Bölüm Şarkısı: Simge- Yankı
İyi Okumalar 🖤
..
" Barış senin bana söylemek istediğin bir şey mi var?"
İçimdeki soruyu daha fazla tutamazken vücudumu Barışa doğru çevirip yüzüne daha rahat baktım.
Kahvesinden aldığı yudumu oldukça yavaş yutarken gözleri ilk bir kaç saniye dışarda oyalansa da sonunda gözlerimi buldu ve başını olumlu bir şekilde salladı.
Derin bir nefes aldım. Ne geleceğini bilmiyordum ve bu beni korkutuyordu.
" Lütfen artık söyle o zaman. Günlerdir bir şeybvar."
Kahvesini iki koltuk arasındaki yere bırakıp saçlarını karıştırdı ve ofladı.
" Seni sevdiğimi biliyorsun dimi?"
Sorusuna karşın yeşillerim zamansız dolarken başımı salladım.
Benim gibi vücudunu bana çevirip ellerimi aldı elleri arasına.
" Senin kötülüğün için hiçbir şey de yapmam." başımı salladım yeniden.
Gözlerindeki can çekişen ifade beni git gide korkuturken bekledim.
" Senin Trabzon'a gitmen lazım. Hemen şuan, şimdi. "
" Ne?"
Yüzündeki değişen ifadeyle söyleyeceklerini beklemeye devam edemedim ve içimi saran o kötü hisle dilimi tutamadım.
" Birine bir şey mi oldu?"
Bir kaç saniye gözlerime bakıp bir elimi bıraktı ve yanağıma yasladı.
" Korkmanı istemedik sadece ama.. Gitmen gerek. "
" Ne olmuş?"
" Baban." Gözlerim kapanırken midem bulanmaya ve ellerim üşümeye başlamamıştı. Biliyordum bir şey olduğunu.
" Gerçekten korkmanı istemedik. Hem baban iyi şuan da. Korkma lütfen tamam mı?"
Ellerimi elleri arasından çekip gözlerimi açtım.
" Ne oldu? Ne olmuş babama?"
" Nazlı gerçekten korkmana gerek yok, gidip gör babanı kendin için rahatlasın tamam mı?"
bir kaç saniye gözlerine bakıp başımı salladım ve kemerimi yeniden taktım.
Vücudum titriyordu ve ben buna engel olamıyordum.
" Hemen Bilet alalım, " Telefonunu elime tutusturup arabayı çalıştırdığın da siteye bilgileri girmek bile çok zordu benim için.
Ezberimde olan kimlik numaramı bile unuturken telefonumun arkasından çıkarıp tuşladım rakamları.
Benim için çok zor dakikalar geçiyorken Barış da sessizce arada beni kontrol ederek sessizliğime ayak uydurup boş yolda ilerliyordu.
..
" Neden söylemediniz bana.."
Babamın kolları arasında oluşumun rahatlığıyla gözlerim kapanırken yaşlar da babamın üstündeki pijamasını ıslatıyordu.
Kalp krizi geçirdiğini benden saklamışlardı.
" Korkma diye söylemediler Nazlım, istemedim ben."
Saçlarım arasında gezinen kocaman eller yalnızca güven ve huzur aşılıyordu günlerdir huzursuz vücuduma.
" Benden bunu gizlememeleri gerekiyordu baba. "
" Şt, kızma annene, bana, Barışa."
Barış.
Barışın ismiyle sessizliğe gömülüp sadece gözlerimi araladım.
Benden bunu saklamamalıydı her ne olursa olsun. Babamın yanında olmalıydım. Ona karşı tepkili halimle konuşursam kırıcı konuşacağımı bildiğim için İstanbul'a döndüğümde konuşmak en iyisi olacaktı bizim için.
Akşamın bir vakti bulduğum ilk uçakla gelmemin üstünden ancak bir iki saat geçmişti ve ben babamın kucağında yatmaktan başka hiç bişey yapmıyordum.
" Nazlı açtım yatağını annem geç yat dinlen yol yorgunusun. Babanda dinlensin hem."
Annemin sesiyle Başımı sallayıp yavaşça babamdan ayrıldım ve iki yanağını da öptüm.
" İyi geceler baba."
" İyi uykular Nazlı kızım." gülümseyerek ayaklandığımda kapının orda annem de saçlarımı öpüp iyi geceler dilemişti.
Kendimi günlerin yorgunluğuyla odama atarken özlediğim yatağım orda beni bekliyordu.
Şarjdan telefonumu çıkartıp açık yatağa girdim.
Barıştan mesaj vardı bir sürü.
Cevap verip vermemek arasında kalsam da merak etmemesi adına sohbetine girdim.
Barış: Naptın Güzelim? (20.12)
Barış: Nasıl baban?
Barış: Gördün mü iyi olduğunu? (21.02)
Barış: Rahatladı mi için?
Barış: Ben gerçekten saklamak istememiştim senden. Ama seni korkutmak istemedik hiç birimiz.
Barış: Özlem gideriyorsun herhalde.
Barış: Görünce ararsın konuşuruz.
Barış: Seni seviyorum🤍
Mesajları çok önceden yazdığı için cevaplamak istemedim o an. Hem sabah antrenmanı vardı ve yazarsam, ararsam uyanırdı.
İşime de böyle gelmiş olacak ki telefonu kilitleyip yastığımın altına soktum ve gözlerimi kapattım.
Belki abartıyormuş gibi görünüyordum ama ya babama bir şey olsaydı?
Şuan iyi olmasaydı?
Bunu benden gizlemesi eminimki beni düşündüğü içindi ama söylemeliydi.
Günlerdir beni bu şekilde geçiştirmek yerine sakin bir dille anlatabilirdi.
Of.
Bilmiyorum işte.
Kafam oldukça doluydu. Bu bir kızgınlık değil. Kırgınım ve ben Barışa kırılmakdan nefret ediyorum.
Döndüğüm de sakince konuşmanın en iyisi olduğunu bildiğim için bunu burada düşünmek yerine babamla vakit geçirmek daha önemli olduğundan sadece onunla ilgilenecektim.
..
