The Actress Daughter

CHAPTER 12

Kahit na si mama pa yung naghatid sa akin papauwi, hindi ko parin mawala sa isip ko yung lalaking yun. Arrrghh sino ba talaga siya? ang dami na kasing nangyayari sa akin buong araw. Kaya napansin ako ni mama na hindi mapakali at laging napakamot sa ulo.

"Hey is there's something you need to talk about? You seem preoccupied lately," Mama asked, concern evident in her voice. She gently placed a hand on my shoulder, offering comfort and support.

I looked at her with a sigh, feeling the weight of my thoughts and emotions.

"I'm just going through a lot right now, Mama," I admitted.

"There's this guy who keeps lingering in my mind, and it's been distracting me from everything else."

"Is it Freddie? the one you saw earlier?" mama said with a knowing look.

Habang nasa byahe kami pinipilit ko pa ring iniisip yun lahat.

"Yeah, he's been familiar to me, ma. Pero hindi ko maalala kung saan kami huling nagkita, kasi malakas and kutob kong nagkita na kami"

"Nagkita na pala kayo ng tito Freddie mo?" she asked me, na parang natutuwa pa nga.

Hindi ako nakapagsalita, but the moment na may biglang humarang sa daan mama accidentally broke the car, and we were forced to stop abruptly. The sudden jolt caused me to lose my balance, and I bumped my head on the dashboard.

I shook and felt a sharp pain radiating through my head. I could feel a lump forming where I hit it, and a wave of dizziness washed over me.

"Heyy, Anak Ryl, I'm so sorry," said Mama, profusely apologizing, her voice filled with concern. She quickly checked if I was okay and helped me sit back upright in my seat.

Then nag sink in na yung mga pangyayari. I couldn't believe it was Freddie, the same person who almost ran me over at the park. My heart raced as I realized how close I came to a serious accident.

"Ma okay lang po ako, siguro need ko lang ata ng ice para mawala yung sakit sa ulo ko," I managed to say, trying to reassure my worried mother. She nodded and hurriedly grabbed a bag of ice from the cooler in the car. As I held the ice to my head, I couldn't help but feel grateful that the situation didn't turn out worse.

Buti nalang at ready si mama at may cooler pa talaga siya dito.

"I just make sure na okay ka pag uwi, sorry talaga Ryl ," my mother said, her voice filled with guilt. I smiled weakly and assured her that it wasn't her fault. I knew she was just as scared as I was, and I didn't want to add to her worries.

Ngayong naaalala ko na lahat siguro makakatulog na ako ng mahimbing ngayon.

Ang problema nga lang umaaray tung ulo ko.

Pagdating namin sa bahay, I thought she would never step foot in this house again. It was a surprise to see her after such a long time, especially since her annulment from Papa.

Buti nalang lumabas si manang Fe, nagulat siya sa bigla nilang pagkikita ni mama, at hindi agad siya nakapagsalita. Nagtaka ako kung ano ang mararamdaman niya sa sitwasyon na iyon.

"Manang, na surpresa ko ba kayo?" natawa si mama sa pagkasabi niya dahil sa nakita niya sa reaction ni manang Fe.

"Hindi ko talaga inakala na makikita kita ulit dito sa bahay," sabi ni Manang Fe habang pinupunasan ang luha sa kanyang mga mata.

"Salamat po pala sa pagpapalaki ng anak ko, malaki ang utang na loob ko sa inyo ," sabi ni mama na may halong emosyon sa kanyang boses.

"Hindi ko alam kung paano ko mapapalitan ang lahat ng sakripisyo at pagmamahal na ibinigay ninyo sa kanya." dagdag niya

"Naku Chamlyn walang anuman, hindi naman mahirap palakihin ang anak mo dahil napakabait at mabuting bata niya. Masaya ako na nagkita na talaga kayo."  

Napansin kong ngumiti ng bahagya si mama, oo nga pala hindi naging maganda ang una naming pagkikita at sobrang nasaktan ako nun at nasaktan ko rin siya gamit ang mga salitang nabitawan ko.

"Magtatagal po ba kayo dito? Magbibihis muna ako sandali ma maupo na lang po kayo." Sabi ko kay mama habang ngumingiti rin.

"Sasabayan na kita sa room mo anak," sabi ni mama habang hinahawakan ang kamay ko.

"Gusto kong mag-usap tayo at ayusin ang mga nangyari sa atin."

May dapat pa ba siyang sabihin sa akin? Nakakapagtaka lang.

"Ah, sige po ma."

Sa pagpasok namin sa kwarto, napansin ko ang lungkot sa mukha ni mama. Hindi ko alam kung paano simulan ang pag-uusap na matagal ko nang inaasam. Nakita niya ang mga pictures kong nakasabit sa pader at ngumiti siya.

"Ang bilis mong lumaki anak, parang kailan lang ikaw pa ang nasa crib," sabi niya habang tinitingnan ang mga larawan.

Napansin ko rin na iniisa-isa din niya yung mga pictures na nakasabit sa isa pang wall at nagpapaliwanag kung sino ang mga kasama ko sa bawat larawan. Kadalasan sa mga pictures ko yung ako lang mag-isa, ang iba kasama ko ang buong tropa, at syempre di na mawawala si papa.

Napagtanto ko na napakaraming alaala at mga espesyal na sandali ang nakasabit sa mga larawan na iyon. Maraming kuwento at mga masasayang alaala ang bumabalik sa aking isipan, habang tinitingnan namin ang mga ito.

Pero kahit ganun may kulang parin, nakakalungkot kasi wala akong mailagay na picture ni mama.

"I'm sorry, anak, for not being with you for so long." Sabi ni mama, pinipigilan kong maiyak habang nakikinig sa kanya. Ngunit alam ko na kahit wala siya sa mga larawan, nandito pa rin siya sa puso ko at kasama namin sa aming mga alaala. Kahit na sinasabi ko sa sarili ko na kakalimutan ko na siya.

Talaga bang bumabait na talaga ako? Tinatanong ko sa sarili ko kung talagang nagbabago na ako.

"I know meron pa ring sakit na nananatili dyan sa puso mo Ryl, pero nandito na ako, unti-unti ring hihilom ang sugat sa puso mo at magiging masaya ka ulit," sabi ni mama habang hinahawakan ang kamay ko.

"Huwag mong isipin na kailangan mong kalimutan ang lahat. Mahalaga na tanggapin mo ang sakit at hayaan mo itong maging bahagi ng iyong paglalakbay sa buhay."

She's right; somehow there's a small grudge in my heart that I can't seem to let go of. It's like a lingering resentment that keeps resurfacing, even though I know it's not healthy. I need to find a way to address and release this grudge in order to find peace within myself.

But how can she be so matured about this situation? Bago palang kami nagkita tapos she already seems to have moved on from any negative feelings. It's impressive how she's able to handle things with such grace and understanding.

Maybe nakuha niya to sa trabaho niya, she's a high-rated artist, and pa ba ang kailangan niyang e prove sa'kin.

Gusto ko lang naman na maging nanay ko siya, kahit na hindi na ako makuha sa audition na yun.

I'm happy that she's with me tonight, I wish dito na siya forever.