Wbrew woli

Rozdział ~14~

Gabriel

+

Wcale nie miałem wyrzutów sumienia. Żałowałem jedynie, że nie zrobiłem tego wcześniej. W momencie gdy Michelle wybiegła z biurowca, mój telefon zawibrował. Spojrzałem w górę, wzdychając i wyciągając urządzenie. Imię na wyświetlaczu zmusiło mnie by odebrać połączenie.

+

– Obyś miał coś ważnego do powiedzenia – warknąłem. Wolną ręką przejechałem po lekko zmierzwionych włosach. Korytarz stał się nagle dziwnie opustoszały i nijaki. Byłem pewien, że to za sprawą zniewalającej blondynki a właściwie jej nieobecności.

+

– Czy Louis dobrze mi powiedział? Rozmawiałeś z Michelle?

+

– Oczywiście, że tak. I żeby to raz. Ale skąd ten idiota to wie?

+

– Sam go zapytaj. Gabrielu, doskonale wiesz, że nie wolno ci nic powiedzieć. – Przypomniał ojcowskim tonem.

+

Powiedzieć nie mogę. Pokazać już tak.

+

Przewróciłem oczami, zaciskając palce na telefonie. Miałem dość jego i jego pouczania. Najlepiej by było gdyby dał mi święty spokój.

+

– Przecież znam umowę. Za kogo ty mnie masz Williams?

+

– Nie po to powstała żebyś ją łamał. Pamiętaj – rzucił i się rozłączył. Jęknąłem zdenerwowany. Pierwszy raz od bardzo dawna czułem się zrelaksowany to i tak pieprzony Williams musiał to zepsuć.

+

Nie sądziłem, że Henry jest taki sprytny. Zabrał prawdziwą umowę i podrzucił jakąś nic nie znaczącą. Zupełnie jakby przypuszczał, co zrobię. Musiałem obmyślić nową strategię. Taką, którą nikt prócz mnie nie będzie znać.

+

Moim oczom rzucił się laptop Andersa. Uśmiechnąłem się zwycięsko i zabrałem ze sobą. Być może miał w niej kopię umowy i dzięki temu będę mógł dopełnić jej warunki. Następnie opuściłem biuro a potem budynek.

+

Dojechałem do domu widząc samochód mojej żony. Resztki dobrego humoru natychmiast mnie opuściły. Wziąłem ze sobą laptopa i pewnym krokiem wszedłem do rezydencji. Pomimo późnej godziny, po domu wciąż kręcili się ludzie. Nie witając się z nikim od razu pokierowałem się do swojej sypialni. Moja samotność nie trwała długo gdyż pukanie do drzwi rozległo się po pokoju.

+

– Czego?

+

– Tak witasz swojego jedynego, najlepszego i niezastąpionego przyjaciela? – zapytał Louis z cwanym uśmieszkiem na twarzy.

+

– Czemu się tak szczerzysz?

+

– Wszystko widziałem Gabrielu. Naprawdę nie mogłeś się powstrzymać, co?

+

– Ty przebiegły skurwysynie. Jak? – zmrużyłem oczy i wstałem, wsuwając dłonie do kieszeni. Tak naprawdę miałem w dupie to czy nas widział czy nie. Jak mówiłem, niczego nie żałowałem. Byłbym nawet szczęśliwy gdyby Isabella to widziała. Może dzięki temu dotarłoby do niej, że to koniec.

+

– Kamery. Kazałeś je zainstalować zaraz po tym jak udało ci się zdobyć udziały w W&W zapomniałeś?

+

– Nie – odparłem choć prawda była inna. Oczywiście, że zapomniałem o tych kamerach, ale w życiu nie przyznam mu racji.

+

– Isabella nie była zadowolona.

+

– Widziała to?

+

– Ależ oczywiście. Wyobraź sobie, siedziałem na kamerach i nagle widzę, że z biura wchodzisz ty razem z blondyneczką. Nie dało się nie patrzeć. Jest naprawdę gorąca. – Posłałem mu ostrzegawcze spojrzenie a on odchrząknął. – Akurat podczas tego niefortunnego wydarzenia, znudzona Isabella przyszła sprawdzić co robię i puf. – Pstryknął palcami dla urozmaicenia swojej opowieści. – Była wściekła, stary – dodał. Kiwnąłem lekko głową i przejechałem dłonią po twarzy. Odszedłem w stronę okna a potem ponownie zwróciłem się do przyjaciela.

+

– To dlatego nie rzuciła się na mnie od samego progu.

+

– Masz odpowiedź. A jak było?

+

– Hm? – zapytałem nie rozumiejąc o co mu chodzi. Dopiero kiedy głupkowato poruszał brwiami, domyśliłem się, że chodzi mu o pocałunek. – Ode mnie niczego się nie dowiesz.

+

– Serio zachowasz to dla siebie jak w zasadzie wszystko?

+

– Tak.

+

– Okej, czaję. No nic, wracam do siebie – poinformował, wychodząc.

+

Zszedłem na dół, napotykając siedzącego na sofie starszego ode mnie mężczyznę. Spojrzał na mnie spode łba a ja niewzruszony stanąłem przed nim, zaplatając ręce.

+

– To już czas Williams.

+

– Bo co? Bo ty tak uważasz?

+

– Bo Henry zaczął coś podejrzewać. Zabrał umowę z twojego biura. Michelle nie jest bezpieczna – oznajmiłem. Wiedziałem, że argument o tej niewinnej blondynce da mu do myślenia.

+

– Nie możesz jej powiedzieć.

+

– Wiem. Dlatego wpadłem na inny pomysł. Przygotuj się na to, bo błąd z przeszłości wreszcie się urzeczywistni.

+

Facet zacisnął szczękę i popatrzył na mnie "groźnie". Ignorując jego dalsze próby kontynuowania rozmowy wróciłem do swojego biura na piętrze. Zamknąłem za sobą drzwi i usiadłem na fotelu, otwierając jedną z wielu szuflad. Wyciągnąłem czarną teczkę i zawahałem się czy aby na pewno chcę ją otworzyć. Moim oczom ukazała się umowa, dokładnie ta, którą chciałem pokazać Michelle. Zobowiązanie dotyczące mojego jak i jej życia. Doskonale znałem zawartość dokumentu, ponieważ ojciec przypilnował abym zapamiętał ją od deski do deski. Z treści umowy wynikało, że z moich ust nie może wypłynąć choćby słowo o pakcie między naszymi rodzinami, dopóki sama nie odnajdzie tego jebanego papierka. W mojej głowie narodził się nowy plan dzięki któremu na moją twarz wpłynął lekki uśmiech.

+

Już niedługo będziesz moja, Michelle.

+