Milen | Taegi

▪ 21

Özledim.

30k olmuşuz yerim sizi.

-

Dudaklarımın üzerindeki baskı bir an olsun azalmazken hâlâ şaşkınlığımdan dolayı karşılık veremiyordum. Taehyung alt dudağımı dişleri arasına alıp emmeye başladı. Hissettiğim bu güzel duygu karşısında ne yapacağımı bilemezken ben de onun yaptığı gibi üst dudağına dişlerimi geçirdim.

Bunu yapmamla derince inlerken iki elini de belimin üstüne sarıp bedenimi koltuktan kaldırarak kucağına oturtmuştu. Bu hareketine karşı heyecanla kollarımı boynuna doladım.

Ellerini hâlâ belimden çekmezken dudaklarımdaki hareketleri hırçınlaştı. Yavaşça ben de ona ayak uydurmaya başlamıştım.

Onun tadını aldıkça kalın dudaklarına hırsla asılıyordum. Fark etmediğim şekilde kendimi ona bastırışlarımla alt tarafım sızlarken bunu umursamayıp öpmeye devam ettim.

Taehyung ellerini belimden indirip kalçamı avuçladığı dakika telefonumun çalmasıyla dudaklarımın arasından sert bir küfür mırıldandı.

Tekrardan dudaklarım üzerinde hakimiyeti kurduğu an ben çekilmek zorunda kalmıştım. İnatla çalan telefonumda önemli bir durum söz konusu olabilirdi.

Taehyung homurdanarak bana bakarken bu çocuksu haline gülüp cebimdeki çalmakta olan telefonu çıkardım. Arayan kişiye baktığım sıra ekranda karşılaştığım isimle yutkunmam bir olmuştu.

"Kim bu dangalak?"

Yüksek sesine hakim olamadan sinirle konuşmasıyla elimle susmasını işaret edip hızla aramayı yanıtladım.

"Neredesin sen?"

"Dışarda dolanıyordum yeni markete girdim Jimin."

Gergince Taehyung'un ensesindeki kısa saçlarıyla oynarken sakin kalmaya çalıştım. Ondan bir ses gelmezken derin iç çekişini duymamla gözlerimi korkuyla yumdum. Her şeyi anlamıştı.

"Eve gel. Yanındaki kişiyide getir."

İmalı sesinin ardından kapanan telefonla şaşkınca kalakaldım. Onun bu sakin tepkisi ve Taehyung'la eve gelmemi söylemesinin şokunu üzerimden atamazken belimi okşayan ellerle az da olsa sakinleşe bildim.

"Jimin'le konuşup bu durumu halledeceğim."

Bir an durgunlaşıp zorlukla gülümsemişti.

"Ben bile kendimi affedemezken onun bu tavırlarına hak veriyorum."

Duymayı beklemediğim sözlere karşı acıyla tebessüm ederek ellerimi saçlarından çekip yanaklarını avuçlayarak yavaşça okşamaya başladım.

"Geçmişe takılı kalmamız bir şeyi değiştirmez. Yaşananları unutalım."

Benim için unutmak ne kadar zor olsada deneyecektim. Ona karşı sevgimin miktarı her şeyi yoluna sokmaya yeterdi.

"Ne kadar affetsende sana yaşattıklarım aklımdan silinmeyecek yoongi."

Dedikleriyle belimden kavrayıp bedenimi kucağından havalandırarak yan koltuğa oturttu. Birden sessizleşerek bana bakmadan arabayı çalıştırıp sürmeye başladı.

Az önceki yaşananlardan sonra ben de sessizleşip bakışlarımı olabildiğince ondan uzak tutarak yolu izledim. Kendisini suçluyor olması kötü hissettiriyordu.

Yarım saatlik yolun ardından Jimin'in evinin önüne varırken üzerime yavaşça pişmanlık çöktü. Yalan söylememin onu ne kadar hayal kırıklığına uğrattığını düşünürken kendi tarafımdaki kapının aniden açılmasıyla dalgınlığım kaybolup irkilmem bir oldu.