Clingy (Completed)

Prologue

Clingy

Prologue

Vin

Isang buwan tama isang buwan na akong nag luluksa dahil wala na ang nag isang taong karamay ko sandalan ko at yung taong unang umintindi sa akin kung sino ako...wala na siya at hanggang ngayon hindi ko parin tanggap na wala na siya parang gusto ko naring wakasan ang aking buhay.

Wala na akong ginawa kundi mag kulong at magmokmok sa aking kwarto napapabayaan kuna ang aking sarili mabuti nang ganito para maka sunod na ako sa kanya.

Isang katok sa aking silid ang nakapukaw ng aking atensyon "anak kumain kana stop doing that to your self you haven't lose anything yet im still here please son dont do this to your self or I might lose you"pagmamakaawa ng aking ama

"Pa im fine I just to be alone"sagot ko sa papa ko."Anak isang buwan mo nang sinasabi yan you think your mama will be happy to see you like that?, Kahit ako anak nag luluksa sa pagkawala nang mama, mo pero pinipilit ko tatagan ang sarili not just for my self but also for you, sana naman maisip mo na kung ano man ang ginagawa mo ngayon ay matutuwa ba ang mama mo na nakikita kang ganyan, just do remember what your mama said before she passed away na wag tayong malulungkot dahil babantayan niya lage tayo kahit hindi na natin siya makikita, isipin lang natin na lage siyang maka masid hanggang sa kabilang buhay mamahalin parin niya tayo"mahabang sinabi ni papa

Natauhan ako sa mga binitawang salit ni papa kaya kahit mabigat igalaw ang aking mga paa ay tumayo ako at pinag buksan ng pinto si papa na agad namang yumakap pagkakita sa akin sumubsob ako sa dibdib ni papa at di kuna mapigil umiyak habang yakap ko siya.

"Shhhh tama na anak alam ko kung gaano ka nahihirapan ngayong wala na ang mama mo pero lage monh tatandaan nandito pa si papa at pinangako ko sa mama mo na hindi kita pababayaan handa akong maging sandigan at makinig sa lahat ng problema mo"pag aalo ni papa sa akin
"Sorry papa if I made you worry I'll try my best to move on and accept the fact that mama is gone" sabi ko kay papa.

"It's okay son naiitindihan kita kaya halika na at bumaba na tayo nakahanda na ang mga pagkain sa kusina ilang araw kana ring walang maayos na kain kaya kailangan mong bumawi sa pagkain, alam mo bang nag aalala narin si Arthur sayo kasi di mo sinasagot ang tawag niya sayo pati text hindi karin nag rereply kaya sa akin nakikibalita ang bestfriend mo miss na miss kana niya..."sabi ni dad habang naglalakad kami patungo sa kusina..

Si Arthur siya ang bestfriend ko mula nang elementary pa hanggang ngayong collage na kami siya lage ang taga pagtanggol ko sa tuwing binu bully ako at alam niya rin kung ano ang pagkatao ko sila ni mama at papa lang nakaka alam at kahit ganito ako na isang bakla tanggap niya iyon at walang nag bago sa pakikitungo niya sa akin at dahil ilag at umiiwas ako sa lahat ng tao sila lang ang pinag kakatiwalaan ko.

Habang naglalakad ako papuntang classroom at naka yuko lang ako at sa gilid lang dumadaan marami akong nakikitang estudyante naka tingin sa akin mapa babae at lalaki man at dinig na dinig ko ang bulungan nila habang naglalakad ako " ang cute2x talaga ni Vin"sabi nag isang babaeng studyante "sinabi mo pa para siyang anghel na humaba sa lupa para maghasik ng kanyang ka cute-tan nakakagigil sarapa gawing keychain"sabi naman nag katabi niyang babae.

Ito ang palagi kung naririnig sa kanila habang ako ay pumapasok sa paaralan sa katunayan nga ay isa ako sa Top 10 cutest guy at smartest in campus may mga pakulo kasi sila sa school kung sino ang top bilang cute, hearthrob, beautiful at naka lagay pa talaga ang mga mukha sa bulletin board yung picture ko ay puro mga stolen shots, dahil kahit isa ako sa mga sina sabi nilang cute ay wala akong pakialam dun,minsan nga may isang beses na may mga taong taga news club na gusto akong interview hin at kunan ng litrato pero ang ginawa ko ay tumakbo at magtago para di nila makita tanging si Arthur lang nakapigil sa kanila at nakiusap na wag nalang nila ako interview-hin, nanginginig ako nun at hindi ko alam bakit hanggang ngayon ganito parin ang epekto nito sa akin habang may lumalapit na taong hindi ko kilala..

At habang nasa kalagitnaan ako ng aking paglalakad ay may umakbay sa akin biglang bumalatay sa akin ang kaba at nanginginig ang tuhod ko dahil sa pagkabigla umaatake na naman ang takot ko pero biglang nawala ito ng marinig ko ang boses ng magsalita siya."Hey Vin why are you shaking did I startle you?"tanong ni arthur sakin dahil hindi pa ako nakagalaw.Tinignan ko siya ng may takot sa mata at nakuha niya ang ibig kung sabihin.

"Oh sh*t im so sorry Vin I didn't mean to do that it just that I really miss you kasi ang tagal mo nawala pasensya na talaga kung natakot kita sa ginawa ko"paliwanag ni Arthur

It's okay Art akala ko kasi ibang tao alam mo naman diba kung ano ang kalagayan ko at kung namiss mo ako bakit hindi mo ako dinadalaw sa bahay"may tampong tuno ko sa kanya.

"Alam mo naman Vin na ang hirap nang aralin natin di naman ako katulad mo na sobrang talino na kahit isang buwan mawala you can still catch up the discussion at you know mom after school at weekends, lage niya pina paaral sa akin ang pag papatakbo ng kompanya she also said na it could be more better if I leave you alone muna while your still mourning your mom's death kahit gustong2x na kita puntahan pero pinigil ko lang di mo naman sinasagot ang tawag at text ko sayo kaya kay uncle nalang ako nakikibalita...piliwanag ni Arthur sakin.

May punto naman si Arthur sa paliwanag niya sa akin dahil sa mga panahong nag luluksa ako ay gusto ko lang mapag isa at ayaw kung tumanggap ng bisita tsaka naiintindihan ko din siya dahil kailangan niya talaga pag aralan ang pag papatakbo ng kompanya nila siya kasi panganay at bata pa ang kapatid niya..

"Wag muna isipin yun Art Im starting to move on na at napa isip din ako habang kinausap ako ni papa na hindi magiging masaya si mama kapag malungkot at mag momukmok ako kaya iisipin ko nalang lage na mandito lang siya nawala man siya sa amin ni papa mananatili paarin siya dito"sabay turo ko sa puso ko.

Thats my Vin kaya halika kana at baka malate pa tayo sa klase sa wakas may mapag kokopyahan na rin ako dahil bumalik kana ang hirap ng buhay ko habang wala ka dito wala akong makopyahan...si Art na nagpapa awa ang mukha.

Natawa nalang ako haggang marating namin classroom