Let me get to know you ⦁ Lysander Ainsworth ✔

Rozdział 5

Wróciliśmy do pana Farazowskiego i oddaliśmy mu jego zgubę. Podziękował nam z całego serca, po czym przypieczętował nasze nadgarstki, a my mogliśmy ruszyć po rzeczy z listy. Wiele rzeczy znaleźliśmy bardzo szybko, bo były — tak szczerze — kiepsko ukryte, ale z dwoma miałam zagwozdkę. Lysander jednak wpadł na jedno z nich, a dokładnie na odcisk.

— Odcisk można uzyskać w pewien sposób — rzekł, przykładając do drzewa kartkę i chwytając do prawej ręki ołówek — Jeśli się potrze grafit z ołówka o kartkę przy korze to otrzymamy jej odcisk — zrobił to, co poskutkowało wzorem kory drzewa.

— Sprytne to — zauważyłam — Jeszcze został nam mieszkaniec lasu. Na pewno nie chodzi im o żywe zwierzę, bo skoro dziewczyny próbowały złapać wiewiórkę i im tego nie zaliczyli to nie jest dobry trop.

— Może jakaś figurka? Chyba coś już podobnego widziałem... — mruknął, zastanawiając się przez parę chwil.

— Wiem! Widziałam chyba małego królika przy tym dużym drzewie, gdzie wpadłam za Amber po tą cholerną pieczątkę! Chodź, wracamy tam! — chwyciłam go za rękę i ruszyliśmy w uzgodnionym kierunku.

Moje przypuszczenia się potwierdziły. Zabraliśmy figurkę królika, po czym wróciliśmy do nauczyciela. Ucieszył się na nasz widok i zatwierdził nam wszystkie rzeczy. Potem zaprowadził nas do ostatniego etapu, o którym powiedział nam Dajan — uczeń z innej szkoły, który uczestniczył w przygotowaniach do tego biegu. Wystarczyło znaleźć wyrytych pięć liter i ułożyć z nich słowo, po czym wrócić do chłopaka z hasłem, co było biletem na wyjście z lasu i zakończeniem całego biegu.

Oczywiście szybko znaleźliśmy te litery, które układały się w nazwę stolicy Francji. W międzyczasie minęliśmy się z Natanielem i Kastielem, którzy już też kończyli całość i wracali z lasu. Kiedy ruszyłam za nimi, nagle Lysander szturchnął mnie w ramię i powiedział:

— Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł iść tą samą ścieżką co oni. Musimy pójść na skróty. W ten sposób uda nam się ich wyprzedzić.

— Jesteś pewny?

— Pewnie! Chodź — tym razem to on złapał mnie za rękę i poprowadził w przeciwną stronę.

Niestety, wędrowaliśmy już od kilku minut po lesie, nie widząc żadnego wyjścia. Wszędzie było pełno drzew i krzewów, lecz nic nie wskazywało na to, byśmy opuścili to miejsce. Miałam wrażenie jakbyśmy kręcili się w kółko, ale choć ja też próbowałam wysilić swoją intuicję (zauważoną i pochwaloną przez NIEGO), lecz na nic się to zdało. Zaczęło się ściemniać, gdy wreszcie zatrzymaliśmy się na leśnej, niedużej polanie.

— Chyba to nie był dobry pomysł. Przepraszam cię, nie wiem, co mnie poniosło...

— W porządku. Prędzej czy później na pewno ktoś nas znajdzie. Bądźmy dobrej myśli.

Nagle usłyszeliśmy hałas dobiegający zza drzew za nami.

— Co to? Szukają nas czy jakieś dzikie zwierzę próbuje nas zaatakować? — spytałam, nieco drżąc ze strachu, bo nie chciałabym, aby spełniła się druga opcja.

— Wątpiłbym w to. Niedźwiedzia na pewno nie musisz się tu spodziewać — zaśmiał się cicho, gdy nagle pojawiła się łania.

Byłam może z dwa razy w lesie, ale nigdy nie widziałam żadnej na oczy, a tym bardziej z tak niewielkiej odległości. Księżyc oświetlał jej całą posturę, a ona zaintrygowana nami, uważnie się nam przyglądała. Była przepiękna! Wysunęłam łagodnie dłoń, by ją dotknąć. Zwierzę zbliżyło się do mnie, wąchając moje palce, po czym musnęła mnie lekko pyszczkiem.