Irish (bad) Luck [Syriusz Black x OC]

52. House and Home

To jeden z tych rozdziałów, który miałam w głowie od bardzo dawna i któremu od zawsze towarzyszył podkład muzyczny w postaci utworu w mediach: Unsteady (Erich Lee Gravity Remix) - X Ambassadors.

Naprawdę polecam wsłuchać się tekst. Pasuje zarówno do pierwszej, jak i do drugiej części rozdziału i nieco podbija jego wydźwięk:)

– Słuchasz, co do ciebie mówię?

Syriusz z całej siły musiał się powstrzymywać, żeby nie parsknąć kpiącym śmiechem. Oczywiście, że nie słuchał. Jedynym sposobem na przetrwanie kolacji przy Grimmauld Place było kompletne ignorowanie gadania matki i szorstkich uwag rzucanych od czasu do czasu przez ojca. Syriusz od początku wakacji, czyli niemal czterech tygodni nieustannie gryzł się w język, z coraz mniejszym poczuciem, że powrót do domu miał jakikolwiek sens.

Regulus, non stop był zapraszany na jakieś herbatki i podwieczorki przez swoich ślizgońskich przyjaciół i właściwie nie zwracał uwagi na Syriusza. Jedyne co udało mu się od początku wakacji osiągnąć, to kilka kłótni na temat przewijających się w Proroku informacji o napaściach na mugolaków.

– Właściwie to nie – przyznał, posyłając matce ironiczny uśmiech, co jak doskonale wiedział, zawsze okropnie ją irytowało.

– Na twoim miejscu bym się tak nie cieszyła, jeśli nie chcesz iść spać bez kolacji – warknęła Walburga, marszcząc się.

– Matka pytała, czy rozumiesz, jak masz się zachowywać, podczas jutrzejszej kolacji?  – wtrącił Orion, zanim Syriusz zdążył odpowiedzieć. Właściwie to nie miał pojęcia, o czym mówili. Zwykle, kiedy do domu przychodzili jacyś goście, Syriusz zaszywał się w swojej sypialni, lub wychodził do jednego z pobliskich pubów. Absolutnie nie widział powodów, by w jakikolwiek sposób należało zmieniać ten zwyczaj.

– Tak, pójdę sobie na piwo, a wy możecie w tym czasie poprzechwalać się w towarzystwie tym lepszym synem – odpowiedział, wskazując brodą na Regulusa.

– Skoro masz poznać przyszłych teściów, to akurat tobą będziemy musieli się poprzechwalać, choć Merlin jeden wie, jak ciężkie to zadanie – stwierdził Orion, jakby miała go czekać co najmniej całodniowa orka na ugorze.

– Poznać, przepraszam kogo?

– Ludzi dość zdesperowanych, by w przyszłości oddać ci swoją córkę za żonę, pomimo twojego żałosnego zachowania w ciągu ubiegłych kilku miesięcy – doprecyzował.

Syriusz doskonale wiedział, że to jak na środku wielkiej sali dał Mulciberowi po mordzie, rozniosło się wśród przyjaciół i znajomych państwa Black i bynajmniej nie przysporzyło im popularności, co już kilkukrotnie mu ostatnimi czasy wypomniano.

– Najlepszych, jakich udało się znaleźć twojej matce – dodał Oriona wyraźną pretensją i rzucił Walburdze karcące spojrzenie.

– A to jego zachowanie to niby moja wina? Ode mnie się nauczył łajdaczenia się z mugolskimi lafiryndami?

Syriusz przez chwilę nie miał pojęcia, co miał znaczyć ten komentarz. Dopiero po chwili dotarło do niego, że określenie „mugolska lafirynda" miało się odnosić do Jacqueline i zacisnął z całej siły dłoń na widelcu, stając się wyrzucić z głowy wyobrażenia o tym, jak wbija go Walburdze w szyje.

– Urojenia to straszna rzecz. Nie rozważaliście, zamknięcia się na jakiś czas u Munga? Mogło by wam to dobrze zrobić. Choć szczerze mówiąc, nie wróżę sukcesów – stwierdził, odchylając się do tylu na krześle. Była to kolejna rzecz, którą matkę doprowadzały do białej gorączki. Właściwie to już chyba  większość rzeczy, które robił, doprowadzały ją do takiego stanu.