Merak; İnsanı bazen güzel yerlere, bazen ise kötü yollara sürükleyendir. Derininde ne olduğunu bilmediğin bir kuyuya girdiğin an artık karanlığa gömülecektin.
Yaşamı en çok merak eden çocuklardı ve çocuk olamayacak kadar içi karanlık kadın merakıyl...
Merhaba, küllerinden doğanlar. Biz geldik. ❤️🔥❤️🔥
Nasılsınız bakalım?
Biliyorsunuz ki bölümler düzenleniyor. Paragraf arası yorumlar da gidiyor otomatik. Satır arası yorumlarınızı eksiltmeyin, gözüm oralarda sizi arar. Bir boşlukla karşılaşmak istemem, sizsiz olmaz. Biliyorsunuz en çok da sizler motive edersiniz beni. Şimdiden yıldıza basıp bölümü parlatın. Bölüm için tek eksik, sizin ışığınız.🫶🏻
Instagram: thsleria X: thsleria__ Kanal linkini de bioma bıraktım. Oradan ulaşabilirsiniz.
Şimdiden keyifli okumalar dilerim. 🩶
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
21. Bölüm: SESSİZLİĞİN ARDINDAKİ ÇIĞLIK
Özlemin ne denli ağır ve yorucu olduğunu daha küçük yaşta öğrenen biriydim. Mesela babamın ona okuduğum kitapları anlatacağım geceleri hep uyuyakaldığımda gelmesi, bazı günler hatta eve hiç uğramadığı.. özlüyorum derdim. Geleceğim derdi. Geliyordu evet. Ama geç gelirdi. Annem olurdu her gece başımda. Hissederdim hiç gitmediğini. Aynı babamın bana özlem duygusunu her gece yaşattığı gibi. Küçük yaşta baba özlemi, büyüdüğümde abi özlemi ve şu an.. şu an hiç tanımadığım bir duyguyla bana özlemi yaşatan bir adam vardı. Ve garip olanı da şuydu ki, bu özlem terazide diğer ikisine ağırlık basıyordu.
Kaya Atahan'ın yaşattığı özlem babamınkine bile ağır basıyordu. O derece güçlü bir ipti bizi birbirimize bağlayan. En olmaması gereken şey.
En son üniversite üçte Deniz'i özleyip ağladığımı bilirdim. Yaktığım mumlarım bile sönmüştü. Bir kış gecesiydi. Karlar yağıyordu. Etraf ne kadar beyazsa benim içim de bir o kadar karanlıktı. Ve oraya küçük ama sönmeyecek mumları yakan da Kaya Atahan'dan bir başkası değildi.
Şimdi de yoktu. Sadece uzaktaydı. Burada değildi. Kokusu yoktu, gözleri gözlerimde değildi ve ben.. Bunların arasında onun için daha çok endişe ediyor ve daha çok özlüyordum. Yanımda değilken, daha çok geliyordu aklıma. Önümde olduğu zaman ise gitmesini söylemekten başka bir şey yapmıyordum.
Adımlarım kapıya doğru ilerlediğinde açılan kapıyla ve arabaların gözükmesiyle, kenara çekildim. Kaşlarım çatıldı. İçeri sırayla giren arabalara baktım tek tek. Giren arabalar buraya aitti. Ortadaki arabadan Kerem inerken içime yerleşen küçük bir heyecan ve merakla Kaya'nın da inmesini bekledim. Ama inen sadece Kerem olmuştu. Arkadaki araçtan da onun inmesini bekledim yine bir umut. Oysa bütün araçlar bahçede durdu ama o yoktu. Arkalardan Ahmet indiğinde direkt diğer korumalarla birlikte bahçenin arka tarafına ilerledi. Bununla birlikte benim gözlerim de anında Kerem'e çevrilmişti.
