"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
"Hadi çıkmıyor muyuz?"dediğimde telefonunu kapatarak bana baktı. "Üşendim burada oturalım"dedi. Omuz silkerek karşısına geçtim.
"Hangi okuldaydın sen?"dediğinde Ömer'e okul konusunu açmam gerektiğinin farkına vardım. Tamamen çıkmıştı aklımdan!
"Ben Fen Lisesindeydim"dedim. Gözleri yavaşça büyüdü. "Şaka mı bu?"dedi. Başımı iki yana salladım. "Zekisin"dedi hafif gururlu bir edayla.
"Nerden baktığına göre değişir"dedim cevap olarak. Zeka derslerle mi oluyordu sadece? Şahsen bizim okulda iki cümleyi bir araya getiremeyen çocuklarda vardı.
"Bizim koleje geçecek misin?"diye sorduğunda omuzlarımı kaldırıp indirdim. "Ardahan Bey ile konusu açılmıştı ama daha kesin bir şey konuşulmadı"dedim.
Fen Lisesinin ağır disiplininden sonra kolejde çok salmaktan korkuyordum bir yandan.
"Babama neden Ardahan Bey diyorsun ki?"dediğinde "Hayatım sadece bir kaç gün içerisinde değişti, öyle hemen bir anda baba diyemem ki. Hem bebeklerde doğdukları gibi baba demiyorlar ya sonuçta zamanla olacak şeyler bunlar"dedim.
"Haklısın hayatın bir kaç günde altüst oldu"dedi dudak büzerek.
Altüst oldu mu kurtuldu mu bilmiyordum. Zaman ilerledikçe öğrenecektik.
"Anne Berkan yok!"diye bir bağırış sesi geldi yukardan. "Anne o kızda yok! Anne!"
O kız.
"O kızın adı ne?"
"Bilmiyorum ki hem boşver ismini bilmemize gerek yok o kız işte"
Aklıma dolan anılarla anlık duraksadım. Bana layık gördükleri sıfat can sıkıcıydı. İyisiyle de kötüsüylede benim bir ismim vardı.
"Anne o aptal kız kardeşime bir şey yapmamıştır öyle değil mi?"
Telaşlı sesi ve bunu yapmış olabileceğime dair inancı kalbimi acıtmıştı.
