Gecenin Bir Vakti

Devam Edebiliyor Muyum?

Sessizliği dinliyorum. Hislerim çırpınırken, adım atmaya çalışıyorum. Devam etmem gerekiyor dinlenmek için. Sonundaysa, koca evde bir başıma kalıyorum. Benim hikayemin sonu hep bir yalnızlık. Bazen uyumaya bile mecalim kalmıyor. Yüreğim o kadar ağır geliyor ki. Yanımda kimi istediğimi bilmiyorum. Nefes alan, olmasından emin olduğum tek kişi küçücük bir kuş. Şimdi sorsam kendime, seviyor musun yalnızlığı? Yoksa direniyor musun sessizliğin bilinmez hallerine? Cevap veremem sanırım. Sormamış gibi üstünden öylece geçiyorum. Halledilmemiş birşey daha bırakıyorum geride... Bir yük daha biniyor omuzlarıma. Ama ben, dün yokmuş gibi yarına gülümsüyorum. Çünkü yapmam gereken tek şey devam etmek. Başka ne gelir ki elden. Kaçsam da gülebiliyorum. Kalsam da... Birinde en başta, diğerinde ara ara doluyor gözlerim. Çünkü unutamamak benim lanetim ama hediyem... Sonuçsa yine kocaman bir tebessüm...