ဝှက်ထားချင်တဲ့ ကျူးလစ်အဝါ [ONGOING]

အခန်း(၅)

⬦unicode⬦

ဒီဇင်ဘာလရဲ့ နေ့လည် (၂)နာရီခန့်က အအေးဓာတ်ပေါ့သော ဒေသဖြစ်သော်ငြား နေရောင်တို့က သိပ်မပြင်းလှ။ အတော်လေးနေလို့ထိုင်လို့ကောင်းမယ့် ရာသီဥတုမျိုး။
ဗံဒါပင်ကြီးရဲ့ အရိပ်ကြောင့်လည်းပါမည်ထင်သည်။

ထိုဗံဒါပင်အောက်ရှိအုတ်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်နေဆဲဖြစ်သည့် ကောင်လေးကတော့ အေးအေးချမ်းချမ်းသိပ်မရှိလှ။နဂို
ခပ်အေးအေးရှိလှသည့် မျက်နှာပေါ်တွင် တစ်ခုခုကို ပူပန်နေသယောင်ရှိလှသည်။

ထိုစဉ် သံပန်းတံခါးက အသံကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အော်မြည်ရင်းပွင့်လာ၏။

"ဇေဘုန်းထွဋ် ..?"

"အာ...နေလင်းသွေး"

ရုတ်တရက် နေလင်းသွေးထွက်လာသောဖြစ်ရပ်ကြောင့်
ဇေဘုန်းထွဋ်မှာ ထိုင်ရမလို၊ထရမလို ။ သူက နေလင်းသွေး
တို့အိမ်ရှေ့မှာလာထိုင်နေတာလေ။

"ဒီမှာ ဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ..."

"ဟို..မင်းဆီလာတာ"

နေလင်းသွေးကသာ အခုမှအိပ်ယာထလာပြီး ဆံပင်က စုတ်ဖွာကာ ကွာတားဘောင်းဘီတိုနဲ့ဖြစ်ပေမယ့် ဇေဘုန်း
ထွဋ်ကဟူဒီအနက်တစ်ထည်ကို ဂျင်းအပွနှင့်တွဲဝတ်ထားကာ ဆံပင်‌တို့ကလည်း သူ့ပုံစံအတိုင်း ဂျယ်နည်းနည်းဖြင့်
ပုံသွင်းထားသည်။မသိရင် ကောင်မလေးကို လာစောင့်နေတဲ့ ရည်းစားဒီဇိုင်းမျိုးနဲ့ ။

"အဲ့ဒါအိမ်ထဲဝင်မလာပဲနဲ့ ဒီမှာဘာလို့ထိုင်နေတာလဲ..
ငါသာထွက်မလာဖြစ်ရင် ဘယ်ချိန်ထိထိုင်မလို့စိတ်ကူးထားလဲ မင်း"

သူ့ရှေ့မှာရပ်ကာ အူလည်လည်နဲ့‌လုပ်နေသော ကောင်ကို
နေလင်းသွေးစိတ်မရှည်တော့၍ အသံကနည်းနည်းမာသွားသည်။ဘယ်ကတည်းက ထိုင်နေလဲ မသိဘူး။သူထိုင်တဲ့ ဘေးမှာချထားတဲ့ ‌ချိုချဉ်ခွံတို့က အများကြီး တစ်ခုပေါ်တစ်ခုထပ်ကာအမှီသဟဲပြုလျက် ငြိမ်သက်နေကြသည်။

"မင်း ငါ့ကိုစိတ်ဆိုးနေသေးတယ်ထင်လို့"

အဲ့ဒါက မနေ့ညကသူ့စိတ်ထဲနည်းနည်းအဆင်မပြေဖြစ်နေလို့ ဇေဘုန်းထွဋ်ကို စကားမပြောပဲနေခဲ့တာလေ။ဒါပေမယ့်
ညကတည်းက စကားပြန်ပြောနေတာကို ဘာကို စိတ်ဆိုးတယ်ထင်နေတာလဲ ဒီကောင်။