Küçük Prensin Solmuş Gülü | Jinkook

⁰¹

Seokjin ve Jeongguk

Seokjin: Hey çocuk
Annen sana yüksek yerlerde oturmaman gerektiğini öğretmedi mi
Düşeceksin diye aklım çıkıyor

Jeongguk Çevrimiçi

Jeongguk: Selam hyung
Neredesin
Göremiyorum seni?

Seokjin: Ağaçların olduğu alandayım
En köşedeki banklarda

Jeongguk: Tahmin etmiştim
Neden yanıma gelmiyorsun?

Seokjin: Senin aksine ben canıma önem veriyorum

Jeongguk: Çok komiksin hyung
Buraya seninle ilk çıktığımız zamanı hatırlıyor musun?
O gün ceketimden sımsıkı tutmuştun

Seokjin: Düşeceksin diye aklım çıkıyordu

Jeongguk: Öyle
Çok korkuyordun
Ben de sana inat hep burada oturuyordum
Beni tutmanı seviyorum
Her manâda
Fark etmesen de sen beni hep sıkı sıkı tuttun hyung

Seokjin: Jeongguuk
Bugün neden bu kadar duygusalsın
Seni küçük şeytan
Hadi yanıma gel de sana yemek ısmarlayayım

Jeongguk: Beraber yemek yapsak ya
Senin yaptığın yemekler dışarıdakilerden daha güzel oluyor

Seokjin: Şımartma beni
Ama istiyorsan beraber yapabiliriz

Aklıma ne geldi
Sen hastayken biz sana Namjoon'la yemek yapmaya çalışıyorduk
Salak Namjoon'na senin için havuç doğramasını istedim
O aptal ise bir türlü beceremedi

Jeongguk: En azından sakarlığı ile bir yerlerini kesmedi

Seokjin: Havucu da kesemedi
Bütün çorbayı ben yapmıştım

Jeongguk: O yüzden güzel olmuştu zaten

Seokjin: Namjoon'u da çağıralım mı?
Kesin spordan dönmüştür şimdi

Jeongguk: Olur

Seokjin: Artık in oradan gguk
Seni beklemekten şu ağaçlar gibi filizlendim

Jeongguk: Demesene öyle
Hyung biliyor musun?
Eskiden ağaçları hiç sevmezdim
Şimdiyse keşke bir ağaç olsaydım diyorum

Seokjin: Neden böyle diyorsun peki?

Jeongguk: Neden olacak hyung
Baksana onlara
Rüzgarın yapraklarını hareket ettirmesi çok güzel bir his olmalı
Ben de bunu hissetmeyi isterdim
Meyve veren ağaçları da çok büyüleyici buluyorum
Bir yerde okumuştum hyung
Öldüğümüz zaman toprağa gömüldüğümüzde bizden beslenen bitkiler ve böcekler oluyormuş. Bunu herkes bilir. Asıl garip olan bizden beslenen bu varlıkların da büyüyor ve ölüyor oluşu. Tamamen dünyadan yok olamıyoruz. Aksine bulaştıkça bulaşıyoruz her yere. O yediğimiz meyvelerde bile, her yerde biz varız. Garip değil mi?