niluto," usal ni Manang sabay hawak sa palapulsuhan namin saka kami hinatak papunta sa bahay niya.
Wala na rin kaming nagawa nang ipinaupo niya kami sa tapat ng napakaraming pagkain. Napasinghap ako't napatingin sa kalendaryo na nakasabit sa dingding. Kaarawan ni Manang at batid kong hindi na naman dumating ang mga anak niya. Ganoon din kasi noong bagong lipat ako rito.
We happily eat the foods and chitchat with Manang Magda so she will at least feel happy on her birthday.
"Para talaga kayong may something," komento bigla ni Manang Magda habang may ibinubulong si Pierre sa akin, dahilan para mag-init ang pisngi ko. "Bakit hindi na lang kayo? Kahit iyon na lang ang regalo ninyo sa akin."
"Ala! Si Manang, parang ewan," agarang tugon ko sabay inom ng tubig upang hindi nila mapansin ang pagngisi ko.
"Birthday n'yo ho? Happy birthday po!" sambit ni Pierre na kinakain na 'yong cake ni Manang.
"Salamat! Buti pa kayo!" Tumawa ang matanda. Tawa nang pinaghalong poot at saya dulot ng mga nangyayari ngayon.
Ngumiti ako nang sinsero. Nanlaki ang mga mata ko nang biglang ipinagsalikop ni Pierre ang mga kamay namin sa ibabaw ng lamesa. He winked and smiled at me. Animo'y ipinapahiwatig nitong kahit magpanggap na lang kami para mapasaya si Manang Magda.
Ibinalik ko sa matanda ang tingin ko nang marinig ang palakpak niya. Napakalaki pa ng kaniyang ngiti. "Ayan! Bagay na bagay! Saan ka ba nakatira, hijo? Bakit 'di ka na lang lumipat dito?" usal pa ni Manang dahilan para sabay kaming mapabulalas ni Pierre.
"Hindi puwede!" ako.
"Sige po!" si Pierre.
Tumingin ako sa lalaki, nanlalaki pa ang mga mata ko. "Ang layo ng paaralan ninyo rito! Lima hanggang anim na kilometro!"
"I can manage," tugon ng malambing at malalim niyang boses na dahilan ng biglang panlalambot ng mga tuhod ko. Tila ba'y may humaplos din sa aking puso. Gagawin talaga niya ang lahat para mapasaya ang matanda kahit kakikilala lamang niya sa kaniya.
And so we actually ended up as what he said. Lumipat siya sa apartment ko. May isa pa naman daw kuwarto katabi ng akin. Maghahati na lang daw kami sa renta. Ayos na rin 'yon. Mababawasan ang mga babayarin namin ng mga magulang ko. Huwag na lang sana akong pauwiin kapag nalaman nilang lalaki ang kasama ko!
Abala akong nagluluto ng almusal namin nang biglang pumasok si Pierre sa kusina at dire-diretsong kinuha ang malaking tasa niya at saka siya nagtimpla ng kape.
My lips parted as I stare at him. Basa pa ang buhok, katatapos lang maligo. Kitang-kita rin ang kaguwapuhan niya dahil sa sinag ng araw na tumatama sa kaniyang mukha at kayumangging balat.
"Good morning!" pagbati niya.
Nakaramdam ako ng mainit na tumalsik sa kamay ko dahilan upang bumalik ako sa ulirat saka mapatalon. "Good morning!" sigaw ko habang pinupulot ang nabitawan kong flipper. Letseng mantika!
Tumawa siya. Umupo siya sa stool sa may countertop habang iniinom ang kape niya. Nagpatugtog na lang muna ako upang mabawasan ang pagka-tense ko. I played the song entitled That's What Friends Are For by Dionne Warwick.
"Hmm . . ." He suddenly began humming. "Paborito ng Mama ko 'yan. I missed her." Malambing siyang ngumiti sa akin. "We used to dance it before eating kapag tumutugtog sa radyo," he stated.
I looked at him confusedly. "Gusto mo bang magsayaw tayo mamaya?" kunot-noong tanong ko. Hindi siya sumagot bagkus ay yumakap lang siya sa likod ko at tinulungan na akong magluto. My heart's beating fast, I was kind of nervous he might hear it. Nalilito rin ako sa inaasal niya!
Nang matapos ay inubos na rin niya ang kaniyang kape at sabay sabing, "kailangan ko nang umalis. Take care. Keep safe."
"Kumain ka muna. Ipinagluto kita, oh! Nag-init na rin ako no'ng bigay ni Manang sa mga natirang ulam kagabi," sambit ko.
"I really appreciate it, Phoebe. Pero magsisimula na ang klass ko sa dalawang oras. Lagay mo na lang sa tupperware. Kainin ko habang nasa biyahe. Sorry . . ." tugon nito. He kissed my head before he went to his room to change to his uniform.
Napanguso na lang tuloy ako habang inilalagay sa tupperware ang pagkain niya. Dinagdagan ko na rin para meron siyang kainin mamayang lunch.
Unang araw pero hindi ko rin pala siya makakasabay kumain! Haha. Hindi naman masakit. Gets ko naman siya. Grabe rin naman ang isinakripisyo niya.
Wala pang ilang minuto, bumalik siya rito at umupo muli. Ngunit naka-uniporme na siya ngayon.
"Kain muna tayo," usal niya. Bigla yatang nagbago ang isip niya.
Naguguluhan ma'y napangiti pa rin ako dahil doon. Sinabayan niya akong kumain. At pagkatapos ay dinala pa rin niya 'yong nilagay ko sa tupperware na niluto kong pagkain para raw sa lunch niya.
Tsk! Huh?! Ika nga nila, "the way to a man's heart is through his stomach". At dahil doon ay mamahalin na niya ako habambuhay. Kidding!
Nag-ready na lang din ako. Pagkatapos ay pumasok na ako sa klase. Habang naglalakad, naalala ko bigla ang ginawa ni Pierre kanina, dahilan upang magmistulang kamatis ang mukha ko sa sobrang pula nito. WTF?! He just . . . kissed my head!
Tuloy ay napapangiti ako buong klase sapagkat hindi ko maiwasang hindi isipin iyon.
"Lala, tara! Uy!" sigaw ng tumatakbong si Ditas. Hingal na hingal pa siya pagkahinto sa tapat ko. Nakasunod sa kaniya sina Leona, Ingrid, at Ashanti!
"Saan tayo?" tanong ko sa kanila.
"Sa apartment mo!" masiglang sagot ni Ingrid.
Nanlaki ang mga mata ko at agad na napailing. "Hindi puwede!" bulalas ko. "Ayaw ni Manang Magda ng maraming bisita."
"Ay gano'n ba? Sa park na lang!" Ngumiti si Ditas na para bang may iba siyang gustong gawin doon.
"Sige ba!" tugon ko na lang.
"Ay ang daya talaga! May gusto ka lang sinisilayan kaya mo ipinipilit iyan kanina pa, e," puna ni Ashanti.
"Paano mo naman nalaman?!" eksaheradang sigaw ni Ditas. "Sa ibang park kaya 'yon!"
"Hula lang." Nagkibit-balikat si Ashanti. Mahina akong tumawa at umakbay na lang sa kaniya.
"Ay hindi, inday! Halatang-halata ka!" sabat ni Leona.
"Talaga bang ayaw ng maraming bisita?" bulong bigla ni Ash sa akin habang abalang nagtatalo 'yong tatlo. Pinanliitan ko siya ng tingin. Tumawa lang siya nang mahina at umiling-iling. "Kilalang-kilala na kita. Pinagku-krus mo ang pointing at middle finger mo sa tuwing nagsisinungaling ka."
Hindi ako umimik kung kaya't bumuntong hininga siya. "Nakausap ko 'yong kabanda ni Pierre na si Xanthe. Lumipat na raw si Pierre malapit sa Edgeridge."
"Bakit mo siya kausap? Nililigawan ka ba no'n?" tanong ko pa. Guwapo at mayaman si Xanthe. Kilala rin ang pangalan ng pamilya nila sa fashion industry.
"Oo. Ikaw, nililigawan ka ba ni Pierre?" malakas ang loob na aniya.
Tumili kaagad ako nang malamang nililigawan nga siya ng binata ngunit napakagat-labi at napailing ako nang marinig ang tanong niya. Pilit akong ngumiti saka hinatak na siya paalis upang makarating na kami kaagad sa park. Mamayang 6 p.m. pa naman ang labas nina Pierre. Alas cinco y media na lang ako uuwi para makapagluto ng hapunan naming dalawa. Siguradong pagod din 'yon. Tapos may gig pa sila around 8 o'clock hanggang 10.
Pagkadating sa parke ay bumili lang kami sandali ng makakain pagkatapos ay nagmistula na kaming secret agents o private investigators katatago at kasisilay sa crush daw ni Ditas. Ang lalaki rin ang topic namin habang kinakain ang pinamili namin. May code name siya na ginawa ni Ditas para hindi raw nila mahalata at malaman. Para kaming bumalik ng highschool!
"Matt, bebot mo, andiyan na," rinig naming usal no'ng kasamang lalaki no'ng crush ni Ditas nang mapadaan sila sa kinatatayuan namin.
Bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang tumingin ang lalaki sa gawi ni Ditas at nakangiti pa ito! Hinatak ni Ditas si Leona upang magtago sa likod nito.
"Cute . . . But she's with her friends. Nakakahiya, Nick."
"Nahihiya ka pa. Dali na. Pakilala mo rin ako roon sa kulot."
K-kulot?! Ako lang ang kulot ang buhok sa amin! Hah!
"Ah, girls. Uuna na ako ha? Marami pa pala akong kailangang gawin. Salamat sa foods!" Tumakbo ako paalis saka kumaway.
"Ayan. Tinakot mo," rinig ko pang sabi no'ng Matt nang lampasan ko sila.
Ilang segundo lang ay bumalik ako at hinatak si Ashanti. "Palabas na sila. Samahan mo ako."
