🔖ANNEMİN DİYARI

🔖Annemin Diyarı:İnar

🔖Annemin Diyarı

🕯️İnar

🕯️21.Bölüm

Arkasından öylece bakakalmıştım. Mesme ne bekliyorsun? Kendine gel çünkü bu evlilik senin sandığın polyanna hayallerinden çıkmış değil. Kendine gel!

Derince nefes alıp ellerimi yıkayan teyzeme aynadan baktım. Beni izleyen kadın gülümseyip "Streslenme gelip geçer bak her şey geçti fakat tek sorun yaptığın bu şeyin seni mutlu etmesi için çabalaman...Mesme bir anda evlendin, seviyorum dedin. İnanmak güç olsa da ben bugün ikna oldum...nasıl oldu sormuyorum ama İslam senin o güzel bakışını hak eden bir adam ve ona hep öyle bakmanı diliyorum"dedi.

Ben ona nasıl bakıyorum bilmiyorum ama o bana baktığı gibi değil. Gözlerim dolarken teyzem ellerimi bitirip sildi ve havluyke ellerimi kurulamaya başladı. Gülerek"Bugün biraz annenle vakit geçir yarın evleniyorsun"dedi. Sanırım şu an tek ihtiyacım olan yer annemin yanı olacak.

İç çekip başımı salladığım teyzeme kollarımı sardım. İçimde kopan bir şeyler ağlamam için yerle bir olurken dişlerimi sıkıp "Teşekkür ederim her şey için"dedim. Beni aldığı gün aklıma geldiğinde teyzem gülümseyip elini yanağıma koydu.

"Mutlu olacağına inanıyorum"dedi. Ona ben inanıyor muyum bilmiyorum. Yutkunup başımı salladım. İkimizde banyoda işlerimizi halledip çıktığımızda ellerimi birbirine tutup kınaya baktım. Allah'ım sen hayırlısını eyle.

Annemin odasına gitmek için hareketlenince birden kuran sesi duydum. Bu...bu İslam'ın odası mı? Merak içerisinde odasının önünde yavaşça geçerken rahle, üstünde Kur'an, altında minder hafif sesli halde ayetleri bir bir sıralıyordu. Derince nefes alıp onu izleyen gözlerim ile gönlüme düşen ferahlık her Allah deyişiyle daha derine iniyordu. Ne yapacağım bilmiyorum. Kafam o kadar karışık ki neden onun peşinde gittin demek bile istemiyorum...sana nasıl güvendiysem neden kelimesi lügatımda silindi.

Of of

Odanın kapısından ayrılıp anneme doğru ilerliyordum. Diğer bölmede başlayan odasının kapısını çaldığımda gir sesi geldi. İnce sesi ile bana gir diyen annem gülümseyip odasına geldiğimde kitap okuyordu. Uzun siyah saçlarını açmış tek omuzunda bırakmıştı.

"Ah Mesme"dediğinde çekinerek yanına ulaştım. Ellerim önümde birleştirip "Sohbet etmeye geldim"dedim. Gülümseyen ifadem gamzeli yüz ile daha da yayılırken annem elini yana koyup "Yanıma gel"dedi. O utangaçlık ile yanına doğru ilerledim. Koltuğun diğer yanına geçip oturdum.

Okuduğu kitaba bakarken gözlerimi ona çevirdim. Neden geldim bilmesem bile soluğu yanında almak istedim. İç çekip "Her şey çok hızlı gelişiyor"dedim. Fakat annem gülümseyip ellerimi tuttu ve "Şaşırmamak gerek. Tüm davetliler sizi konuşuyor....İslam'ı ilk defa mevkisinden arınmış gördük dediler. Bunu yapanda sensin"dedi. Peki olması gereken bu mu? Olmayacak bir şeye bağlanmak ne kadar doğru?

Gözlerimi kapayıp bağlandığım tüm iplerle baş başa kaldım. Tek nefeslik hakkım var gibi anneme sığınıp koltuğa uzandım ve hep yapmak istediğim o şeyi yapıp başımı dizlerine koydum. Tek uyuşturucum annem gibi başımı ona yaslayıp dinlenmek istedim.

"Mesme qızım yaxşısan?"deyip başımı okşarken dökülen yaşlar onun dizini ıslatıyordu ama belli etmeyip "Evet...sadece biraz tuhaf hissediyorum"dedim. Başımı okşamaya devam eden annem eğilip gözlerimden öpüp "O yaşlara söyle şimdi vakti değil"dedi. Ne zaman vakti bilmiyorum. Senin yokluğunla sınandım, babamın yalanıyla sınandım ama...ama gönlümle sınanırsam ben mahvolurum. O kaldıramayacağı bir yük.