Zapomniana Przyjaźń

Zniknięcie

           Otworzyłam oczy, gdy do pomieszczenia zaczęły dostawać się promienie słońca. Z niechęcią podniosłam się z łóżka. Spojrzałam na zegarek, stojący na jednej z moich szafek, zrobionych z jasnego drewna. Wybijał on godzinę siódmą dwadzieścia. Podeszłam do swojej szafy i wyciągnęłam z niej mój ubiór. Dzisiaj postawiłam na niebieską koszulę i elegancką spódniczkę. Czasami lubiłam się tak ubierać. Jednak zdecydowanie częściej ubierałam wygodniejsze ciuchy. Przed założeniem ich, zjadłam jeszcze śniadanie, umyłam twarz i zęby.

Po niedługiej chwili byłam już gotowa do wyjścia. Chwyciłam za mój plecak, w kolorze pudrowego różu i poszłam w stronę szkoły. Pod budynkiem miałam spotkać się ze swoją przyjaciółką – Angel. Uwielbiałam spędzać z nią czas, często umawiałyśmy się po lekcjach. Po kilkuminutowym spacerze, dotarłam do szkoły. Zauważyłam blondynkę, stojącą nieopodal drzwi wejściowych. Nie czekając, podbiegłam do niej.

- Cześć! – krzyknęłam, przytulając ją na powitanie.
- Witaj, co u ciebie? – zapytała Angel, idąc wraz ze mną w stronę wejścia.
Rozmawiałam z dziewczyną o ostatnich wydarzeniach. Można jednak stwierdzić, że przez ostatni czas nie działo się nic wyjątkowo ciekawego. Obie szłyśmy w stronę klasy, gdzie za kilka minut miały rozpocząć się lekcje. Gdy już znalazłyśmy się pod odpowiednią salą, usiadłyśmy na jednej z ławek, nie przestając rozmawiać. Przez ten czas wpatrywałam się w osoby z naszej klasy. Wszyscy byli tu naprawdę sympatyczni. Po chwili dosiadł się do nas pewien chłopak. Spojrzałam na niego. Był to brat mojej najlepszej przyjaciółki. Był o rok starszy, więc nie chodził z nami do klasy. Zawsze wydawało mi się, że blondyn mnie nie lubi. Czasem jak patrzył na mnie swoimi ciemno niebieskimi, jak lazuryt oczami, miałam wrażenie, że chce wykrzyczeć słowa „Nienawidzę cię". Jednak jakoś bardzo mi to nie przeszkadzało. Jacob nigdy nie powiedział mi nic wrednego, więc moje przypuszczenia mogły być fałszywe.
Po niedługiej chwili usłyszałam dźwięk dzwonka, który miał przywołać wszystkich uczniów na lekcję. Moi rówieśnicy niechętnie zaczęli ustawiać się pod drzwiami do klasy, a Jacob udał się w stronę swoich przyjaciół. Po wejściu nauczycielki do pomieszczenia lekcja się rozpoczęła. Dzisiaj nasza pani od matematyki oddawała ocenione sprawdziany. Kobieta położyła jedną z kartek na mojej ławce. Od razu sprawdziłam ocenę. Liczyłam na jakiś dobry stopień. Na sprawdzianie ujrzałam czerwony napis „A+". Byłam z siebie dumna. Nigdy nie miałam problemów z nauką. Były sytuację, w których czasem coś mi nie wychodziło, ale nie zdarzały się zbyt często, mimo tego, że była najmłodsza w klasie. Byłam jedną z najlepszych uczennic w naszej szkole. Często wybierano mnie do konkursów czy szkolnych olimpiad. Jedyną moją słabością był sport. Lubiłam jedynie tańczyć, od czasu do czasu. To było moje największe hobby. Potrafiłam poświęcić temu wiele godzin. Angel również to lubiła i zawsze tańczyłyśmy razem. W przeciwieństwie do mnie, moja przyjaciółka nie była geniuszem, jeżeli chodzi o naukę. Z aktualnego sprawdzianu dostała jedynie „F". Dziewczyna zawsze starała się poprawiać oceny.

Nadszedł czas na lunch. Wraz z Angel poszłyśmy na stołówkę i udałyśmy się po jedzenie. Stanęłyśmy w kolejce, a po chwili zabrałyśmy nasz posiłek. Gdy siedziałyśmy już przy stoliku, dosiadł się do nas pewien chłopak, był to Jim. Miał krótkie brązowe włosy
i oczy tego samego koloru. Często do nas przychodził i próbował rozpocząć rozmowę. Miałam wrażenie, że robił to, by zdobyć przyjaciół. Nie przepadałam za nim zbytnio, jednak starałam się być miła i zawsze wysłuchiwałam z uwagą jego opowieści. Jim był bardzo otwartym człowiekiem. Uwielbiał rozmowy. W naszej szkole akurat, nie miał on wielu przyjaciół. Większość naszych rówieśników odtrącało go i nazywało natrętnym. Czasem przykro mi na to patrzeć, bo widziałam, że Jim naprawdę się starał.

- Może chciałybyście się spotkać dziś po lekcjach? – wyszedł z inicjatywą brunet.

Słysząc jego słowa, popatrzyłam na przyjaciółkę. Byłyśmy umówione na zakupy. Nie chciałyśmy go zbytnio zabierać, ponieważ planowałyśmy wyjście do galerii handlowej jedynie we dwójkę. Postanowiłam się odezwać. W końcu długa cisza zawsze wydaje się dziwna.