Toz Pembe Yalanlar

Bora'nın ağzından

İsmim Mehmet Bora. Mehmet'i annem,Bora'yı babam koymuş. Cesur,yürekli olsun oğlum demiş. İsmiyle arkasından fırtınalar estirsin.  İşin tuhafı çocukluğuma dair en net hatırladığım şey babamın bana Mehmet diye seslenmesiydi. Annemse Bora'yı kullanırdı. İkisi de kendi koydukları isimle seslenmezdi bana. Bunun sebebini hiçbir zaman anlayamamıştım.

Annem ve babam kaçarak evlenmişler zamanında. Annem okumuş,öğretmen olmuş. Babamsa genç yaşta babasını kaybetmiş. Ondan arta kalan bir ev bir de dükkanla ev geçindirmek için çabalamış ömrü hayatınca. Annemle de bir gün o kitapçıda tanışmışlar işte. Annem o zamanlar yeni atanmış bir edebiyat öğretmeni. Her hafta yeni bir kitap almak için uğrarmış bizim dükkana. Babamsa okumamış okumuşlardan. Okul bitirmemiş belki ama hayatını kitaplara adamış. Şu yaşıma geldim, birden çok okul okuyup üniversiteyi dereceyle bitirdim. Çok bilgili hocalardan ders aldım,babam kadar bilene rastalamadım.

Gel zaman git zaman birbirlerine aşık olmuşlar. Babam bu hikayeyi anlatırken "Cumartesileri bayram günüydü oğlum." Derdi. "Annen yeni kitap almaya gelirdi. "

Annemi istemeye gitmişler en sonunda. Dedemse "Ben okumuş kızımı çulsuz öksüze vermem." Demiş. Babamın çulsuza takılmadığından eminim. Ama öksüz denmesi bugün bile onun yerine benim canımı yakardı.

Aynı mahallenin insanları, kaçmışlar bir şekilde. Dedem yıllarca suratlarına bakmamış. Annem kaçtığına hiç pişman olmamış ama babası için de çok ağlamış. Babamın dedemi sırf bu yüzden çok sevmediğini hissederdim. Ona çulsuz veya öksüz demesi değildi sorun. Ama dedem suratına bile bakmayarak annemi çok ağlatmıştı. Ben doğduğumda ise annem her şeye rağmen "Babamın adını koyalım." Demiş işte. "Mehmet olsun. "

Babam da sonradan Bora'yı eklemiş. Ama dediğim gibi bana hep Mehmet diye seslenirdi.

Babam gittikten sonra Bora ismine küsmüştüm ben. Herkesten bana Mehmet demesini ister olmuştum. Ne bileyim,belki de bana Mehmet diyen bir kişinin yokluğunu onlarca kişinin seslenmesiyle gidermek için çabalamıştım. Kimse onun gibi seslenmemişti. Ve o yer asla dolmamıştı.

Ben babası gibi olmak için yanıp tutuşan bir çocuktum. Şimdilerde baba olmayı bile "babam" olmak için istiyordum. Babamın da tek derdi vardı. "Benim oğlum en iyi şekilde okuyacak!" Der dururdu. Beni okutmak için bu kadar çabalaması göğsüme dert olurdu hep.  Yıllarca kafamı kaldırmadan çalışmam da babamı hayal kırıklığına uğratmamak içindi. Ben başarıyı hiçbir zaman kendim için istememiştim.

Başardığım herhangi bir işin sonunda babamın gülümsemesi bana yeterdi. Onun takdirini kazanmak bana büyük adammışım gibi hissettirdi. Ben sadece babam beni tebrik ettiğinde büyük adamdım. Elimden her iş gelirdi o zamanlar. O gittiğinde ise hissettiğim tek şey hiçbir şeye elimin ermiyor oluşu olmuştu. Gücüm çekilmişti. Ben büyük adam değildim artık. Ben babasının ölümünü izlemiş bir adamdım. Bunun farkına en çok cenazesinin sırtımda yükünü hissettiğimde farketmiştim. Babamın öldüğünü de o an kabullenmiştim. O ana dek her kim ne yapmam gerektiğini söylemişse onu yapmıştım. Kendimde değildim. Çektikleri yere savrulmuş nerede ne yaptığımı sorgulamamıştım. Babamın cenazesinin bir ucundan tuttuğumda ise dank etmişti her şey.

Babam ölmüştü. Ben artık işe yaramaz bir adamdım. Zaten babam ölürken de işe yaramamıştım. Ona yardım edememiştim. Doktordum ben. Bölümünü birincilikle bitirmiş bir doktordum. Kalp cerrahıydım. Çok ameliyata girmiş, değişik vakalarls çalışmıştım. Babamın ameliyatına girmiştim. İzin vermedikleri halde içeri dalmış elektro şok uygulamıştım. İnanmak istememiştim çünkü. O an işe yaramadıysam bu hayatta, bundan sonra hiçbir işe yarayamazdım. Çünkü en olması gereken zamanda ben bir hiçtim.  Doktorluğu bırakmamın en büyük sebeplerinden biriydi bu. Hayattaki amacım elimden alınmış gibiydi. Kendimi o kadar çok suçlamıştım ki bu güne kadar, aynaya baktığımda içimdeki sesin yüzüme haykırışlarından başka bir şey duyamaz, elleri kanlı bir adam dışında bir şey göremez olmuştum.