Όταν όλα αλλάζουν

29. Σαββατοκύριακο στα Γιάννενα (2)

Φύγαμε με τον Άγγελο για το σπίτι του, φάγαμε τον υπέροχο μουσακά της κυρίας Κατερίνας και πήρα το δρόμο για το σπίτι του Ιάσονα, να κάνω μπάνιο και να ετοιμαστώ για το γήπεδο. Ξεκλειδώνω, ανοίγω την πόρτα και ποιον βλέπω στρογγυλοκαθισμένο στον καναπέ; Τον πατέρα μου! Σκέφτομαι να κάνω μεταβολή και να φύγω, αλλά όχι! Αυτή τη φορά δεν θα το βάλω στα πόδια, θα τον αντιμετωπίσω.

-Καλώς την! Ήρθες κι ούτε ένα τηλέφωνο, τίποτα;

-Μου φαίνεται θα μετανιώσω που μπήκα τελικά.. Τι έγινε μπαμπά;

-Εσύ πες μου, τα νέα σου, πώς τα περνάς;

-Ο Ιάσονας σου είπε ότι ήρθα;

-Δεν απαντάς στην ερώτησή μου!

-Ούτε κι εσύ στη δική μου..

-Μπαμπά, δεν κατάλαβες! Αλλά τι λέω.. μήπως καταλάβαινες και ποτέ!

-Άρια! Μην φεύγεις!

-Και να μείνω τι;

-Άρια, με αποφεύγεις ένα μήνα, τι θα γίνει; Έτσι θα μείνουμε τώρα;

-Ναι! Δεν σε συγχώρεσα και δεν σκοπεύω να το κάνω.. Άλλαξε όλη μου η ζωή το ξέρεις; Αλλά δεν σε νοιάζει, ποτέ δεν σε ένοιαξε!

-Άρια, υπερβάλλεις. Δεν έχεις δίκιο!

-Δίκιο έχω και το ξέρεις! Αλήθεια τι κάνει η.. Ντίνα;

-Άρια..!

-Καλά.. λοιπόν την κάνεις τώρα γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για το γήπεδο.

-Άρια πρέπει να μιλήσουμε!

-Δεν έχουμε να πούμε τίποτα!

-Άρια.. εμένα δεν με ξεγελάς! Το παίζεις σκληρή, αλλά δεν είσαι!

-Μπαμπά, να λείπουν οι οικειότητες! Δεν έχω ξεχάσει τίποτα!

-Άρια, το ξέρεις ότι σε αγαπάω έτσι; Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Σε παρακαλώ, μην μου φέρεσαι έτσι!

-Μπαμπά, σου φέρομαι όπως σου αξίζει.. Η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς και φταις ΕΣΥ για αυτό!

-Το παραδέχομαι, θέλω να επανορθώσω, αλλά με έχεις σπρώξει μακριά σου. Έναν ολόκληρο μήνα δεν έχουμε μιλήσει, δεν ήξερα καν αν ζεις ή αν πέθανες, που λέει ο λόγος δηλαδή!

-Εδώ δεν μπορώ να σου πω κάτι! Έκανες προσπάθειες είναι η αλήθεια, αλλά καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο μου είναι; Ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι να ζω μακριά από τους φίλους μου, να παίζω σε αντίπαλη ομάδα, να κάνω νέους φίλους, να προσαρμοστώ στο καινούριο σχολείο; Ξέρεις τι περνάω;