ŞER

Aptal Çift

Onuncu Bölüm-

"Aptal Çift"

✫| Şura Rodos

"Herkese iyi akşamlar."

Aran ile olan göz kontağımızı bozan kişi dedem olmuştu, bakışlarımı onun güzel gözlerinden çekerek yanında oturan kadına baktım. Gözlerim gördüğü kişiyle irice açılırken şaşkınca kadına bakakaldım.

"Siz?" dememle kocaman gülümseyerek yerinden kalkan yaşlı olmasına rağmen fazlasıyla asil görünen o kadın bana doğru geldi. Önce şöyle bir süzdü beni, ardından kollarımdan tutup bana sarıldı. Aramla yeniden göz göze geldiğimde şaşkın bakışlarımı dikkatle izliyordu.



Şaşkınlığımı geriye atmaya özen gösterip sarılmasına karşılık verdim ama bu şaşkınlığı sadece ben değil diğer herkeste yaşıyordu.

Ben Hüra Sayhan'ı tanıyorum ama bunun farkında bile değilmişim.

Sadece küçük bir yardımın beni buraya getireceğini bilmiyordum. Ondan ayrılıpta yüzüne baktığım zaman Aranla olan benzerlikleriyle bakılmaya değerdi gözleri. Çünkü Aran gözlerini ondan almış görünüyor, nasıl fark etmemiştim ki.

"Seni yeniden görmek güzel."

Gülümsedim ve ufak bir onaylamayla yüzüne diktiğim bakışlarımı kaçırdım. Bu kadar dikkatli bakmamalıydım.

"Sizi de öyle."

Gülerek, "Sizli bizli konuşmayı bırakman gerek, çünkü gelinim olacaksın." dediğinde Aranla yeniden göz göze geldim. Garip ve şüpheli bakışlarına yavaş yavaş alışmaya başladığımı fark ettim, çünkü hep öyle bakıyordu. Aran'ın birdenbire bana güveneceğini, babaannesinin tek sözüyle evliliğe 'evet' demeyeceğini tabii ki biliyordum.

Bana güvenip güvenmeyeceğini anlamak istiyordu.

Ben ise kapalı bir sır küpü gibi bir iyi bir kötü görünüyordum ona, bu o muhteşem zekasına aykırıydı. Beni anlayamıyor olması gururumu okşuyor ama yine de anlamasını istediğimde doğru. Belki bir gün beni anlamasına izin veririm.

Belli mi olur, belki bir gün o da bana izin verir...

"Siz nereden tanışıyorsunuz?"

Aran ikimizin yanında durduğunda diğerleri de oturduğu yerden kalkmıştı. Ailem demeyeceğim insanlar benim tarafıma geçmeyi akıl edebilmişken Aran'ın ailesi de Aran'ın tarafına geçti. Dedem annem ve babamdan biraz uzakta durmayı tercih etti. Karşılıklı durarak birbirlerine bakıyorlardı. Aran'a dönüp, "Sadece bir tesadüf, annen olduğunu bilmiyordum." dediğimde Hüra hanımın gülüşünü işittim.

Tabii bir de Aran'ın annesinin, "Aran'ın annesi benim." diyen sitemkar sesini de.

Mahçup bir ifadeyle onun tarafına döndüm ve pekte hoşlanmadığım annesiyle yüz yüze geldim. Hüra babaanneyi göstererek gülümsedim.

"O kadar genç görünüyor ki Aran'ın annesi sandım." 

Bu durumdan inanılmaz haz duyan iki kişi vardı, biri ben diğeri de Hüra babaanne. Gelinine bakıp onunla dalga geçercesine konuştu.

"Senden daha genç göründüğümü daha öncede söylemişlerdi."

Gülmemek için dudaklarımı dişledim, Aran'ın babası durumu kurtarmak için bana zoraki bir şekilde gülümsedi.

"Bu yemek zaten tanışmamız için düzenlendi, bu benim eşim Esra Sayhan ve ben de Aydın Sayhan."

Aydın bey durumu kurtarmak yerine iyice bozduğunun farkında değildi. Çünkü Esra hanımın ona ters ters baktığını gördüm, muhtemelen kendisinin yerine konuştuğu için sinirlenmişti. Ayrıca iyi ki bir Sayhan soyadları vardı, söylemese olmazdı.