Beter af Alleen

2. Mijn eigen Identiteit

Als je als zestienjarige wegloopt van huis en uit paniek de pickup truck van je vader steelt is er veel gaande in je hoofd. Ik wist niet waar ik heen ging en ik wist niet waar ik terecht zou komen. Zou mijn vader de politie bellen of iemand achter me aansturen omdat ik zijn truck had gejat? Het enige wat ik kon doen was hopen van niet. Ik had geen geld bij me. Na zo'n twee uur rijden op de snelweg zette ik de truck van mijn vader aan de kant en stapte ik uit. Ik raakte in paniek. Wat moest ik doen, waar ging ik heen?
Een man stond naast me geparkeerd en hij stak een sigaret op. Hij keek me aan en ik keek snel weg. Ik had het gevoel alsof ik moest huilen.
'Je lijkt me wat jong om die truck van je te rijden, zoon.' Ik keek op naar hem, hij blies een wolk rook uit. Het was niet waar. Ik was oud genoeg.
'Ik ben zestien.'  Hij trok zijn wenkbrauwen op alsof hij mijn geheim wel zou bewaren. Er was alleen geen geheim.
'Zo zie je er niet uit, knul.' Ik leunde tegen de voorkant van de truck van mijn vader en ik keek zijn kant op.
'Hoe oud zie ik er dan wel uit?' Hij nam een hijs van zijn sigaret en hij keek me aan, zijn ogen gingen van boven naar beneden en weer terug. Ik voelde me oncomfortabel bij de blik in zijn ogen, maar ik had de vraag nu toch al gesteld.
'Veertien, maximaal vijftien.' Ik staarde naar de grond. Ik droeg alleen een spijkerjasje met daaronder een t-shirt. Het was donker en al laat aan het worden.
'Zeg heb je eigenlijk een rijbewijs?' Hij zette een stap naar voren en ik drukte mezelf tegen de truck aan. Ik heb nooit echt een goede leraar gehad die me heeft leren rijden maar op de plek waar ik woon pik je wel een paar dingetjes op.
'Dat zijn je zaken niet.' Mijn stem klonk hard en gemeen, brutaal, wellicht.
'Luister, zoon.' Het deed me pijn dat hij me zo noemde. Niemand noemde me zo, niemand.
'Ik wil je alleen maar helpen, echt waar.' zei hij terwijl hij zijn sigaret op de grond gooide en er met zijn enorme stalen werkschoen op ging staan. Hij graaide in zijn zak. Een geweer? Een ander wapen misschien? Het was Texas, iedereen had een wapen. 
'Hier.' Er zat een klein kaartje tussen zijn vingers. Ik aarzelde even met het aannemen ervan.
'Het is een goede vriend van me.' De toon in zijn stem beviel me niet, maar erg veel keus had ik niet.
'Hij is gespecialiseerd in het maken van nep-ID's. Ik weet zeker dat hij ook wel een rijbewijs voor je kan regelen.' Hij zette nog een paar stappen naar voren maar vluchten deed ik niet, dit was precies wat ik nodig had. Hij duwde het kaartje in mijn handen en ik keek hem geschrokken aan.
'Ik hoef niet-' Hij lachte en hij sloeg een paar keer met zijn grote hand op mijn schouder.
'Weet ik zoon, weet ik.' Vervolgens stapte hij in zijn auto en reed hij weg terwijl hij naar me toeterde. Ik bleef geschrokken staan met het kaartje in mijn handen. Het was pas dat ik erna keek zodra hij weg was. Op het kaartje stond een adres. Het was in de stad waar ik al de hele weg bordjes van tegenkwam. Ik bleef een tijdje staan terwijl ik het overwoog.

Het was niet alsof ik andere opties had, de gedachten om terug naar huis te gaan was ook nog door mijn hoofd heen gegaan, maar zodra ik er al aan dacht gaf ik op. 
Dus reed ik naar de stad, naar de straat, naar het appartementencomplex. Ik parkeerde de truck aan het einde van de straat waar plek was en stapte uit. Zodra ik richting het appartementencomplex liep voelde ik mijn hart tekeer gaan. Ik had nog nooit zo'n grote stap gemaakt in mijn leven. Waarom deed ik dit? Ik begon aan mezelf te twijfelen, aan alles. 
Ik stak een sigaret op en bleef ijsberen voor het gebouw waar ik moest zijn. Uiteindelijk kwam iemand de deur uit. Ik stond net voor de deur en we kregen oogcontact.
'Moet je hier zijn?' Het was een vrouw die me arrogant aankeek. 
'Ja, ik kom voor, Cash Miller.' Ik keek de vrouw afwachtend aan terwijl zij me afkeurend aankeek.
'Is hij er toevallig?'
'Hoe moet ik nou weten wie dat is? Er wonen hier wel honderd mensen, dus kom je nog binnen of niet?' Ik slikte en zette een stap naar voren en ik gooide mijn sigaret op de grond. 
'Ja, waar is appartement 505?' Ik keek voor de zekerheid nog even op mijn kaartje voordat ik het haar vroeg. 
'Derde verdieping.' Ze opende de deur verder en ik glipte naar binnen.
'Dankjewel.' Ik liep richting de trappen maar zodra ik de lift zag drukte ik direct op het knopje. Ik leunde tegen een muur aan die dichtbij stond. Ik was kapot. Eigenlijk zou ik morgen naar school moeten, ik vroeg me af of de school contact op ging nemen met mijn vader. Ik vroeg me af wat mijn vader er aan zou doen. Niets waarschijnlijk. 
'Ik zou het niet doen als ik jou was.' Ik draaide mijn hoofd en zag een man staan, zijn haar was gemillimeterd en hij droeg slonzige kleren. 
'Pardon?' Hij wees naar de lift.
'Dat ding is zo onbetrouwbaar als wat. Ik zou gewoon de trap nemen.' Hij liep langs me af de trap op.
'Ken jij toevallig, eh Cash Miller?' De man stopte met traplopen en hij draaide me om. 
'Kom je hier voor plezier of voor zaken.' Zijn gezicht stond serieus. Ik dacht even na.
'Zaken. Ik heb zijn kaartje gekregen van een man bij het tankstation. Hij zei dat Cash me kon helpen.' De man had een niet-brandende joint in zijn mond en hij hield deze eruit voordat hij sprak. 'Volg mij.' Hij begon vluchtig de trap op te lopen en ik liep spoedig achter hem aan.
'Ken jij hem?' De man draaide zijn hoofd even naar me toe.
'Hij is mijn kamergenoot ja.' Daarna draaide hij zijn hoofd weer strak naar voren zonder nog terug te kijken terwijl we de trap beliepen. Ik bekeek de muren en het plafond van het gebouw. Alles zag er gelig en ongezond uit. Er zaten scheuren in de muur en er hingen spinnenwebben aan het plafond. Ik was zo'n omgeving gewend, dus het deed me niet veel. Maar toch voelde ik me akelig in deze nieuwe stad. Opeens stopte hij bij de kamerdeur 505, net zoals op het kaartje stond. Hij opende de deur met een sleutel en liep naar binnen, ik liep voorzichtig achter hem aan.
'Cash, klant!' Riep de man terwijl hij een andere kamer in liep. Ik bleef in de woonkamer staan en wachtte.
'Hoezo klant? Ik heb geen afspraken vandaag!' Het geschreeuw kwam van een andere kamer. De man die ik ontmoette bij de lift kwam terug met twee flesjes in zijn hand.
'Biertje?' Ik knikte maar, bang dat ik niet gastvrij genoeg zou zijn.
'Hallo? Kyle?!' De persoon met het biertje in zijn hand plofte neer op de bank en ik ging voorzichtig naast hem zitten.
'Ja, hij had een kaartje gekregen of zo, kom gewoon.' Ik opende mijn bierflesje en nam een slok terwijl ik richting Kyle keek.
'Dus, een man bij het tankstation hé?' Ik knikte ongemakkelijk terwijl ik het flesje terug op een klein tafeltje zette.  Opeens ging de deur open waar ik de eerdere stem vandaan hoorde komen en een jongen van waarschijnlijk iets ouder dan twintig kwam binnen lopen. 
'Hoe kom je aan dit adres?' Hij ging tegenover me zitten en ik legde hem de situatie uit. 
'Oké, dus je wilt je leeftijd veranderen en een een rijbewijs.' Ik wilde hem niet al te veel werk geven maar ik kon me niet voorstellen dat dit zoveel werk zou schelen. 'En mijn naam, als het kan.' Cash lachte. 
'Alles kan, alles kan.' Hij keek me bloedserieus aan. 'Zolang je maar betaald.' Shit, als er iets was waar ik niet over na had gedacht. 
'Ja natuurlijk, hoeveel.' Cash keek me doordringend aan. Hij dacht na over de prijs, vanwege het werk dat het hem koste. 
'Driehonderd dollar.' Mijn ogen sprongen wijd open. Ik aarzelde. 'Dat heb ik niet.' Cash grijnsde naar me, bijna meelevend. 'Wanneer zou je het wel hebben?' Ik slikte een brok door in mijn keel.
'Ik denk niet dat ik daar ooit aan kan komen.' Ik had geen plan, helemaal niks. Ik had een truck van mijn vader en dat was het. Ik had geen geld, geen eten. Alleen een pakje sigaretten in de zak van mijn jack. Cash likte zijn lippen en Kyle zag er ook vrolijk uit, ze hadden een plan. Een listig plan.
'Heb jij, soms een baan nodig?' Ik keek hem geïnteresseerd en hoopvol aan. Ja, ik had een baan nodig. Toch leek er iets niet te kloppen. 
'Kyle hier, heeft een baan. Het verdient fantastisch, maar het probleem is, is dat je er niet zomaar mee kan stoppen. Wat zou jij er van vinden als je het van hem overneemt? Dan betaal je mij en ben je van me af.' Dit klonk bijna te mooi voor woorden. Iets moest hier vals aan zijn.
'Wat voor soort baan is het?' Kyle had inmiddels zijn joint opgestoken en Cash zat te lurken aan een glas whiskey.
'Het is een baan waar je opdrachten krijgt. Voor elke opdracht kun je wel tienduizend dollar verdienen.' Cash grijnsde listig naar me.
'Tienduizend dollar?' 
'Gegarandeerd.' Ik keek hem verrast aan. Dit zou me van elk probleem in de wereld afhelpen. 
'Goed, dan maak ik vast je valse rijbewijs. Zodat je aan de slag kan, kom morgen om tien uur 's ochtends terug dan krijg je je rijbewijs en helpt Kyle je aan die baan. Hebben we een deal?' Ik kon niet helder meer denken door al die hoge geld bedragen, dus zodra Cash zijn hand uitstak schudde ik deze alsof mijn leven er van af hing. Dat was helaas ook zo. 

Geschreven: 06|01|2024