Nachtwacht; Het duistere amulet

2: Graven naar aanwijzingen

Keelin en Vladimir liepen samen door het bos richting de begraafplaats. Ze hadden Wilko vluchtig wat uitleg gegeven over het amulet, maar ze konden niet teveel bespreken, want ze waren bang dat Sacha of Helena het zouden horen. Ze bleven tenslotte wel de nachtwacht en de bewoners van Schemermeer mochten niet achter hun geheim komen. Soms hebben ze het er wel moeilijk mee dat ze hun ware identiteit geheim moeten houden. Vooral voor Vlad is dat lastig. Hij is dan ook al meer dan twee eeuwen oud, maar moet doen alsof 2 decennia oud is. Soms vraagt Vlad zich wel eens af hoe de dorpelingen niet door hebben dat hij daar al 77 jaar woont, maar niet ouder lijkt te worden.

Het is stil terwijl de twee naar de begraafplaats lopen. Alleen het geknisper van blaadjes onder hun voeten verraad hun aanwezigheid. Na een tijdje komen ze aan bij de begraafplaats. "Kom, ik weet nog waar het was," zegt Vlad. Keelin loopt achter hem aan. Keelin krijgt nog altijd een angstig gevoel van de begraafplaats. De keer dat ze graaf Ragule moesten verslaan was het op deze plaats dat de nachtwacht bijna het onderspit had gedolven. En dat allemaal doordat Vlad in de macht was van Ragule. Maar gelukkig is het goed afgelopen en hoeft Keelin niet bang meer te zijn voor haar beste vriend...

Plots stopt Vlad bij een oude grafsteen. "Hier is het," zegt hij zacht. Keelin werpt een blik op de steen. Het is inderdaad niet meer leesbaar wat er staat. Alleen het jaartal 1177 valt nog te zien. Keelin kijkt om zich heen om zeker te weten dat niemand haar ziet en dan transformeert ze tot elf. Ze verzamelt wat elfenstof door met haar hand over haar haar te strijken. "Apparere," spreekt ze terwijl ze haar hand uitstrekt richting de grafsteen. Vlad kijkt toe en hij ziet de letters op de steen langzaam duidelijker worden. "Morgana," leest hij op van de steen. Onder de naam staat een spreuk. Wiea mijn knuyst zael draegean zael zijn waerean aerd doean oopraekean. "Poeh dat is wel heel oud Nederlands," zegt Keelin. Maar gelukkig kan Vlad het wel ontcijferen. "Wie mijn knuist zal dragen, zal mijn ware aard doen opraken." Plots steekt er een koude wind op. Keelin wrijft met haar handen over haar armen. "Misschien kunnen we maar beter gaan," zegt Vlad als hij ziet dat Keelin het koud heeft. Keelin knikt voorzichtig. Ze weet niet wat het is, maar ze heeft geen goed gevoel bij dat graf.

Als ze weer aankomen bij de herberg is die inmiddels gesloten. Hoewel het voelt alsof ze maar even weg zijn geweest is het toch al avond. Wilko zit aan de toog en speelt samen met Sacha een kaartspelletje. "Hey, jullie zijn er eindelijk," zegt Sacha, "ik heb soep gemaakt. In de keuken staat nog wat, mochten jullie honger hebben." "Ah dat is fijn, dankje Sacha," zegt Keelin en ze loopt naar de keuken. "Is Helena er niet?" vraagt Vlad. "Nee, die is even naar haar vriendin Margaretha," antwoord Wilko. "Ja, dus dat betekent party time!" roept Sacha enthousiast. Vlad loopt ook naar de keuken waar Keelin een kommetje vult met soep. Ze had al wat geproefd van de soep."Er zit look in," fluistert ze zachtjes tegen Vlad. Vlad knikt. "Ik ga wel naar Vega om te kijken of hij iets kan met de informatie die we hebben gevonden," fluistert Vlad terug en hij loopt naar de geheime kamer. Keelin, Wilko en Sacha blijven nog een tijdje gezellig kletsen. Wilko merkt wel op dat Keelin wat afwezig is. Normaalgesproken kletst ze altijd honderd uit, maar nu zit ze er wat stilletjes bij. Er zal toch niks aan de hand zijn?