Günlerdir ölmek için dualar ediyorum anlatmak istiyorum ama herkes beni suçluyor ailemi seviyorum ama manevi anlamda hiç bir zaman yanımda olmadılar bunun için üzgünüm onları suçlayamam iyi bir evlat değilim. Sevgi açlığımı başka insanlarda aramak istemedim ama farkında olmadan mecbur kaldım arkadaşlarımı da seviyorum ama onlar beni sevmiyor bu çok belli hiç bir zaman yanımda dost diyebileceğim biri olmadı hiç yaşamamış olmayı dilerdim üzgünüm bu hayat beni çok yordu kimsenin beni gerçekten düşündüğünü sanmıyorum zaten hep böyledir kimse kimseyi gerçekten sevmez. Bunları kimsenin görüceğini sanmıyorum zaten görseler bile bune neden böyle şeyler yapıyorsun salak mısın gibi sözler duyucam kendimi güvende hissetmiyorum kendimi iyi hissetmiyorum kendimi sevmiyorum beni gören herkes olgunlaşmışsın dese de ben olgunlaşmadım mecburlaştım ama bu yükü daha fazla taşıyamayacağım galiba kendimi bir yerden atmak istiyorum veya trenlerin arabaların önüne atlamak beni hayatta tutan tek şey bir umut belki güzel birşeyler olur diye bekliyorum ama olmuyor yapamıyorum acaba problem ben miyim ? Herkes bensiz daha mutlu gibi ölüncede kimsenin beni özleyeceğini veya arkamdan ağlayacağını sanmıyorum aslında sadece iyi misin diye soruyorlar evet diyip geçiyorum ama aslında hiç iyi değilim çok üzülüyorum kendime bir arkadaş buldum sigara bana zarar verse bile iyi hissetiriyor ailem buna karşı ama bu bana iyi geliyor. Ben zaten kendim dahil kimseye birşey yapamıyorum karşılıksız sevgiyi ailemde arkadaşlarımda erkek arkadaşlarımda bulamadım herkes bir karşılık bekliyor ve ben bıktım peki ya ben benim hiç mi karşılığım yoktu yoksa değmezmiyim psikolojik olarak iyi olursam fiziksel sağlığımada kavuşabilirim ama bu çok zor yapamıyorum ve galiba herkes benden sıkıldı kimse yazmıyor aramıyor herkes benden şikayet ediyor yarısı dolu bir bardakta her zaman insanoğlu boş tarafına bakar öyle değil mi ?
Gerçekten bitmiş yorulmuş ve tükenmiş hissediyorum ilaçlarımı alıp almamakla bir ilgisi yok çünkü onlar beni bastırıyor bir gün patlayacağım bu kesin ama ne zaman bilmiyorum ilaçlarımı kesmesi için doktoruma rol yapıyorum keşke hiç gitmek zorunda olmasam yada kendime ait bir evde yaşasaydım kafamı toplamak istiyorum bunun çaresi sessizlik ama bu dünya çok gürültülü kafamdaki sesleri bastırmak için müzik dinliyorum.
Bir daha asla birinin kalbimi görüp onu kırmasına izin vermeyeceğim.
Sevgi karın doyurmuyor diyorlar ama sevgi kalbi ısıtır ve ben bu hissi seviyorum ama kimseye aşık olmak istemiyorum artık çünkü güzel değilim Zeki değilim fiziğim kötü vazgeçilmez ve mükemmel değilim hatta iyi bile değilim insanların beni sevmesi için komik bir kişilik yarattım ama artık üzüldüğümde kimse inanmıyor benim ne birini sevmeye hakkım var ne birine küsmeye hakkım var hiç sevilmeyecek kadar çirkin ve yetersiz miydim? İnsanları bunun için affedebilirim çünkü hiç kimse mükemmel değil ben değilim onlarda değil bu yüzden hepinizi affettim kendi içimde...
