Okyanustaki İnci

~ 3 ~

Gözlerini yere sabitledi. Nasıl bakabilirdi ki ona? Niye bu kadar umursuyorsun ki? Zaten hayatı boyunca terk edilmedi mi? Bu hiç bir şey hissettirmez ona. Aniden duyduğu ses onu düşüncelerinden sıyırıp geri gerçekliğe dönmesini sağlamıştı. Geçtiğini düşünmüştü ama kendini kandırmaktan başka bir şey yapmamıştı.

Daha fazla duymak istemiyordu. Yetmemiş miydi onlara hayatından çaldıları anlamıyordu. Ailesini ondan koparmışlardı. Hâlâ hatırlıyordu annesinin gözleri önünde asılı duran bedenini. Kadıncağız dayanamamıştı ona fısıldayan gölgelere daha fazla ve Tanrı'nın insanlara yasakladığı sonsuz sessizliği tercih etmişti. Küçüktü annesini o halde gördüğünde. Anlamamış ve çok kızmıştı ona. Ama şimdi anlıyordu nedenini.

Tanrı bilir neler fısıldamışlardı ona. Hatırladığı anılarıyla birlikte tekrar kalbi sızladı. Aralarında uzunca süredir devam eden  sessizlik hâlâ  kendini koruyordu.Onları gerçekliğe bağlı tutan şey okyasunun ve hafif esmeye başlayan meltemin sesiydi. Yalanlara sığınma Andrew. Annen senin yüzünden  seçti  ölmeyi. Duymayacaktı daha fazla onun dediklerini. Tıpkı ona dediği gibi gidecek ve kendi gömülü kalan karanlığıyla yüzleşecek ya da orada tamamen gömülü kalacaktı.

Kaldırdı sonunda yere sabitlediği bakışlarını ve gözleri  terk edileceğini bilmesine rağmen şefkatle bakan gözlerle buluştu. Onu mahvettiğini biliyordu ve bunlara rağmen hâlâ kendisine öyle bakabilmesi onun canını çok yakıyordu. Bu acının altında ezildiğini hissetti tüm bedeninin. Geriye doğru adımladı ve bakışlarını çekti Hydra'nın gözlerinden. Farkındaydı. Eğer daha fazla bakarsa içindeki dürtülerine hakim olamayacak ve acıyla başa çıkmak için bildiği tek yolu  yapacak , onu hayattan koparacaktı. Kendisi de buydu işte. Bir şey canını sıktığında ya da üzdüğünde hemen o şeyi yok etmek isterdi. Her zaman o şey ortadan kalkarsa bir daha aynı şeyi yaşamayacağına inanır ve bundan herhangi bir pişmanlık duymazdı.

Niye duyması gerekirdi ki? Sonuçta ona sorun oluşturan kişi oydu. Aralarındaki sessizliği Hydra bozmuştu en sonunda." Seni sevdiğimi söylersem  beni tekrar kollaranın arasına alıp saçlarımı okşar mısın ?" Alamazdı. Almaya yüzü yoktu. Hem nasıl bacaktı ki yüzüne? Sevdiği kadına son kez bile bakacak cesareti yoktu. Hiç bir şey demeden çekip gidebilmek onun için bir lütuftu. Sonunda tüm sızlayan bedenine rağmen döndü arkasını sevdiği kadına. Terk edilmek acıtırdı ama hâlâ beslediği duygular sönmemişken gitmek çok daha zor ve can acıtan bir şeydi.

İlerlemeye başladı sahil kenarına doğru. Giderken düşünmeye devam etti. Verdiği her kararın onu nasıl daha da berbat bir kişiye dönüştürdüğünü, hayatına nasıl etki ettiğini ve sevdiklerine nasıl zarar verdiğini. Annesi söylediklerinde gerçekten haklıydı. Bu dünya mutlu sonları barındırmıyordu.