The Heir to the throne (Ranboo x OC story)

XIV. Najgorsza lekcja alchemii

Słońce osiągnęło szczyt na overworld'zkim niebie gdy grupa podróżnych dotarła wreszcie na bagna Rimoutham. Ogarniająca całą okolicę zieleń i jeziora równie zielonej, cuchnącej wody były widokiem niezwykłym lecz nie zachęcało to poszukiwaczy przygód na pozostanie dłużej w tym regionie. Gigantyczne muchomory mieszały się wraz z dębowymi drzewami porośniętymi dzikim bluszczem, a błękitne orchidee nadawały koloru w tej jednolitobarwnej okolicy. Na powierzchni jezior zielonkawej wody o paskudnym zapachu, który wszystkich, a zwłaszcza Alię, przyprawiał o mdłości, bulgotały bąble, które po pęknięciu wydzielały z siebie jeszcze więcej ochydnej woni. Jedynie niewielkim żabom i ropuchom nie przeszkadzał odór gnijących liści i rozkładającej się materii organicznej unoszony przez bagna.

Ścieżka którą się przemieszczali jedynie miejscami była całkowicie sucha i prosta w przejściu. Z każdej strony bowiem na drogę co raz bardziej nachodziło okropnie lepkie błoto, muł, torf, a z czasem ścieżkę zaczęła zakrywać także i woda. Każdy uważnie stawiał swoje kroki by tylko nie utkwić po kostki w bagnistej powierzchni.

Ranboo zdawał się być najbardziej zaniepokojony, a przy tym skupiony na przemieszczaniu się, aby tylko nie dotknąć ani kropli wody. Jednak nie przewidział, że kolejny bąbel na powierzchni bagna wyrzuci kilka kropel w jego stronę tuż po pęknięciu. Kropla cuchnącej wody trafiła akurat w najbardziej czuły punkt na ogonie endermana. Cichy krzyk wydobył się z jego ust zatrzymując przy tym pozostałych. Ranboo chwycił w dłonie swój ogon, rozmasowując przy tym jego zakończoną puszkiem końcówkę, z trudem powstrzymując łzy. Alia podeszła do niego bliżej omijając przy tym okoliczne kałuże.

– Mogę? – zapytała chcąc przejąć ogon chłopaka, który po chwili odsłonił przed nią obolały ogon.

Smocza hybryda przyjrzała się pokrytej puchem czarno-białej skórze dostrzegając wreszcie małą, ale na pewno bolesną ranę. Bez wahania wyrwała ze swojej dłoni liniejącą łuskę i po rozłupaniu jej nałożyła zawarty w niej płyn na ranę, która po chwili zniknęła. Enderman spojrzał w perłowe oczy księżniczki z wdzięcznością zabierając od niej swój ogon. Wzrok jego wyraźnie mówił "Dziękuję", a spojrzenie Alii odpowiadało na to "Nie ma za co".

– Jak skończyliście to chodźcie – odezwał się za plecami smoczej hybrydy Tommy. – Nie chcę wdychać tego smrodu dłużej niż to konieczne.

Słowa blondyna przypomniały im o cuchnących bagnach na których się znajdowali co o mały włos nie wywołało u księżniczki odruchu wymiotnego. Szybko obróciła się w kierunku pozostałych i wraz z endermanem za sobą ruszyli dalej w drogę przez bagna Rimoutham w poszukiwaniu Niki.

★★★

Droga stawała się dla nich coraz trudniejsza do przejścia, zwłaszcza dla Ranboo. Ścieżkę teraz całkowicie zakrywało błoto w które przy jednym złym ruchu od razu mogli wpakować się po kostki. Phil idący na przodzie sprawdzał najpierw kijem w którym miejscu błoto jest najbardziej płytkie, a reszta szła tuż na jego śladami.

Problem zaczął się dopiero wtedy kiedy błotnista droga skończyła się, a tuż przed nimi rozlało się ogromne jezioro śmierdzącej, zielonej wody. Unosiło się nad nim mnóstwo cuchnących oparów, a gdzieniegdzie znad powierzchni wystawały pary małych, żabich oczu uważnie obserwujących poczynania grupy.

– I co teraz? – zapytała Alia wychodząc na przód by móc lepiej przyjrzeć się tafli wody.

Tuż obok nich zaś znajdowała się łódka, którą dokładnie sprawdzał teraz Will. Wrócił po chwili zrezygnowany opuszczając ręce.