[ 21.03.2022 ]
Kalbiniz kırılır susarsınız, sırf sevdiğiniz için...
İçiniz acır yardıma koşarsınız, değer verdiğiniz için...
Yüreğiniz kan ağlar sarılırsınız, destek olmak için...
Hayatında hiç aşık olamamış bir kızın hikâyesi...
Hayatında hiç sevgi...
Öncelikle deprem felaketinde hayatını kaybedenlere Allah'tan rahmet,yaralılara acil şifalar diliyorum. Umarım bir daha böyle bir şey yaşamayız... Geçmiş olsun Türkiye..🖤
İyi okumalarr...
__
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Göğsümde keskin bir acı baş gösterirken kirpiklerimi kıpırdattım. Karanlığa hapsolurken duyduğum makine sesleri artık yokken normal bir odada gözlerimi açtım. Bir süre görüş açım net olmasa da odaya baktığımda yan tarafımdaki sandalyede uyuyakalmış Karan'ı görmemle afalladım.
Elimi elleri arasına hapsetmiş,başını koluma yaslamış,kapkara gözlerini kapatmış masum masum uyuyordu. Zor da olsa tebessüm ettim. Bu görüntüyü özlemiştim.
Boğazım kuruduğu için su istiyordum ama kalkıp alamazdım. Yan tarafımda masum masum uyuyan adamı da uyandırmaya kıyamazdım. E o zaman ben ne yapacaktım?!
Oflayarak komidinin üzerindeki bardağa uzanmak istediğimde yaşadığım acıyla inledim. Karan anında kafasını kaldırırken endişeli gözlerini gözlerime dikti.
"Güzelim? Ne oldu? Bir yerini mi acıttım?" Aynı zamanda gözleriyle de bedenimi taradı.
"Su." Zor çıkan sesimle sadece bunu diyebilmiştim. Acilen su içmem gerekiyordu çünkü boğazım kurumuştu ve yutkundukça canımı yakıyordu.
Komidinin üzerinden bardağı aldı ve elime almama izin vermeyip dudaklarıma yasladı. İtiraz edemeyecek kadar susadığım için ses etmeyerek suyu içtim. Boşalan bardağı tekrar komidinin üzerine koydu ve alnıma düşen saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdı.
"Çok korkuttun bizi çok..." derin bir iç çekerek gözlerime baktığında bakışlarımı elime çevirdim. Orada önüne atlamamam gerekirdi evet ama ben sevdiğim için canımı bile verirdim.
"Seni öyle kollarım arasında kan revan içinde görünce..." derken gözünden bir damla süzüldü ve ellerimizin üzerine düştü.
"Öldün sandım... Beni bıraktın gittin sandım.. Biliyorum çok bencillik ettim. Ulan ben ne kadar da şerefsizim!!" deyip elini çektiğinde benimde gözümden bir damla süzüldü.
"Nasıl uyuduğumda bıraktın gittin beni? Ya orada vurulan ben değil de sen olsaydın?!" dediğimde gözlerine hüzün yerleşti.
"Keşke.. Keşke vurulan, böyle büyük bir yara alan, acıyı yaşayan sen değil ben olsaydım." Yutkundum. Eğer öyle olsaydı ben ne yapardım?! Şuan ona öfkeli veya sinirli değildim. Ne kadar sinirli olmak istesem de beceremiyordum. Düşüncelerimin hangi ucunu tutarsam tutayım hep onu haklı görüyordum...
