Adam ve Kadın

7. Bölüm

Boğuluyorum! Artık bedenine girmeyen her bir nefeste boğuluyorum sevgilim. Nefes alamayan bir insan nasıl hayatta kalabilir? Söyle bana, nasıl?

Yokluğun soluk borumda oluşan bir bataklık gibi, ne içeri alıyor havayı ne de dışarı gönderiyor. Her bir nefesimi yutuyor ve derinlerine hapsediyor.

Nefessiz kalıyorum, batıyorum ancak çırpınmaya derman bulamıyorum.

Artık çırpınmak da istemiyorum.

Benliğimi senliğin için kaybettiğim, zifiri karanlık bir bodrumda kilitli kalmış gibiyim. Eskiden kapıyı bulmak için oraya buraya koşuştururdum. Ancak sen gidince çıkış kapısının da seninle geldiğini fark ediyorum.

Çıkış kapısı olmayan bir yerden tek kurtuluş yolu öteki tarafa açılan kapı değil midir?

Orada bedenler değersizdir. Tek önemli olan ruhlardır.

Üstelik ruhların yaraları önemli değildir sevgilim. Çünkü oranın amacı, ruhların yaralarını sarmalamak ve onları dünyadan daha az kusurlu bir boyutta ağırlamaktır, değil mi?

Seninle orada buluşacağım, değil mi?

Hayat denen otobüse biletimi yirmi üç yıl önce almıştım; bir zamanlar varlığını bile sezdirmeyen o son durak, son zamanlarda sislerin arasından görünmeye başlamıştı ancak hiç bu kadar yakın olmamıştı.

Artık o durağın önündeyim sevgilim, hayatımın ikinci ve son otobüsünü bekliyorum. Bileti de tam şuan ellerimde tutuyorum.

Bu halatı bir gemiciden rica ettim. Ne için istediğimi sorduğunda endişelenmesin diye bir şeyler geveledim ama inan ne dediğimi hatırlayamıyorum. Artık dediklerimin hiçbir önemi olduğunu da düşünmüyorum.

Halatı tavandan sarkan paslı demir parçasına bağladım ve tam şu an sandalyenin tepesinde ayakta duruyorum. Ellerim boynumu gevşekçe saran halatı kavramış. Ama birazdan ne ayaklarımın altında bir sandalye olacak, ne avuçlarımda sert bir halat, ne de nefes alan bir insan.

Geriye sadece boşlukta sallanan cansız bir beden ve senin yanına yol almış bir ruh kalacak.

Son