¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
2. foto tam bu kitabı anımsatıyor.
öyle değil mi?
48. Bölüm
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.
✈
Başımı kaldırdığımda onu gördüm.
Alperen Demir.
6 aydır birlikte olduğum adam. Her günümü birlikte geçirdiğim, yine ve yeniden yanımda olan adam gülümseyerek bana bakıyordu. İstese kalp atışlarımı duyardı o kadar birbirimize yakındık. Sabahın erken saatleriydi. Saat sekizde uçağımız vardı ve biz çoktan havaalanına gelmiştik. Burada kahvaltımızı yaptıktan sonra bekleme alanlarında oturmuş ve saatimizin gelmesini bekliyorduk.
Evet, bugün Türkiye'ye geri dönüyorduk.
Birlikte.
Bu uçakla İstanbul'a indikten sonra o Adana'ya geçecekti. Direkt ailemle tanıştırmayalım demiştik. İlk başta ailemize yüz yüze bir şekilde olayı anlattıktan sonra daha sonrada görüşmeyi ayarlardık. Hem önce ailemizle özlem gidermemiz lazımdı.
"Saatimiz geldi sevgilim."
Bu heyecan ilk uçağa bindiğimde olmuştu. Şimdi ise onunla binecek olmam bana ilk heyecanımı hatırlatmıştı. Bizim tanıştığımız nokta burasıydı, aslında.
Havaalanı.
Nasıl tanıştınız? sorusuna bizim hikayemiz çok güzel bir cevap niteliğindeydi. Hep ilerde eğer bir sevgilim olursa nasıl tanışacağımızı merak ederdim. Çünkü bu konular bana biraz olacak gibi gelmiyordu. Hiç sevgilim olmamıştı. Hani çocukluk aşkım bile yoktu. O yüzden bunun sadece hayalini kurmuştum. Zaten lisede, anca üniversitede bulurum diyordum. Öyle de oldu.
"Gidelim o zaman."
Ellerini bana doğru uzatarak tutmamı istediğinde vakit kaybetmeden ellerimi ellerine geçirdim. Bavulları da diğer elimize aldığımızda adımlarımızı uçağa doğru yönelttik. Yerleştiğimizde oturacağımız yerin önünde bakışlarımı onun sesiyle ondan tarafa çevirdim.
