Kapı kolunu çevirdiğim andan koridora çıktığım ana kadar arkamda keskin bir bakış hissettim.
Odaya daha önce girdiğimden farklı bir tepki verdiğini fark ederek ferahlatıcı bir duygu hissettim.
Ancak, bunların hiçbirini önemsememeye karar verdim.
Dük, ilgiyi arttırmak için ihtiyaç duyduğum bir karakter değildi ve reşit olma törenindeki sona kadar uğraşmak zorunda kalmayacağım bir varlıktı.
Kapıyı arkamdan nazikçe kapattım ve arkamı döndüm.
O zaman oldu.
"Sana herhangi bir kargaşaya neden olmadan bir fare gibi yaşamanı söylediğimden eminim."
Soğuk tonlu bir ses kulaklarıma girdi.
Şaşkınlıkla arkamı döndüm.
Gölgenin ele geçirdiği salonun yanında, hoş olmayan bir pozisyonda bir figür duruyordu.
Karanlıkta [İlgi %0] yazılı parlayan harfleri görebiliyordum.
Zorlukla görülen siyah saçlar ve buz mavisi gözler.
![]()
Dük ailesinin ilk oğlu Derrick'ti.
"Emily."
"......"
"Neredeyse 10 yıldır bu aile için çalışan sadık bir hizmetçi."
Derrick gölgeden çıktı.
Bir saniye önce geniş salonun karşısında duran adam kısa sürede önüme geldi.
Gözlerinde keskin bir aura ile bana baktı. Sanki bir çöpe bakıyor gibiydi.
Yanlış bir şey yapmadım ama ondan duyduğum nefret ve tiksintiden kendimi korumak zorundaydım.
"Ekstra ücret ödeyeceğimizi söylememize rağmen kimse kişisel hizmetçin olmak istemedi. O kadar hizmetçi arasından sadece bir tanesi sana hizmet etmeye gönüllü oldu."
"......"
"Ve sanırım bugün bunun sonu. Çıldırdığından ve haddini bilmeyerek tek kişisel hizmetçini kovduğundan beri."
Derrick'in sözleri yüzünden içimde adaletsizliğin yükseldiğini hissettim.
Onu kovalamak için ne zaman delirdim? Benden daha çok çıldıran o pembe kafalıydı.
Ve o çürümüş yiyecekleri yiyerek neredeyse hayatından olan bendim!
Bu durumdan duyduğum rahatsızlık nedeniyle bağırmak istedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kötü Karakter İçin Tek Son Ölüm
RomanceDük eckart ailesinin evlatlık kızı olarak olarak ters harem konulu bir oyuna girdim, hem de en zor moddayken! Bal rol kadın oyuna dahil olmadan beş ana karakter erkekten birini kendime aşık ederek bu oyunu bitirmeliyim...
