မြတ်နိုးမှုမှ အစပြု၍

Part-21

(Unicode)

''ဟယ်လို ခက်''

''အေး သော်တာ နင် report card ကိစ္စဘယ်လိုလုပ်မလဲ''

''ငါက ခဏထားပါအုံး နင်ရော ဘယ်လိုလဲ
မမသက်လျာ နင့်ကိုရိုက်သေးလား''

''ရိုက်တော့ မရိုက်ဘူး အဆူတော့ခံလိုက်ရတယ်
ကဲပါ ငါကဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး
နင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲလို့''

''ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိဘူး
ဦးငယ်ကိုလည်း မသိစေချင်ဘူး
ငါက သင်္ချာတဘာသာပဲ အောင်တာလေ
ခြေချော်လက်ချော် တဘာသာလောက်ကျတယ်ဆိုရင်တောင် ပြောလို့အဆင်ပြေအုံးမယ်
ခုဟာက ဘယ်လိုတောင်ပြောရပါ့မလဲ မသိဘူး
ဦးငယ် စိတ်ပျက်သွားမှာလည်း စိုးတယ်''

''ဒါဆိုရင်လည်းဟာ ပြမနေနဲ့တော့''

''ဟင် ဘယ်လို''

''ပြမနေနဲ့တော့လို့ ကိုယ့်ဘာ့ကိုယ်ပဲ လက်မှတ်ထိုးလိုက်တော့''

''မဖြစ်ဘူးထင်တယ် ခက်ရဲ့''

''နင်ကလည်း ဘာလို့မဖြစ်ရမှာလဲ
လက်မှတ်အတုလေးတောင် မထိုးတတ်ဘူးလား
နင်မထိုးတတ်ရင် ငါထိုးပေးမယ်''

''အဲ့ဒါကို ပြောနေတာမဟုတ်ဘူး ခက်ရဲ့
ဦးငယ်က report card ကိစ္စမေးလာရင်ရော''

''အဲ့ဒါကတော့... အမ်း...''

ခက်မှာလည်း သူငယ်ချင်းအတွက် ရှိသမျှ ဉာဏ်နီဉာဏ်နက် အကုန်သာထုတ်သုံးရတော့သည်။

''အဲ့ကိစ္စက နင့်ဦးငယ် မေးလာမှ စဥ်းစားကြမယ်ဟာ
အရေးကြီးတာက မနက်ဖြန် နင့်report cardမှာလက်မှတ်ပါလာဖို့ပဲ အဲ့တော့ တွေဝေမနေနဲ့ လုပ်လိုက်တော့ သော်တာ''

''ခက်... ငါ...ငါကြောက်တယ်''

''ဟာ...နင်ကလည်း ဘာကြောက်စရာရှိလဲ
လုပ်မှာရှိ လုပ်လိုက်စမ်းပါဟာ''

''အေး...အေးပါ''

သော်တာ လုပ်သင့် မလုပ်သင့် ဆုံးဖြတ်ရခက်နေသော်လည်း
တခြားနည်းလမ်းမရှိတာကြောင့် ခက်အကြံပေးသည့်အတိုင်းသာ လုပ်ခဲ့ရသည်။ report cardကို သော်တာကိုယ်တိုင် လက်မှတ်ထိုးပြီး ဆရာမဆီသို့ အပ်ခဲ့လိုက်သည်။
အတန်းပိုင်ဆရာမ သတိမထားမိအောင်စိတ်ထဲမှာ ဘုရားတရွေ့သာဆုတောင်းနေခဲ့ရသည်။ဆုတောင်းပြည့်သည်ပဲဆိုရမလား ဆရာမ သတိမထားမိရွေ့တော်ပေသည်။