L̴o̴v̴i̴n̴g̴ M̴s̴. F̴e̴t̴h̴e̴r̴s̴t̴o̴n̴

Chapter 54

Hays, hindi ko alam kung kaya ko bang magkwento, pero gusto kong ilabas yung sakit at least may mapagsasabihan man lang ako, and I choose Alie at alam kong makikinig sya.

"You know that I'm always here to listen to your story." She said like she was reading my mind.

Gosh, I love this woman as a friend, she's like a big sister to me.

Patuloy lang nitong hinahaplos ang pisngi ko, which helps to calm me down, kahit papaano. Taena ba't naman napaka iyakin ko ngayon. Akala ko kaya ko nang magkwento, pero nang magsasalita na ako muli na naman akong naiyak.

Ok, enough with so much drama.

Huminga muna ako ng malalim at nagsimula nang magkwento. After kong ikwento ang mala, mmk kong buhay chariz. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko, but still I'm crying like shit.

May gripo ata tong mata ko e.

"Am I not worth loving?" Mapait na tanong ko kay Ms. Natalie.

"Of course you are."

"Then bakit yung mga taong mahal ko... sinasaktan ako?" I sniff and look at her tiredly. "Can you please tell me if I really deserve all this pain?" Pagpapatuloy ko sa parang walang katapusan kong tanong. Hinigit ako nito, at hinayaang umiyak sa balikat nya. Grabe basang-basa na yung damit ni Ms. Natalie ng luha ko.

"No, you don't. I-" 

"You know what? Sana ako na lang ang na wala at hindi yung totoong anak nila. dapat ako-" She cups my face.

"Shh... listen, Kali, your parents love you, and I'm sure meron silang rason kung bakit nila nagawang ilihim sayo yun. Tsaka walang may gustong mawala ang isang tao, so please don't say that." Pag-aalo nito sa akin at pati sya ay naiiyak na rin.

"Hey, please don't cry for me. I'm sorry kung dinamay pa po kita sa kadramahan ko." I said the last part with a fake laugh.

She shook her head. "Just so you know, we are still here. I'm here at sana alam mo na maraming nagmamahal sayo and I hope you know that I love you."

"Aw! I love you too, Alie. Gosh, kung nandito lang siguro yung jowa mo baka najumbag na ako nun." Natatawang saad ko sa huli, at maski sya ay natawa na rin. This is our first time saying I love you to each other, but no big deal, man.

"Then please stop crying, na kundi hahalikan kita dyan sige ka." Pabirong banta nya na ikinatawa ko naman.

"You know, hindi kita uurungan dyan." I said still laughing. "Pwede rin nating ulitin yung ginawa natin sa bahay mo." I said suggestively in a joking manner.

"Baliw" Saad nito at nanghampas pa at kung minamalas ka nga naman ay nahampas pa nya yung kamay ko na may sugat, pa'no nag-ala Manny Pacquiao kasi ako kanina edi nakita ko ang hinahanap ko.

"Oh God! Damn it!" I groan in pain.

"W-What happened?" Takang at may halong taranta na tanong nito. 

Tinignan ko yung kamay ko at napatingin din ito.

"Shit your bleading. anong nangyari dyan?" Histerikal na tanong nito.

"A-Ah wala to." I laugh nervously at nahihiyang tinago yung kamay ko sa likod ko.

"Anong wala? Hey, give me your hand, let me clean that." Pilit nitong kinukuha yung kamay ko kaya napilitan akong mabilisang halikan ito na ikinatigil naman nya ng bahagya. "Ah shit ka Kali, don't be so stubborn, akin na sabi yung kamay mo." Seryosong saad nito, so I gave up at marahang binigay sa kanya yung kanang kamay ko. "Buti na lang at lagi kong dala-dala tong mini first aid kit ko."