Pov Maxim
Toen ik wakker werd, was Emmanuel zich net aan het omkleden in de slaapkamer. 'Oh, heb ik je wakker gemaakt?' Vroeg hij schuldig toen hij zag dat ik wakker was geworden. Ik kroop iets overeind in het bed en schudde mijn hoofd. 'Nee' geeuwde ik vermoeid. 'Ik ga zo naar mijn werk,' vertelde Emmanuel. 'Blijf jij hier of wil je dat ik je ergens naar toe breng?' Vroeg hij vervolgens. Ik knikte. 'Als je even hebt, dan kleed ik me aan.'
Emmanuel keek me aan toen ik me omkleedde en hielp me mijn broek aantrekken. 'Dank je,' mompelde ik een beetje beschaamd. Ik vond het vreselijk dat ik afhankelijk van iemand was. Gelukkig deed Emmanuel er helemaal niet moeilijk over. We aten wat in de keuken en stapten toen in zijn auto. 'Waar kan ik je heen brengen?' Vroeg hij me. Ik gaf hem het adres van Oscar en Emmanuel startte de auto.
Het was amper tien minuten rijden naar Oscars huis. 'Hoe lang heb je hier ongeveer nog last van, hebben ze je dat verteld?' Vroeg Emmanuel om de stilte te doorbreken. 'Ongeveer een week,' vertelde ik hem. Hij knikte. 'Echt het spijt me enorm. Als je mijn hulp op welke manier dan ook nodig hebt, vertel het me dan alsjeblieft,' smeekte hij me bijna. Ik knikte en reageerde er verder niet echt op. Natuurlijk vond ik het fijn dat hij het aanbood, maar ik hoopte zoveel mogelijk zelf te doen en kunnen.
Emmanuel parkeerde de auto op de stoep en ondersteunde me naar de voordeur. Nog voor we aan konden bellen, zwiepte de deur al open en stond Oscar voor ons. 'Goedemorgen,' klonk zijn zware stem. Oscar hielp me naar binnen en we zeiden Emmanuel gedag die weer terug naar de auto liep om naar zijn werk te gaan. Oscar bracht me naar de bank en ik ging erop zitten. Oscar fronste. 'Ik ben geen verpleegkundige, maar volgens mij moet je je knie omhooghouden.' Hij pakte voorzichtig mijn enkels vast en legde ze neer op de bank. Hij legde een kussen ter ondersteuning in mijn rug.
'Wil je wat drinken?' Vroeg Oscar, terwijl hij al naar de keuken liep. 'Thee, alsjeblieft,' antwoordde ik. Oscar zette de waterkoker aan en kwam even later terug met twee glazen thee. Hij zette ze neer op het tafeltje voor ons en plofte naast me neer op de bank. 'Ik zie je één dag niet en jij hebt ineens verband om je knie zonder dat je me dat even verteld?' Vroeg Oscar een tikkeltje gekwetst. Hij keek me serieus aan. Ik zuchtte en bleef even stil. 'Het gebeurde zaterdag al. Toen ik wegging na dat shotten met Sol,' bekende ik aan Oscar. Ik haalde diep adem. 'Weet je wat het is? Ik heb er niks over gezegd, omdat ik dacht dat het niet zoveel voorstelde. Ik dacht dat het vanzelf over zou gaan. Gisteren aan het eind van de middag bleek pas dat het niet goed zat en daarna heb ik er niet meer aan gedacht je te bellen of te appen.'
Oscar trok zijn wenkbrauwen kort op. 'Waarom ging je überhaupt zo snel weg die avond?' Vroeg hij nieuwsgierig. Ik haalde mijn schouders op. 'Zo liep het toevallig. Het was niet eens echt mijn bedoeling geweest weg te gaan.' 'Je leek die gast naast je wel te zien zitten. Ben je homo?' Zijn stem klonk fel en direct. Ik gaf geen kik om zijn toon. 'Wat? Nee. Hoezo dat nou weer? Ik was dronken, weet ik veel wat ik deed. Je weet dat ik niet goed tegen alcohol kan. Ik was misselijk en hij bood aan me naar huis te brengen. Nou ja, uiteindelijk heb ik hem naar mijn huis moeten helpen.'
Oscar hield zijn hand op. 'Dit gaat te snel. Je was misselijk en hij zou jou naar huis brengen? Hoezo moest jij hem dan meenemen?' Oscar keek me niet begrijpend aan. 'We kwamen door een steegje, maar daar stonden een aantal gasten die ons lastig vielen en Emmanuel, de man die me naar huis bracht, ging ertegenin. Dat konden ze niet waarderen, waarna ze ons soort van in elkaar sloegen,' mompelde ik als uitleg. 'En jullie hebben er niet aan gedacht aangifte te doen?' Vroeg Oscar verbaasd. 'Ik heb het overwogen, maar het was donker en zij waren donker gekleed. Het had iedereen kunnen zijn,' zuchtte ik. Oscar knikte en begon gelukkig over iets anders te praten. Hij voelde tenminste wel aan wanneer hij moest stoppen met een bepaald onderwerp.
'Viktor en Sol komen straks ook langs,' deelde hij me mee. Ik knikte en legde mijn hoofd neer op de leuning van de bank. 'Echt man, ik heb me toch zin in een flinke sigaret nu,' zuchtte ik uit. Oscar grinnikte. 'Pas maar op, straks word je er nog verslaafd aan. Daarnaast heb ik ze niet in huis voor je.' Ik bromde wat en Oscar keek me lachend aan. 'Misschien heeft Vik er straks wel een voor je,' zei Oscar. 'Zag je hoe hij naar me keek de vorige keer? Alsof hij me helemaal geen sigaret had willen geven. Waarschijnlijk had hij hem liever zelf opgerookt,' zei ik tegen Oscar. 'Nah,' hij schudde zijn hoofd. 'Ik denk dat hij alleen bezorgd was. We weten hoe je met alcohol bent, ik denk gewoon dat hij je niet aan een verslaving wil helpen,' bedacht Oscar. Ik haalde mijn schouders op. 'Vergeet niet dat hij het zelf aanbood.' Oscar haalde zijn schouders nu ook op. 'Viktor is soms gewoon wat vaag.'
Halverwege de middag kwamen Viktor en Sol binnenvallen en was het gedaan met de rust. Ze waren druk met elkaar in gesprek en schonken weinig aandacht aan mij en Oscar. Plotseling veranderden ze het gespreksonderwerp. 'Als Dason zaterdag weer zo speelt als vorige week, winnen we sowieso dik van die sukkels,' grijnsde Sol breed. Viktor knikte instemmend en Oscar keek geïnteresseerd op. 'Dason is echt goed,' vond ook hij. 'Wie is Dason?' Vroeg ik nieuwsgierig. Viktor richtte zijn blik richting mij. 'Jouw plaatsvervanger. Sinds jij uit het team bent, hadden we dringend een nieuwe middenvelder nodig. En tering wat is die gast goed zeg. Hij is dan wel niet zo snel als jij, maar hij schiet die ballen zo hard en recht in het doel,' sprak hij vol lof uit over de nieuwe middenvelder. Een scheut van jaloezie trok door me heen. Over mij waren ze nooit zo lovend geweest, dit was de eerste echte keer dat Viktor een goed woordje over had voor mijn voetbalkunsten.
We zaten alle vier bij elkaar in hetzelfde voetbalteam. Sterker nog, we leerden elkaar kennen door de voetbal. We speelden op een best niveau. Nog niet zo lang geleden was ik plots uit het team gestapt. Het was een vrij impulsieve actie geweest en ik stond er nog altijd niet volledig achter. De hele reden was dat ik was gaan twijfelen over mijn seksuele geaardheid door mijn ontstane gevoelens voor Viktor. Ik was bij elke training en wedstrijd bang dat ze in de kleedkamer iets aan me zouden merken. Dat ze door zouden hebben dat ik een man leuk was gaan vinden. Dat ik verliefd werd op een teamgenoot. Mijn beste vriend. Ik wist niet hoe hun kijk op homo's was. Vooral bij de voetbal was homoseksualiteit een groot woord. Het was niet zelden dat er grappen werden gemaakt over homo's en het was allesbehalve aardig.
Wanneer Viktor aan het omkleden was, liet ik meer dan eens mijn blik over zijn gespierde lichaam gaan. Onopvallend, dat dan nog net wel. Soms raakte ik er behoorlijk opgewonden van. Dan hield ik mijn shirt beschermend op mijn schoot en wachtte ik tot het weer onzichtbaar was geworden. Keer op keer deed ik alsof er niets aan de hand was en alles goed ging.
Een keer viel ik bijna door de mand. Terwijl we met zijn allen aan het omkleden waren, had ik weer naar Viktor gekeken. Ik kon zijn spieren goed zien terwijl hij bewoog. Het aanzicht was schitterend geweest. Een teamgenoot, Lex, had het gezien. 'Hey, Max kan je het goed zien, homo?' Had hij hard door de kleedkamer geroepen. Iedereen had me aangekeken en ik schaamde me dood. Na een paar seconden barstte Lex in lachen uit. 'Die geschrokken kop!' schaterde hij. 'Geintje natuurlijk!' Al gauw vulde de hele kleedkamer zich met hard gelach. Ik lachte ongemakkelijk mee. Ik voelde me verschrikkelijk. Mijn teamgenoten liepen allemaal nog nalachend het veld op, maar ik voelde me ziek. Het was te merken tijdens de training, want ik had nog nooit zo slecht gespeeld.
Na afloop had de trainer me een flinke donderpreek gegeven en Viktor gaf me een doordringende blik. Dat was het moment dat het me te veel werd. Ik kon zo niet verder. Ik vertelde de trainer dat ik er mee stopte. Ik was zonder nog maar iets te zeggen de kleedkamer ingelopen, had me omgekleed en was vertrokken. Onderweg naar huis voelde ik me zo misselijk dat ik zelfs nog had overgegeven in de bosjes.
'Aarde aan Maxim,' zei iemand hard in mijn oor en ik kreeg een tik tegen mijn hoofd. Ik schrok op en keek Viktor, Oscar en Sol geschrokken aan. De misselijkheid van na de laatste training leek mee te zijn gekomen naar de realiteit, want ik voelde me weer zo beroerd. 'Gaat het wel? Je trekt helemaal wit weg,' vroeg Oscar bijna meteen. Ik schudde mijn hoofd en haastte me naar het toilet. Vlekken verschenen voor mijn ogen, maar ik liep door. In het hokje liet ik me op mijn knieën vallen en golfde alles er in een keer uit. Ik leunde met mijn hoofd tegen de koele tegels. 'Max? Gaat het een beetje?' Het was Viktor die kwam kijken hoe het ging. Ik zei niks en sloot mijn ogen. Het licht gaf me flinke hoofdpijn en ik wilde me afzonderen. Ik wilde niet dat Viktor bij me was, maar op hetzelfde moment verlangde ik naar zijn aanwezigheid. Ik wist dat ik mijn lichaam niet onder controle zou kunnen houden en het maakte me bang. Wat moest ik nog meer opgeven om zorgeloos door te kunnen gaan?
