sabah okula gitmek hiç içimden gelmiyordu. Bir şekilde varmıştım artık. Sessizce sınıfa çıktım. Sınıfa vardığımda sadece sırasında uyuyan Yeonjun vardı. Gece 3'e kadar ceza... Gözleri mosmordu. Sessizce yerime geçtim. Öfke problemleri he? Choi Yeonjun bunları bekleyeceğim son kişiydi.
"Ne yapıyorsun orada? Sen hala Bay Jisung'a gerçekleri söylemedin mi?"
Bu ses irkilmem için gayet gerekli bir sebepti. Yuna yine tam zamanında sınıfa girmişti. Ani girişleri beni benden alıyordu.
"Hey?? Orda mısın?"
"E-evet ne oldu?"
"Git Bay Jisung'a gerçekleri söyle! En kısa zamanda. Senin yüzünden neler yaşadığını hayatta tahmin edemezsin!"
Biliyorum... Maalesef...
Bir anda Kai içeri daldı.
"Ah günaydın Yuna!"
"Günaydın Kai!"
Yuna'nın az önceki halinden eser kalmamıştı. Bir anda yüzünde gülücükler açmış ve gözleri parlamaya başlamıştı.
"Ş-şey ne oldu Kai?"
"Beomgyu ve Yeonjun'u müdür çağırıyor."
"Ne! Off yine mi?"
Yuna yavaşça Yeonjun'un yanına gitti. Kafasını okşayıp uyanmasını sağladı.
"Hadi kalk Yeonjun. Müdür çağırıyormuş."
"Sıçıyım böyle işe..."
Yeonjun kafasını kaldırdı. Dağınık saçları ve mor göz altlarıyla yavaşça sırasından doğruldu. Birlikte müdürün odasına doğru yürümeye başladık. Hiç konuşmuyordu. Yürüken de hafiften sendeliyordu.
"Yeonjun iyi misin?"
"Hayret sen beni düşünür müydün?"
Hiç bir şey diyemedim. Sessizce olan yürüyüşümüz müdürün kapısında son buldu.
"Hoş geldiniz- Choi Yeonjun iyi misin?"
"Emin olun hiç olmadığım kadar iyiyim."
Şu anki hali bu sözünü pek onaylamasada Bay Chan onaylamak zorunda kaldı.
"Cezanız hazır gençler! Bundan sonra haftada bir gün bir yerde buluşup ders çalışacaksınız!"
"NE?!"
İkimiz de bir ağızdan bunu söylemiştik.
"Evet! Ne oldu çok şaşırdınız. Yoksa ailenizi mi aramalıyım?"
Yeonjun'un göz bebekleri bir anda büyüdü. Bay Chan ise bir şeyler biliyormuşçasına sırıtmaya başladı.
"Hayır efendim böyle daha iyi olur!"
"Tamam o zaman hadi sınıflaraaaa! He tabi bana birlikte çalıştığınıza dahil kanıt getirmeniz gerekiyor. Fotoğraf gibi. İyi derslerrr!"
— — — —
Öğle yemeği vakti gelmişti. Yemekhaneye giden Yeonjun'u fark ettim ve hemen peşinden koştum.
"Hey Yeonjun!"
"Ne var?"
"Şey Bay Jisung ile ilgili-"
"Sayende müdürden 2 tane proje ödevi aldım! Hepside matematik! Sanki çok boş zamanım varmış gibi birde bunu yapacağım..."
"Yeonjun ben çok özür dilerim!"
Biraz sesim yüksek çıkmıştı. Yanımızdaki birkaç kişi bize bakmaya başladı.
"Anlamadım neden?"
"Çünkü seni ağlarken görünce-"
Yeonjun bir anda eliyle ağızımı kapattı. Bu sefer daha fazla kişi bize bakıyordu. Yeonjun sesini alçalttı.
"Kes sesini Beomgyu! Herkes bize-"
Bir anda başka sesler yükseldi.
"Ağlamış mı?"
"Millete sataşıp sonra ağlıyormuş!"
"Yeonjun çok komiksin!"
Ben yine bir hata yapmıştım... Yeonjun etrafına bakmaya başladı aynı zamanda ağızımı tutmaya devam ediyordu. Kafasını iki elimle kendime doğru çevirdim. Kısık bir sesle konuşmama devam ettim.
"Özür dilerim!"
"Farkında mısın bu aralar hep özür diliyorsun!"
Haklıydı... Her zaman haksız çıkıyordum... Bir anda Yeonjun'un omzunda up uzun ince parmaklı bir el belirdi. Bu Soobin'di.
"Ah biliyor musun geçen bende ağlıyordum? SONUÇTA DOĞAL BİR ŞEY YA!"
Arkalarını dönüp yürümeye başladılar. Soobin'i tanıdım tanıyalı hep arkadaşlarını korurdu. Resmen bir anneydi...
— — — —
yorumlarınıza açığım!
Okumak çok eğlenceli oluyor
Kitap pek okunmadığı için şuan spoiler vermeyeceğim kudurun ha ha ha ve ha
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
