SONSUZ ÖLÜM

11. SÖZ (Ne Messi'si Ne Neymar'ı)

Gün: 60
Karşımdaki televizyondan gelen kısık müzik sesi,

Bir dahamı tövbe aşık olamam,
Bir dahamı tövbe hayal kuramam

"Bende" diye mırıldandım. Yataktan sarkan kolumla bakışıyordum. Odanın sol tarafında annem ve babam kavga eder gibi birşey konuşuyorlardı. Ölümden döndüm ama hâlâ huzur yok. Bence Azrail bir an beni yokladı.

Azrail: "tık tık tık"
Ben: Kim o
Azrail: Uzat altınsı sarı saçlarını ben geldim.

Nxjdsjjsve. Gözümü kapatıp annemleri dinlemeye başladım. "Ne olursa olsun benim kızımın ölümüne sebep oluyordu" dedi annem. Annem sevdiklerine ufacık bir zarar geldiğine ne yapıp ne düşüneceğini bilmezdi.

Ama babam hep sakin kalırdı, acısını içinde yaşardı. "Ben bunun farkında değilmiyim sanıyorsun, benim bu 2 ayda başımı yastığa nasıl koyduğumu bir ben bilirim bir Allah. Ama çocuğunda suçu yok onunda haberi yoktu. Olay açıklandı. Sorun arabada, kimsede değil noktaa." dedi babam kararlı ama buruktu.

"Yanılıyorsun baba herkes suçlu. Emir suçlu, benim gibi birine aşık. Ben suçluyum Emir gibi birine aşığım. Kalbimiz suçlu be. O arabaya binmekte suçluyum mesela" diyemedim.

"B-baba an-nne " diye mırıldandım, ikiside aynıanda başıma geldi. Annem mutluluktan ağlamaya başladı. Koridordakileri çağırdılar vesaire vesaire. "Emir nerede" dedim. Herkes birbirine baktı. "Gitti" dedi Aslı, elimden birşey gelmiyor bakışıyla. "Peki, ben biraz dinlenebilirmiyim" dedim. Herkes memnuniyetle dışarı çıkarken ben yine konuştum. "Ateş sen kalırmısın?" Ateş bir anda bana döndü ve tabi dermiş gibi komodinin üzerine oturdu. Aslı burukça baktı bize, derin bir iç çekti ve çıktı, herkes çıktıktan sonra doğruldum ve konuşmaya başladm. "Emir nerede? dedim, cevap ver" diye tekrarladım. Telefonunun şifre ekranına "1903" şifresini girdikten sonra ses kayıtlarına girdi. Bir kayıt açtı.

REC🔴
Berk: Napıcaz peki şimdi?
Emir: Ben bir b*k bilmiyorum abi ya. Gül anne beni görmemeli ama Alara'nın odasına girip Alara'yı öpmem lazım.

Ses kaydında anneme "anne" dedi. Devamını dinlemeye başladım.

Semih: Bak sen Alara bacımı çok seviyorsun, bunu hepimiz biliyoruz. O zaman gülün dikenine katlanmalısın bence.
Alara bacımmı Allahım gol gol gol.

Emir: Buradaki diken kaynana mı oluyor?
Dedi ve ben şok, herkes şok.

Ateş: Tamam bakın buraya plan şu. Aslında normal ve basit bir plan. Ben Gül teyzeyi oyalayacağım yarım saat kırk dakika falan sende o sırada girersin odaya olur bence.
Berk: Bana uyar
Semih: Olum seni ilgilendiren birşey yok burada. Ha ha ha ha ha
Emir: Tamam, abi ben köpek gibi aşığım kıza ya.
Semih: Biliyoruz Emir'ciğim biliyoruz, tam 257. 684 keredir aynı cümleyi söylüyorsun.
Berk: Hayır, 257. 683 keredir söylüyor.

Berk ve Semih burada saçma bir kavgaya tutuluyor ve kayıt bitiyor. Son 3 dakikadır dinlediklerim mükemmel şeyler aman Allah'ım. Ne Messi'si, ne Neymar'ı, ne Mbappe'si, ben varım diyor ben ben.

Ateş'in elinden telefonu çektim ve son arananlardan Emir'e girdim ikna olmamıştım. Emir ilk çalmada telefonu açtı. "Sana ihtiyacım var" dedim tek çırpıda. "Gelemem" dedi tek çırpıda. "Sana ihtiyacım var diyorum. Saatlerce sarılsak mesela. Ben ölmeden senin kokunu bilsem." dedim. "Geleceğim söz" dedi. "Sözmü?" dedim. "Söz" dedi. Güvendim. Telefonu Ateş'e uzattığımda mutlu hissediyordum. Harekete bak be... Ateş bana bir göz kırpttı ve odadan çıktı. Tam 63 gündür bu hastahanede, Emir ile karşılıklı odalarda aynı şeyleri yaşıyoruz. Ama ben kazadan sonra onu hiç görmemiştim.

Gözümüz açılıyor, doktor geliyor, birşeyler anlatıyor, sonra gidiyor, ebeveynlerimiz geliyor gerçi Emir'in annesini hiç görmedim. Hep bir adam geliyor. Onlarda birşeyler anlatıyor, sonra onlarda gidiyor, sonra arkadaşlarımız, onlarda kendilerince birşeyler anlatıyor, sonra gidiyorlar birbirimizi düşünüyoruz. Tam 63 keredir yapıyoruz bunları... Tekrar tekrar denenen bir film sahnesi gibi...

❌️ Yaşıyor muyuz?
❌️ Yaşamıyor muyuz?
✅️Garip mi?

"Sabır, boyun eğmek değil, mücadele etmektir"...