Megas kuruluş tarihinden ilk defa böyle bir yıkımla karşılaşıyordu. Ana Saray ilk defa düşmüştü. İhanetin eseriydi ancak yıkımın sonrası hiç düşünülmemişti. Megas'ın yaşam kaynağı Ana Saray değildi. Ana Saray'ın, Megas'ın varisiydi. Onu tarihten sil...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yeryüzündeki her canlı, sadece yeryüzündeki canlılar değil. Canlı olan her canlı için yazılmış bir son vardır. Bu sona nasıl ulaşacağımızı kendi seçimlerimizle belirleriz. Doğruyu seçmek ya da yanlışla ilerlemek tamamen bize bırakılmıştır. Bir son vardır. Bitmez denilen biter, olmaz dediklerimiz olur. Durduramayız, saklayamayız, kaçamayız. Kadere sığınmak değil, kabullenmek değil. Savaşırız, çabalarız. Hayatta kalmak için uğraşır. Doğru olan için koştururuz.
İkinci bir güç Ana Sarayın en yüksek kulesini vurmuştu. Kulenin ortadan ikiye yarılıp, halkın üzerine düştüğünü gördüm. Çığlıklar kesilmek bilmiyor, kan kokusu beşinci krallığın ana balkonunda annemin kollarında bulunan bana bile geliyordu. Koku midemi bulandırırken, gözlerimi sıkıca kapadım.
Orada katliam vardı. Sadece Ana Saray'ın efendi ve ledalarını değil. Çocukları katlediyorlardı. Belki de yeni evlenmiş gençleri, eşinin gelmesini bekleyen ona yemek hazırlayan kadınları, çocuklarıyla oyun oynayan babaları katlediyorlardı.
Ama bir son vardı.. Doğru olanı seçsen de seçmesen de seni bekleyen bir son vardı. Acı bir son isteyenler yanlışı seçerdi. Huzur dolu son isteyenler doğru yolu seçelerdi. Peki ya kimin doğrularıydı bunlar? Ya bize öğretilenler sadece onların doğrusuysa? Ya aslında yanlış yolu bize doğru diye öğretmişlerse. Bütün bunları kim belirliyordu?
Ardı arkası kesilmeyen güç patlamaları sadece saraya değil, yönünü şimdi de halka doğru çevirmişti. Annem kollarını bana daha sıkı sardığında ona biraz daha sokuldum. Oradaki insanları ölüme sürükleyenlerden biri benim babamdı. Beşinci Krallığın Efendisi, var gücüyle saldırıyordu.
''Anne, babam bu çığlıkları duymuyor mu?''
Cevap gelmedi, başımı ona çevirdiğim de gözünden akan yaşlarını görmüştüm. Ağlıyordu ama onlara yardım etmek için, babamı durdurmak için çabalamıyordu. Bu yanlış seçim miydi? Ya bu ona göre doğruysa?
''Gitmemiz gerek, hemen Efsun'u bulmalıyız.'' sesi titredi. Soru sormama izin vermeden sarayımızın içine doğru koştu. Kucağında olduğum için gitmemek için direnemedim. Sanki bunu yapmamam için bütün gücüm emilmişti. Gözlerimi açık tutmak hatta duymak bile benim için çok zordu. İçeri girip annemle babamın yatak odasından çıkmadan önce gördüğüm son görüntü balkonumuza çok yakın geçen ejderhaydı. Son duyduğum ses ise o ejderhanın kükreme sesiydi. Bilincim yerindeydi ama çok yorgun hissediyordum. Sanki ölüyormuşum gibi, sanki kendi sonuma kavuşuyormuşum gibi yorgundum. Sarayımızın içindeki kaosun farkındaydım. Daha önce hiç bu kadar huzursuz görmemiştim. Bu sarayın içinde güvensiz hissettiğim ilk andı ve son olmayacağını biliyordum. Annem köşeyi döndüğünde ordu komutanımız Asıl'da hemen arkamızdan koşmaya başladı.
