Olan dünya değil aslında
Kendimize de bu kadar fazlasıyla
Acımasız olabilmemizin yegane nedeni
İnsanlarında benliğimize bu kadar
Acımasız acılar bırakabilmeleri
Çocukların bile bunda ustalaşmış olması
Ve bazen küçük bir çocuğun
10 yılı aşkın süredir unutamaması
Ve daha da acıtan hatırlayamaması
Ama hala aynaya baktığında görebilmesi
Dokunabilmesi ve ışıklar kapansa bile
Ruhunda hissettikleri,
Korkunç olan karanlık değil aslında
Karanlıkta bile kaybolamayana sesler
Ve orada hapsolmuş tekrarlayan gülüşler
Parçalandıkça bilinmezliği artan soru(n)un
Her parçasının daha tiksindirici olması
Her anın farklı kişilerce yakması
Peki hangisi daha acımasızca?
Sevdiklerimiz tarafından kırılmak mı,
Yoksa henüz konuşmadığımız birinin
Bir daha konuşamamızı mı sağlaması mı?
Uzun süreğen acımasız zaman dilimlerince.
YOU ARE READING
İçimden Geçenler
General FictionHissettiklerimi yazıyorum. Bazen sessiz bir gecede. Bazen aydınlık bir sabahta. En güzel sözler gün doğumunda doğar. En güzelleri gün batarken tutulur.
