İnsanlar nasıl tanışır bilirsiniz, kimileri bir konserde kimiler bir okulda ve kimileri bir yolda.. Biz bir savasın tam ortasında karşılaşmıştık. Bu savaş bir hayatta kalma savasıydı.
Bir yağmur sel olmuştu, ve ben bu afetten kurtulamamıştım. Sel beni almıştı ve nereye götürdüğü yer bir boşluk olacaktı, buna inanıyordum.
Ben olmadan kardeşim ne yapardı? O daha 9 yaşındaki küçük bir kızdı, ona kim yemek yapıp kim uyutacaktı? Bunları düşünürken gözümden bir damla yaş düşüverdi. Ve bir tane daha, ağlıyordum artık ... Nefes alamıyordum. 14 yaşında mı ölecektim? 14 yaşında... Daha çok küçüktüm.
O an anladım ben yaşam ve ölüm denilen bir çizgi vardı ve o çizginin bir yaşı yoktu, yaşamak denilen şey bir ipte cambaz gibi asılmaktan ibaretti kimisi 50 yıl kimisi 20 yıl dayanırdı bende 14 yaşında bitiriyordum işte, yaşam buydu.
Kendimi suyun derinliğine attım. Ve ölmeyi bekledim. O anda çok garip bir şey oldu.
Bir el beni çekti. Nefes almaya başladım, ve onu gördüm.
Mavi saçları vardı, mavi gözleri ona dikkat çekiyordu. Ve o an kalbimin attığını hissettim.
'' Ben Deniz.''
İşte biz böyle bir felakette tanışmıştık. Felakette Denizdi.
